Voorganger: Frits van der Ven

Lector: Angela van der Marck

Lezingen:

Openbaringen 21; 1-8

Joh. 20; 24-29

Thema: God moet je het laten zien

Overweging.

God moet je het laten zien.

Een van de oneliners waarmee ik opgroeide thuis, was de zin van mijn vader: "God moet het je laten zien!" Wat er gezien moest worden, werd gewoon geleefd. Maar dat weet ik nu pas. En nu de preek:

Elk bruidspaar zal je precies vertellen wanneer ze elkaar voor het eerst gekust hebben. Je zou daar een leuk en lief boekje over kunnen schrijven. Mag ik daar dan het laatste hoofdstuk aan toevoegen met als titel: Ogen kussen het eerst! Je ogen hebben allang die schat van je gezien en gekust, maar alles in je wezen zegt: Dit kan nietwaar zijn! Soms vertelt een vriendin je dan: ik zou je ogen maar geloven. De ogen van je hart! Wat is het toch wonderlijk dat je het ongelofelijke dan toch kunt zien. Maar zien wordt dan uitzien, inzien, doorzien en soms ook afzien.

Nog een ander voorbeeld: Toen de Centurion Jezus zag sterven aan het kruis, sprak hij: “'Deze was werkelijk Gods Zoon!" Wat moet er in die man zijn omgegaan om een dergelijk statement te kunnen maken. Wat had hij gezien, wat niemand zag? Zo zie je bij elke begrafenis het zicht van de achterblijvers op de overledene veranderen. Ze kijken met andere ogen.

In de historische dagen rond het overlijden van paus Johannes Paulus II zag je de wereld met verbazing kijken naar wat andere mensen en volkeren allemaal in hem gezien hadden. Velen van ons hebben zich ook afgevraagd: heb ik iets gemist? Als het boek van het leven is gesloten en de parabel begint vlam te vatten krijg je een overzicht als nooit tevoren en soms hoor je dan ook mensen zeggen: Ik ben hem toch anders gaan zien. Mede door het inzicht van derden.

In de paasverhalen komt dat woord — zien - steeds weer terug. Maria Magdalena ging naar de apostelen met de mededeling: Ik heb de Heer gezien! De balsem die ze bij zich droeg voor Jezus dode lichaam werd balsem voor haar ziel toen ze besefte hoe Hij haar had doen leven door zijn liefde. De apostelen krijgen te horen: Hij is opgestaan uit de dood en dit moeten jullie weten: Hij gaat jullie voor naar Galilea, daar zul je Hem zien! Waarom naar Galilea, denk ik dan? Omdat daar hun wortels liggen. Daar hebben ze met Jezus geschiedenis gemaakt, daar aan het meer heeft Hij hen geroepen. Ga terug naar de berg Tabor, de plaats van de zaligsprekingen en kijk en luister, naar Jezus in al zijn sociale bewogenheid. Steek weer het meer met hem over samen in die boot, die gouden momenten met elkaar. Ga terug naar die begin jaren toen je nog durfde vragen: Heer leer ons dat ook: bidden. Wat zei hij toen ook weer? Onze Vader die in de hemel zijt.... Uw rijk komen.

Zou het nog wat worden met dat rijk, vraag ik me soms af! In mijn stille momenten, hoor ik dan: Kijk met nieuwe ogen. Kijk als nooit tevoren. Waar troost is en vertrouwen, waar mensen elkaar door het leven dragen en waar men elkaar weet te vergeven daar breekt de hemel open. Met die balsem is Magdalena naar haar vrienden gegaan. Sta dan op, laat het gebeuren en wees niet bang. Begin voorlopig vast zelf te doen van wat je soms vindt dat de nieuwe paus zou moeten aanpakken.

In het Emmaus verhalen lezen we: Hij sprak het zegengebed uit, brak het brood en gaf het hun. Toen werden hun ogen geopend en herkenden ze Hem! Een ijzersterk verhaal, denk ik altijd. Waarom? Omdat Jezus zo zorgvuldig met die teleurgestelde mensen omgaat! Jezus vraagt... vraagt aan hen wat is jullie overkomen?? Hij ziet hoe bedrukt en bedroefd ze zijn! Omdat Jezus zich laat uitnodigen... Hij dringt zich niet op.: "Blijf bij ons Heer want het is avond!! Blijf bij ons want de nacht breekt aan!” Dan gaan ze aan tafel. Jezus breekt het brood maar laat het aan hen om te ontdekken wie Hij voor hen is. Ze hebben het zelf gezien. Zelf met hun eigen ogen Hem gezien en daarom moesten ze ook opstaan, op weg gaan en het aan de anderen verkondigen.

Soms kan het zo heilzaam zijn om stil te staan bij bijzondere momenten in je eigen leven om zo weer verder te komen. Wandel in gedachten met lieve overledenen en geniet van ze toen ze nog blonken in de zon om in hun geest je tocht weer verder te gaan.. Probeer vandaag te zien, in te zien, op welke momenten van je leven dat je je gedragen voelde door de Eeuwige zelf.

Zo is het ook dat vertrouwde verhaal van Thomas. De man die als geen ander ons vertegenwoordigt in de paasverhalen. Je moet wel sterk staan als al je vrienden, het hele elftal komt zeggen: We hebben de Heer gezien! De scepticus in mij denkt: hoeveel jaar zouden ze daarover gedaan hebben om dat te kunnen zeggen: " We hebben de Heer gezien!" Wat de evangelisten in een paar dagen gesitueerd hebben zou wel eens veel langer geduurd kunnen hebben. Maar wat zegt tijd hier! Thomas wilde wat anders: die wilde handen zien en gaten van de spijkers. Het was niet veel, maar voor de hemel al voldoende. En het eerste woord voor Thomas van de Verrezen Heer is: Kijk, kijk Thomas, met heel je hart en kom en voel met alles wat je hebt en wees niet langer ongelovig maar gelovig.

Thomas wilde Jezus aanraken zoals de lippen van de geliefden maar hij wist niet meer dan zijn ogen allang gekust hadden. Er was ook zoveel gebeurd! En daarom zei Jezus: Kijk. Thomas, kijk door alles heen, want ik wil ook in jou opstaan. In de paasverhalen wordt geen directe geschiedenis geschreven. Het zijn duidingsverhalen. Het is het opstandingsverhaal van de jonge kerk. Sommige leerlingen moeten daar een levenslang mee bezig zijn geweest. Ze moesten ook het ondenkbare denken en het onvoorstelbare voorstellen. Wat bedoel ik daarmee?

Ze moesten leren inzien dat - De liefde die ons doet leven, zelf nooit kan sterven.-

Dat is het visioen van de vrouwen op paasmorgen en ook omgekeerd: wij ontdekken en ervaren krachtens onze eigen liefde de ander als onvergankelijk en onsterfelijk. Als wij een ander mens werkelijk gaan liefhebben, dan zeggen wij in wezen bij elke ontmoeting tot hem of haar: Het is goed dat je er bent: het is oneindig veel beter dat je er bent, dan datje er niet zou zijn; en wij zeggen daarmee alleen maar na, wat God "gezegd" heeft toen Hij ons in het bestaan riep - wij begrijpen opeens de redenen, die God ertoe bracht, de hele wereld - onszelf inbegrepen - te scheppen.

En omdat de liefde de enige reden vormt, waarom wij als personen op de wereld zijn, biedt zij ook het fundament voor onze hoop op een eeuwig leven aan gene zijde van de lichamelijke dood. Als een dierbare sterft dan verdwijnt hij of zij niet, maar verandert van gedaante. En als nooit eerder beseffen we dan, dat we met duizend draden van genegenheid met die persoon verbonden waren en altijd zullen blijven. Natuurlijk zijn we intens verdrietig bij het verlies van een dierbare, maar verdriet is dan ook de prijs van de liefde!

Als wij elkaar liefhebben, zullen wij in het eigen hart ervaren, hoe God is. Want God zelf is liefde. In deze wereld van de liefde van God gaat het graf van Jezus op paasmorgen open, Elke vertwijfeling, elke droefheid, elke eenzaamheid is als een zichzelf gesloten graf. Pas sinds het visioen van de vrouwen op paasmorgen is ons leven definitief open voor hoop, voor vreugde, voor samenzijn. Want Hij gaat met ons mee; Hij spreekt met ons: Hij breekt met ons het brood. Hij, die de liefde is, houdt nooit op in ons te geloven en omdat Hij ons leven is zullen ook wij nooit ophouden in Hem te geloven en uit blijven zien naar elkaar.

Wij die zo verweven zijn met elkaar en wereldwijd willen leven en steeds meer kosmisch kunnen denken, worden uitgenodigd om mee te werken aan die scheppingsvreugde. Pasen met al zijn opwekkingsverhalen dagen ons uit om te blijven kiezen voor het leven, ondanks alles wat jij en ik allemaal meemaken. Of moeten we zeggen, dankzij alles wat we meemaken?!

Op paasmorgen liep ik dit jaar door de tuin van de zusters van de Emmauspriorij na de hoogmis toen een vriend mij liet weten, dat zijn broer was overleden. Op de fiets aangereden, toen hij met zijn vriendin belde en dus afgeleid was."Zou je niet langs kunnen komen??"... was de vraag.

“Ik hoor alles wat je zegt. Laat me even mijn gedachten. Ik bel je direct terug", heb ik toen geantwoord. Het was alsof een zwarte wolk voor de zon schoof en het werd spontaan kil. Ik kon toen niet meer zeggen: ik heb de Heer gezien! Wel hoorde ik Hem aan Maria vragen in die tuin “Waarom huil je?". Ik dacht: Om alles. Om zoveel! Zoveel verdriet. Wat maken we toch veel mee...Vanuit een overvolle kerk heeft zijn lieve familie en honderden vrienden zijn leven gevierd en de herinnering aan hem opgeroepen toen hij nog blonk in de zon. Diezelfde zon verwarmde ons toen we hem toevertrouwden aan moeder aarde. Hem neerlegden in de handen van de Eeuwige zelf. Maar God moet het je wel laten zien. Wat heb je daar soms jaren voor nodig! En gelukkig hebben we elkaar daarbij nodig!

Dierbare mensen van de Duif, ook wij nemen maandag weer afscheid van een tochtgenoot. Maar ook wij trekken verder bemoedigd door vrienden die ons vooruit gingen. Met elkaar leven we het visoen van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Uitgedaagd en uitverkoren om Jezus leerlingen te zijn in deze tijd. Kies dan voor het leven, woon in de tent van Gods aanwezigheid.

Laten we zijn mensen zijn. Blijf niet zitten bij het lege graf van onze teleurstellingen. Ga naar Galilea, ergens onderweg loopt Hij met je mee. Laat het toe dat Hij onze tranen zal uitwissen. zoals we net lazen in het boek van de Openbaring. En Hij die op de troon zat, zei:"Zie ik maak alles nieuw." Schrijf dan deze woorden op, want ze zijn onzegbaar waar!

RG 2005-04-17 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl