Voorganger: Helma Schenkeveld
Lector: Joyce Woudenberg
Gerdie van Dijk
zoals we haar blijven herinneren.
Inleiding en welkom (door Helma)
Goedemorgen, jullie allemaal, die hierheen gekomen zijn vandaag. Goedemorgen en van harte welkom. Van harte welkom aan de familie van Gerdie, die samen met ons het afscheid van Gerdie willen vieren in ons mooie gebouw de Duif. Een hartelijk welkom aan alle vriendinnen van Gerdie, die met zovelen gekomen zijn om ook in dit uur samen te zijn met haar. Een hartelijk welkom aan haar vrienden, kennissen en bekenden, en natuurlijk een hartelijk welkom voor alle lieve Duiven, die vandaag weer in tientallen bijeen zijn. Van harte wil ik u welkom heten in ons mooie gebouw de Duif. En van harte wil ik u allen welkom heten bij de afscheidsviering van Gerdie van Dijk.
Naast de zovele mensen, met wie wij hier bij elkaar zitten voor Gerdie, zijn er nog meer mensen die hier in gedachten aanwezig zijn. Wij denken natuurlijk allereerst aan de vader en moeder van Gerdie. Wij denken aan haar zwagers en neef Otto Jansen, Ab Baljet, Edward Huttmann. Wij denken aan onze Duiven Carla, Gerard, Jos en Jos, Miems en Mimi. Wij denken aan onze dierbaren, die door de dood van ons zijn gescheiden. Zij allen zijn nu bij elkaar, hun lichaam is niet meer bij ons, maar hun gedachten wel, en Gerdie is vast al bij hen.
En dan zijn er nog andere mensen die vandaag heel graag bij ons in de Duif hadden willen zijn, maar voor wie dit niet mogelijk was vanwege ernstige ziekte of andere omstandigheden. Wij denken daarbij speciaal aan de zwager Wimke Schuurmans, en aan een neef en een nicht van Gerdie.
Laten we een moment stil worden in onszelf en ruimte creëren om open te gaan staan voor dit uur van samen zijn. Om contact te leggen met onze Schepper die we vandaag zo nodig hebben. Om de leegte die Gerdie's heengaan met zich meebrengt te delen met de Eeuwige.
Om voor onszelf nog een keer te denken aan al die mooie en goede momenten die we hebben genoten met Gerdie. Met de vrouw die ook deel uitmaakte van Gods schepping en die God nu bij zich heeft geroepen. Laten we een moment stil worden en rust zoeken in onze eigen gedachten.
Lezing gelezen door Paula
Voor iedereen die hier aanwezig is, en zoals Gerdie het graag wilde, wil ik onderstaande dankwoorden aan u voorlezen.
Lieve broer, zussen, zwagers, neven en nichten.
Tijdens mijn leven ben ik met jullie zeer gelukkig geweest!
Doordat jullie mij zo goed hebben vastgehouden,
heb ik de kracht gekregen, mijn leven te leven.
Jullie waren in mijn leven mijn engelen.
Diezelfde kracht kreeg ik ook door de vele, vele, vele lieve attenties, kaarten, bloemen en cadeautjes welke ik mocht ontvangen
van mijn vriendinnen van Berg en Bos,
van mijn vriendinnen van het Onze Lieve Vrouwengasthuis,
van mijn vrienden en vriendinnen van het Reigersbos,
van alle lieve Duiven,
van de bewoners uit mijn woongroep, bij wie ik me thuis gevoeld heb,
van alle overige familie, vrienden, vriendinnen en bekenden,
en zelfs ook van de vrienden, buren en kennissen van mijn broer en zussen.
Ik heb mij daar gesteund door gevoeld en gedragen.
Daarvoor wil ik iedereen erg hartelijk bedanken.
Ik wens allen al het goede en veel liefde toe.
Gerdie
Lezing Marianne Williamson
Onze
grootste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze grootste angst is dat we krachtig zijn,
méér dan middelmatig. Het is het licht, niet de duisternis,
die ons beangstigt. We vragen ons af, wie ben ik
om
stralend te zijn, schitterend getalenteerd en fantastisch?
Maar, als je eerlijk bent, waarom zou je dat niet zijn?
Je bent een kind van God.
Jezelf klein maken dient de wereld niet. We zijn geboren
om de majesteit van God te laten zien, die ook in ons schuilt.
Die is niet in sommigen van ons, maar in ons allen.
Door ons eigen licht te laten schijnen,
geven we anderen toestemming dat ook te doen.
Bevrijd van onze eigen angst,
bevrijdt onze aanwezigheid anderen.
Overweging.
Door ons eigen licht te laten schijnen,
Geven we anderen toestemming dat ook te doen.
Door ons eigen licht te laten schijnen,
Geven we verlichting.
Door ons eigen licht te laten schijnen,
Maken we het leven lichter, voor onszelf en voor de anderen om ons heen.
Gerdie durfde haar eigen licht te laten schijnen, en zij was heel duidelijk in de manier waarop zij in het leven wilde staan. Ze wilde de zonnige kant blijven zien, ook als er donkere luchten waren. Waren er grote zware wolken, of zelfs donder en bliksem? Dan toch zag Gerdie ergens een zonnestraaltje. En over dat zonnerstraaltje wilde ze dan graag praten. Over hoe mooi die was, hoe zacht, en hoe lekker warm op je lichaam. Hoe ze kon genieten van zonnestraaltjes in haar leven.
Het huis van Gerdie is ook heel zonnig. Ze heeft gewoond op een prachtige plek in de Binnenstad, met een uitzicht op het water van de Singelgracht. Toen ik bij haar was, op donderdag 14 augustus, ging ze op een gegeven moment met me bij het raam staan…..
We hadden toen al ruim anderhalf uur met elkaar gesproken. En al die tijd had ze nog geen minuut stilgezeten, vanwege de pijn. Ze zei: “Sorry meiden, dat ik zo heen en weer en drentel, maar door die pijn kan ik niet meer stil zitten. Maar ik wil zo graag met jullie praten, ik ben zo blij dat jullie er zijn.” En vervolgens vertelde Gerdie honderd-uit, over haar leven, haar eerste baan in de lingeriewinkel, haar werk in het OLVG en in het bejaardentehuis. En Joyce, en ik, en Ada, een zus van Gerdie luisterden met veel plezier naar deze mooie vrouw, die zo zichtbaar ervan genoot dat ze haar verhaal aan ons kon vertellen. En ik dacht: hoe is het mogelijk, dat ik nu luister naar een vrouw, die volgende week zal sterven. Ze is nog zo helemaal op en top Gerdie, ze straalt, en ondanks de pijn geniet ze en blijft ze lachen en is ze blij met de aandacht en de liefde die ze nog kan delen. Dat is voor mij op en top Gerdie. De manier waarop ze alijd liefdevolle aandacht gaf aan de mensen om haar heen, heel attent en zorgzaam. En zoals ze zorgzaam was voor de mensen om haar heen, was ze ook zorgzaam voor haarzelf, voor haar eigen lichaam, voor haar eigen omgeving. Zonnige kleuren in haar huis, veel geel-oranje-rood. Dat zijn haar kleuren, en het is fijn te zien dat dat ook de kleuren zijn die we vandaag rijkelijk om haar heen hebben gedrapeerd. Ze had altijd bloemen in huis en kaarsjes, om lichtjes te laten schijnen. En Gerdie vond het ook belangrijk om goed voor haarzelf te zorgen, haar uiterlijk deed ertoe. Tot en met de laatste dag was ze tip top verzorgd. Haar zussen vertelde me dat ze op de laatste ochtend nog haar nagels verzorgd heeft, want je wilt er toch goed uitzien als je voorgoed op reis gaat!
Tja, Gerdie ging op reis, en ze sprak er vol vertrouwen over. Ze vertelde hoe ze haar leven had geleefd, en dat ze haar opdracht had uitgevoerd. Dat ze haar taken vol liefde had volbracht, en dat ze wist dat zij klaar was. Zij wilde geen ondraaglijk lijden. Dat wilde ze haarzelf niet aandoen, en dat wilde ze ook haar zeer geliefde familieleden niet aandoen. Ze zei: “In de Bijbel staat ook dat ondraaglijk pijn lijden zinloos is, dus heb ik geregeld dat me dat niet zal overkomen.” Zo was zij tot het einde toe zorgzaam voor haarzelf en voor haar familie.
Gerdie heeft haar licht laten schijnen, om verlichting te geven. Verlichting te geven aan haar zelf, en aan anderen. Verlichting te geven in die tijden dat het leven moeilijk en zwaar is, en het heel fijn is als je liefdevolle aandacht met anderen mag delen. Gerdie was een krachtige, liefdevolle en zorgzame vrouw. Zij heeft, als zoeker en ziener in de Duif, de zachte krachten van het geloof opgediept. Zij heeft ze afgestoft en opgepoetst. Zij durfde haar vriendelijkheid en attentheid te tonen. Ze wilde graag dingen samen doen, zij durfde haar liefde en genegenheid met anderen te delen.
Gerdie heeft haar licht laten schijnen, en dat deed ze op haar geheel eigen manier. En toen wij bij haar waren, op die 14 e augustus, toen had Gerdie een oproep aan ons. Ze zei, heel uitdrukkelijk tegen Joyce en mij:”Sta op en schitter, laat je licht niet uitblazen. Sta op en schiiter, jullie zijn krachtig, meer dan middelmatig.”
Sta op en schitter, ga stralend staan, en neem jouw plek in. Jij mag er zijn, jij, en jij, en jij, en jij ook. Jullie zijn mooi en schitterend, met de talenten die je van God hebt gekregen. Sta op en schitter, en laat je lichtjes niet uitblazen.
En we stonden dus bij het raam, Gerdie en ik, en het was duidelijk dat dit de laatste minuten waren die ik in dit leven met Gerdie kon delen. En Gerdie zei tegen mij: “Helma, ik heb in de Duif ervaren dat het mogelijk is dat mensen elkaar dragen in liefde. Dat het mogelijk is dat je je gedragen voelt door liefdevolle energieën, wanneer we bij elkaar zijn in onze Duifdiensten. En ik wil graag dat jullie hier mee door gaan, en het laten groeien en het groter laten worden. En dat kunnen jullie doen door meer mensen erbij te betrekken, in de Duif en buiten de Duif. En door mensen dingen met elkaar te laten doen. Want wanneer je samen iets aan het doen bent, dan kun je in contact komen. En wanneer je in contact bent met elkaar, dan kun je elkaars energie en liefde voelen stromen.”
Mogen wij deze woorden gedenken als wij aan Gerdie denken. En laten we doen wat zij graag wil: Schitterend gaan staan en elkaar betrekken bij het leven. Samen zingen, samen boodschappen doen, samen aan de slag voor een betere wereld.
Amen
” Ik heb genoten van het aardse leven door
de Goddelijke Kracht in de mensen aanwezig,
dankzij de betrokkenheid en intensiteit
waarmee men mij heeft omringd.”
Gerdie
RG 2008-09-02 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl