Lezingen:
Hartelijk welkom allemaal, in het bijzonder U die vandaag voor
het eerst onze viering bezoekt. Het is vandaag Palmzondag, de
laatste zondag voor Pasen. Meestal wordt dan het gehele lijdensverhaal
gelezen; vandaag beperken we ons tot het lezen van Marcus' verhaal
over wat er gebeurde op een van de laatste dagen voor Jezus' sterven.
De overige lezingen zijn uit het boek Jesaia en uit de brief van
Paulus aan de Filippenzen. Het eerste verhaal gaat over de roeping
van de profeet Jesaia en over wat hij daarbij aan tegenstand ondervond.
Paulus heeft het over Jezus die aan mensen gelijk wilde worden
en door God verheven wordt.
Ik wens ons allen een goede viering toe.
Trouw, roepen en geroepen worden.
Woorden die ik kreeg aangereikt tijdens het voorbereiden van deze
viering.
Ik heb erover nagedacht.
Hoe kan een mens trouw blijven aan zijn roeping in extreem
moeilijke omstandigheden, zo moeilijk dat de geroepene roepende
wordt? Roepend naar God om bescherming, om troost, om een uitweg,
om kracht om verder te kunnen gaan.
Veel grote figuren uit de wereldgeschiedenis: vredestichters,
vechters tegen onderdrukking, discriminatie en uitbuiting, hebben
moeten leven en leven nog met de dood voor ogen. Moed, trouw en
naastenliefde worden vaak "beloond" met de dood door
een kogel of een mes, met een executie zonder proces of na een
oneerlijk proces. Een fanatieke extremist, de zogenaamde gevestigde
orde hebben vaak een eind betekend voor een zeer wél bedoeld
mensenleven.
Het leven, lijden en sterven van Jezus, zijn trouw aan God, aan zijn roeping, zijn trouw aan mensen, zijn moed en volharding zijn voor velen van hen een bron van inspiratie en wilskracht geweest en zijn dit nog tot op de dag van vandaag. Het is echter maar aan weinigen gegeven om tot het uiterste te gaan en het zijn vaak de extreem moeilijke omstandigheden, het zien van zoveel lijden, onrecht en verdrukking, die ertoe leiden dat mensen de moed kunnen opbrengen hun leven op het spel te zetten voor het welzijn en de bevrijding van anderen. Mahatma Ghandi, Martin Luther Kind en een leger van mensen van wie we de namen niet kennen verdienen ons respect en onze bewondering. Het zijn grootse mensen aan wie we ons kunnen optrekken als we twijfelen aan onze eigen wilskracht, om trouw te blijven aan onze idealen, om trouw te blijven aan elkaar, ook als we daarvoor soms iets van onszelf moeten inleveren.
Het grote geheim van volharding is denk ik dat we het niet
alleen hoeven op te brengen: we kunnen ons optrekken aan God en
aan elkaar. Soms, in de grootste verlatenheid, als alles lijkt
stuk te lopen, kunnen er mensen in je leven verschijnen die bemoedigen,
die je verder op weg helpen, mensen die naast je komen staan,
mensen die met je willen meelopen. Mensen die willen laten zien
dat je er mag zijn. Zo iemand was, denk ik, de vrouw met het reukflesje
uit de Evangelielezing van vandaag. Zij ziet Jezus' angst, zijn
eenzaamheid, als hij met de dood voor ogen met zijn vrienden aan
tafel gaat, als er geen weg terug meer is, als het verraad toeslaat.
Met een liefdevol gaaf gebaar drukt zij de omstanders met de neus
op de feiten. Ze laat de mensen zien dat ze niet meer de moed
hebben hem trouw te blijven en geeft hem het respect en de bewondering
die hij verdient. De vrouw met het reukflesje laat zien hoe ver
trouw kan gaan. Ze laat zien dat we elkaar moeten vasthouden door
alle diepten heen, opdat niemand van ons verloren gaat.
Amen.