Voorganger: Frans Gerritsma
Lector: Thea van Deijl
Lezingen:
Jesaja 40, 26-31
Joh. 16, 16-23a
Welkom en inleiding
Van harte welkom ben je
bekend of onbekend,
ook namens Thea van Deijl
hier in dit huis
waar we ons mogen laten aanstoten
door het licht,
van waaruit we willen leven.
Want daar gaat het in deze tijd na Pasen om,
Dat het licht,
Het licht van de verbondenheid van God met zijn mensen,
niet gedoofd wordt,
door onze teleurstellingen,
door het zicht
dat ons door donkere wolken
op het licht ontnomen wordt.
Het is een leertijd
een tijd om te leren hoe je ook met andere ogen kunt kijken
naar alles wat er gebeurd is.
Het is ook ons de tijd gunnen
dat we het niet weten, dat we het niet zien
geen zin kunnen ontdekken
Maar ook de tijd
om onze hoop te voeden
dat we geestrijke mensen
zullen worden.
.
Overweging .
Het is onwezenlijk wanneer plotseling de feestvreugde omslaat in verdriet, je beseft het niet, je begrijpt het niet. Dat wat er gebeurt, wil niet in je doordringen, het is toch niet mogelijk. Die schok hebben we allemaal op Koninginnedag gevoeld. Alle vreugde kan in een enkel ogenblik uit je wegvloeien, verbijstering. We zijn geschokt. We hadden het niet voor mogelijk gehouden.
Bij intense momenten als deze, zowel bij verdriet als vreugde, kom je aan de grenzen van het leven. Ervaar je de zinloosheid of de zin van het leven. Weet je wat je onvrede geeft, weet je wat je tot vrede strekt. Kom je tot vragen die we in de gewone alledaagsheid van het leven niet stellen. Het kan de angst en een gevoel van onveiligheid versterken. Het leed van de onschuldige.
In de eerste lezing hoorden we van een klacht, een klacht van mensen. De klacht dat ze niet gezien worden door God. Dat God geen oog voor de vragende mens heeft. De profeet, ook wel ziener genaamd, die dingen op een andere manier doorschouwt en doorziet, leidt de mens van zijn vraag af. Hij vraagt om met andere ogen te kijken, vanuit een andere hoek te kijken naar de wereld, naar het leven, naar God. Hij doet een beroep op de verwondering. En wat is verwondering anders dan ruimte maken voor iets, iemand, die groter is dan je eigen gedachten, je eigen zorgen, je eigen verdriet.
Het is de oproep om met andere ogen te kijken naar het leven van iedere dag. Wat is er in jullie leven, in jullie geschiedenis niet allemaal gebeurd, dat jullie, ondanks alles, niet moe en uitgeput geraakt zijn. Dat de hoop steeds weer jullie nieuwe kracht heeft gegeven. Jij bent je eigen schepper niet. Durf het eens anders te zien. Ga open en leef vanuit de energie en de kracht die je geschonken wordt.
In het evangelie bereidt Jezus zijn leerlingen voor op het moment dat ze hem niet meer zullen zien. Het zonder hem zullen moeten doen. Het concrete beeld van zijn aanwezigheid, zijn tastbaarheid, zijn aanraakbaarheid met de troost en kracht die daar van uit is gegaan, zal verdwijnen. Hij is er zich van bewust dat hij een leegte zal achter laten. Maar hij moet ook vol vertrouwen geweest zijn, dat ze het zelf zonder hem wel zullen redden. Vanuit het geloof dat ze, wanneer ze dieper in zijn leven, zijn lijden en sterven zijn doorgedrongen, ze zullen begrijpen dat dit de weg was die hij moest gaan. Dat er ruimte zal ontstaan, waarin ze zich meer en meer bewust zullen worden van de geest, de geest waaruit hij geleefd heeft. Zodat ook de vonken daarvan ook op hen zullen overspringen.
Ze moeten zijn beschermende aanwezigheid loslaten. Leren op eigen benen te staan. Alleen door los te laten kunnen ze hun angst overwinnen. Er zelf op uit gaan. De angst die er diep in zit omdat het zo dramatisch hun eigen onzekerheid en ongeloof aan het licht heeft gebracht. Hun eigen dromen zijn in diggelen gevallen er is niets meer van over..
Je zou kunnen spreken van een geboorteproces.
Een spiritueel geboorteproces.
Een groeiende hoop dat er iets groeit vanuit de liefde die in je is. Een hoop die leven geeft, die ruimte schept, die groeikracht heeft om over grenzen heen te kijken. Het vertrouwen groeit dat de angst voor het onbekende, het bedreigende overwonnen kan worden.
Zoiets speelt zich af in het verborgene, kan zich afspelen in het leven van ieder mens en op een gelukkige dag aan het licht komen. Niet als iets spectaculairs maar als iets moois dat je overkomt.
Maar willen we die geboorte?
Hebben we vertrouwen in de liefde, de liefdesvonk in ieder mens?
We zullen het ook nog moeten willen. Het willen zien.
En dat is door de ervaring van veel verdriet en verlies niet zo goed mogelijk. Pijn en verdriet verblinden ons. We kunnen dan nog zo veel willen, maar ….
Jezus hoopt dat ze later, na alles wat er gebeurd is in Jeruzalem, zich zijn woorden in herinnering zullen brengen en hun vragen zullen verstommen. Ze op een nieuwe manier zullen gaan zien. Al die verhalen na Pasen hebben maar één doel. Ze laten zien, dat in het gewone leven, wanneer we onderweg zijn met elkaar, wanneer we van angst bij elkaar kruipen om beschutting te vinden, wanneer we met elkaar eten en drinken, we het leven van Jezus en zijn boodschap, zijn geest kunnen herkennen. Ze doen een beroep op ons goed te kijken. Ze willen ons laten zien met nieuwe ogen.
Dat er iets nieuws aan het gebeuren is, er iets nieuws groeit.
Dat betekent dat wij ook zonder zijn aanwezigheid van zijn leven kunnen leven. Dat we kunnen zien wat er vanuit liefde allemaal mogelijk is. Dat we niet bang hoeven te zijn, maar mogen vertrouwen. Vertrouwen, dat ook in ons leven een geweldige, goddelijke ruimte ontstaat, waar plaats is voor iedereen. Was dat niet de boodschap van Jezus?
Er wordt iets nieuws geboren
Geloof in eigen kracht
Openheid naar de ander
Verbondenheid
We leren de geest te zien, te ontdekken en te herkennen in onszelf en in de ander.
Er wordt een nieuwe Geest geboren.
Dat gebeurt onder ons, in het leven iedere dag. Het is een kwestie van zien.
Van willen zien.
Van durven zien.
RG 2009-06-02 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl