Voorganger: Maruja Bredie
Overweging
We zullen alles doen wat de Eeuwige heeft gezegd, zo staat er in Exodus geschreven. En dat is ook voor de volle honderd procent gelukt. Ook in de tijd dat deze teksten naar alle waarschijnlijkheid zijn opgeschreven was het gras groen de lucht blauw en de mens perfect, aardig naar elkaar, elkaar helpend als dat nodig was, er voor elkaar zijn als daar behoefte aan was. Er werd ook zeker niet gevochten, in de lucht hing een constante sfeer van liefde, u kent vast die reclame wel met de bloemblaadjes die door de lucht gaan en waarvan twee mensen elkaar op de hoogte stelen via een weet niet wat voor technisch apparaat, ik vrees dat dat zelfs de essentie van de reclame was. Maar u ziet het voor u. Echter niets van dit alles klopt met de werkelijkheid.
We gaan even terug naar de tijd dat deze boodschap werd medegedeeld. De mensen hadden veel en lang gelopen, de woestijn doorgesjokt en veel ontberingen geleden. Het doel van de reis was een weg uit de slavernij te vinden en op zoek te gaan naar een beter land om te leven en vooral naar een nieuwe kans om als mens niet alleen een goed bestaan op te bouwen maar vooral ook een zinvol bestaan te leven. Een bestaan waarin de boodschap doorgegeven aan Mozes, dat de liefde van de Eeuwige voor ons mensen ons de kans geeft het leven te leven met al zijn beproevingen en met al zijn facetten. Tsja zou je kunnen zeggen alles beter dan niets, natuurlijk zeg je daar ja op, wat heb je te verliezen? Als de nood maar hoog genoeg is dan pak je alles aan wat een kans lijkt. Zit het zo in elkaar of moeten we daar nog verder over doordenken? Gibran vertelt ons vandaag over zelfkennis. Uw hart kent de geheimen der dagen en nachten maar uw oren dorsten naar de kennis die in ons hart besloten ligt.
Is er niet in ons hart reeds de kennis en de wetenschap hoe wij als mensen ons leven invulling kunnen geven.
De opdracht die de mensen daar in de woestijn te horen kregen is die niet bedoeld als boodschap voor ons mensen hier en nu vandaag dat ook voor ons de taak er ligt de liefde van de Eeuwige gestalte te geven en uit te dragen. Ook onze werkelijkheid ziet er anders uit dan we zouden willen. Niet allen de wereld om ons heen is verre van de perfecte wereld die we ons en onze naasten zouden wensen, ook wijzelf zijn nou niet bepaald de lieverdjes waar we altijd blij mee zijn. We zijn druk met vooral oordelen en invullen.
Ik las ergens een aantal voorbeelden: zijn haar is te lang, zij stemt op een foute partij en hij verspilt zijn geld aan nieuwe en overbodige technische snufjes. Je hoeft maar naar iemand op straat te kijken en er komt al een oordeel in je op: wat een idiote kleur auto en wat een opzichtige jas. Als je er eenmaal op gaat letten, lijkt er geen einde aan te komen en is het best vermoeiend. Waar zijn we soms mee bezig. Onze kennis en de wetenschap hoe het werkelijk moet, is er echter al.
Gibran vertelt ons ook dat iemand deze kennis kan onthullen, iemand geeft van zijn geloof en zijn liefde. Ik heb hen laten delen in de grootheid die u mij gegeven hebt opdat zij één zijn zoals wij, ik in hen en u in mij, vertelt ons Johannes. De liefde zal in hen zijn en ik in hen.
Ook wij mensen, wij hier vandaag, in deze Amstelkerk ook wij hebben het pad van de ziel gevonden. We kunnen ons laten leiden door de voorbeelden ons gegeven. De boodschap van Jezus en ook van andere profeten is niet een krampachtig vastklampen aan een soort laatste kans nee het is het volgen van het pad van de ziel, van een weg die zowel niet onbekend als nieuw is maar die wel inspanning vraagt en compassie, betrokkenheid, steeds opnieuw proberen.
Iemand schrijft: Natuurlijk moet je over je daden nadenken en kun je erover praten, maar dan moet je weer verder. Dat heeft ook te maken met de acceptatie van de dingen in het leven. Ik geloof daarom in verbinding: mezelf verbinden met het leven, met alles wat daarbij komt kijken. Die verbondenheid maakt dat mijn bestaan er toe doet. Dat ik een verschil kan maken. Hoe klein het ook is, want ik ben me bewust van onze nietigheid. Wanneer ik me verbind met de dingen die ik doe, doe ik ze met meer liefde en kan ik bijvoorbeeld ook mijn fouten met een soort mildheid bezien. De scheidslijn tussen het wel en niet goed gaan van je leven is dun. Er kan van alles gebeuren. Maar ik heb toch altijd de keuze hoe ik met de gebeurtenissen omga.
Liefde is een en al verbinding. Liefde is de basis van onze menselijkheid Het is toch een prachtige gedachte dat wij verbonden zijn met levens en geleefde ervaringen van zolang geleden? Alles verandert, alles transformeert, maar blijft in een andere vorm bestaan en dat geeft een veilig gevoel. Ons eigen leven, ons kleine bestaan is als een kleine cirkel onderdeel van een grotere cirkel, groter dan wij mensen. Misschien helpt het de wereld met een liefdevolle blik te bekijken. Lief hebben is het moedigste wat de mens kan doen, het maakt ons kwetsbaar en open. We worden dan als het ware een instrument van iets groter dan onszelf en we worden uitgenodigd daar zelf vorm aan te geven. Juist in een tijd, net als toen, waarin er veel stuk gaat, is het belangrijk dat we onze bezieling voeding geven en vorm geven. Alles wat niet bezield is versplinterd of breekt. Alle gebeurtenissen om ons heen geven ons vele voorbeelden op allerlei terreinen. Juist dan is heel maken het belangrijkste wat we kunnen doen. Laten we ons aangeraakt voelen om mee te doen, om door te gaan om samen met elkaar de liefde ons gegeven invulling en vorm te geven. Er is veel om dankbaar voor te zijn.
En zo zij het.
RG 2009-06-02 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl