Bijdrage Helma Schenkeveld -
zondag 2 augustus 2009

Zomerserie 2009 - Kleuren van het verbond: Wit

WIT

Voorganger:  Helma Schenkeveld

Lector: Ineke Pruissen

Welkom en inleiding

Beste mensen, welkom vandaag in de Duif. Het is alweer de vijfde zondag waarin wij stilstaan bij de kleuren van het verbond. En zoals u ziet, zijn deze kleuren vandaag binnen én buiten aanwezig. De kleuren van de regenboog, tegen een prachtige witte achtergrond. En wit is het thema van vandaag.

Wit is de kleur van de onschuld, zo worden wij geboren. Wit is ook de optelsom van alle kleuren, waardoor het licht weerkaatst. Wit is koel, het neemt geen warmte op en geeft geen warmte af. Wit….geeft het jou veiligheid en onafhankelijkheid in het leven of vind je het fijner om jouw kleuren van de regenboog te laten spetteren?

Vandaag heb ik gekozen voor bekende en onbekende teksten, voor liederen die we kunnen meezingen en voor liederen en muziek, die u wellicht nog nooit heeft gehoord. De kleuren van de regenboog tegen een witte achtergond. De kleur wit, die je een veilig gevoel kan geven, die je kan beschermen en heftige kleuren kan verzachten. Het leven in verbondenheid met elkaar. Dit alles komt aan bod.

Omdat Rui op het laatste moment vanochtend onmisbaar bleek op zijn werk, is Ineke vandaag de lector. Wij wensen u een inspirerend uur toe.

Gebed

Leven in verbondenheid met de ander:
In tijden van vreugde én in tijden van boosheid
In ijskoude tijden en in stralende tijden,
In tijden van voorspoed én in tijden van tegenspoed.

Leven in verbondenheid met de ander,
Want zij maken mij deel
van een groter geheel
Zij zijn de andere helft van mij.

God, help ons om te leven
In verbondenheid met de ander.

Overweging

Het was weer feest, gisteren in Amsterdam. Een groot feest. Mensen uit heel Nederland, en vanuit andere landen op de wereld, waren speciaal voor dit feest naar Amsterdam gekomen. Een feest, waar ik gisterenmiddag een uurtje van heb meegenoten, door me in de menigte te begeven. En ik merkte dat mijn aandacht niet uitging naar de extravagante mensen op de boten. Natuurlijk, het is leuk om te zien hoe mensen zich kunnen uitdossen en hoe bijzonder boten en mensen versierd kunnen zijn. Maar mijn aandacht was vooral bij al die verschillende mensen op de kant. Kinderen in buggy’s, jongeren en volwassenen. Mensen in het wit, in het roze, in alle kleuren van de regenboog. Verliefde blikken tussen mannen en tussen vrouwen, homo’s en hetero’s. Duizenden mensen, ongeacht afkomst en leeftijd, voelden zich verbonden met elkaar op deze zonnige zaterdagmiddag. Iedereen voelde zich vrij om zichzelf te zijn, omdat Amsterdam die gastvrijheid én bescherming kan bieden. En dat is iets waar we trots op mogen zijn, zoals ook staat op die grote witte vlaggen. We are en we are proud.  Amsterdam, een veelkleurige stad tegen een witte achtergrond.

Die witte achtergrond, het witte vlak, deze witte beer en dit witte kunstwerk…Vandaag is het thema de kleur wit. Wit, de kleur van de onschuld, de kleur van reinheid en maagdelijkheid. Wit, de kleur van de doopjurk en van de jurk van de bruid. De kleur van ziekenhuizen en dokters en verpleegsters in witte jassen. Wit, de kleur van de zonnecréme die ons beschermt tegen de zon, en die onze huid voedt en verzacht na het zonnebad. Wit kan de bescherming bieden, die ieder mens nodig heeft in zijn leven. In het leven, waarin we willen leven in verbondenheid met andere mensen. We willen samenleven met anderen. Dat kan relatief gemakkelijk zijn, wanneer er feest is. Dan zijn er vaak geen verplichtingen, en is de sfeer ok. Maar het leven van alledag is niet altijd een feest, en het leven op ons werk, met onze familie, in onze  relatie gaat niet altijd over rozen. Wat weten we van de mensen om ons heen? Wat weten we van hun angsten? Wat weten we over datgene wat ze verborgen houden achter hun muren als de deur gesloten lijkt…
 
Niemand weet precies,
Wat er daar binnen is gebeurd
De muren zijn te dik
En gesloten lijkt de deur
Toch is een lichtje aangelaten
Voor wie de moeite neemt en echt naar binnen kijkt
Lijkt ze zachtjes terug te praten
En is 't net alsof een hand naar buiten reikt

Was mij, omarm mij, ontdooi mij
Krab het ijs van m’n ramen
Laat de wereld weer zien wie ik was mij
Verlos mij, ontdoe mij
Laat me de stilte weer horen
En de liefde weer voelen
Wie ziet mij, Wie hoort mij, Wie wast mij

Wie ziet mij? Wie hoort mij wanneer ik bang ben, alleen, en een hoge muur om mezelf heb opgetrokken? Wie durft er dan im mijn buurt te komen, het ijs van mijn ramen te krabben, en de wereld weer te laten zien wie daarachter zit….

Het is vaak angst die ons tegenhoudt om echt in verbondenheid met anderen te gaan leven. Angst dat ze je een bemoeial vinden. Angst voor een afwijzende reactie. Angst dat iemand giftig op je wordt, of misschien wel de andere kant, dat iemand zich helemaal aan je vastklampt en je leegzuigt….Leven in verbondenheid met een giftige boom, leven in verbondenheid met mensen die je niet ziet zitten, hoe doe je dat?

Alles heeft zijn tijd, voor alles wat er gebeurt is er een uur, lazen we vandaag in Prediker. We hebben daar uitgebreid bij stilgestaan in de voorbereiding, en niet iedereen is het daar mee eens. Wij mensen hebben vaak de wens om negatieve tijden uit ons leven uit te bannen. We willen dat ze niet langer bestaan op deze aarde. Het is de angst voor gif, onzuiverheid, verlies en pijn. We spannen ons in om datgene wat gevaarlijk is met wortel en tak uit te roeien. We proberen mensen die we niet zien zitten, uit ons leven te bannen.
En toch ….alles heeft zijn tijd. Voor ieder mens, voor ieder levend wezen en voor iedere gebeurtenis is er een plaats onder de horizon.

Dus…durf te laten zien wie je bent, laat jouw kleuren van de regenboog naar buiten komen. Zoek het kind op in jezelf en geef het de ruimte. Want…zeven kleuren kleine kinderen, daar is de wereld voor gemaakt. Deze tekst staat centraal in deze weken van de kleuren van het verbond, en Lenny Kuhr laat het ons iedere week weer horen. Kijk daar is de hemelboog, hoog boven elk land. Daar zijn we weer kinderen, en we spelen hand in hand.

Is dit romantische prietpraat, of zien we ook mogelijkheden om kinderen, het kind zijn, letterlijk en figuurlijk de ruimte te geven. Helpt het ons in ons streven om te leven in verbondenheid, wanneer wij kijken hoe kinderen leven. Een kind is in beginsel niet bang. Het gaat op onderzoek uit, is nieuwsgierig, en gaat onbevangen zijn weg. Een onbevangen nieuwsgierigheid naar de dingen die hij tegenkomt in het leven. Zo’n nieuwsgierigheid naar elkaar, kan dat ons helpen om in verbondenheid te gaan leven? 

Om iemand gaan wij een leven
Wagen wij dood na dood
Zwerven de vertse wegen,
om jou op hoop van zegen.

Om iemand gaan wij een leven, om mensen gaan wij een leven. Het echte doel in ons leven is niet werk, werk, werk, al hebben we die leus de afgelopen jaren vaak naar ons hoofd geslingerd gekregen. Het doel in ons leven is om te leren leven in verbondenheid met al wat leeft. In verbondenheid met de mensen om ons heen, in verbondenheid met de natuur, in verbondenheid met God, De Ene.

Wij allen, zoals wij hier bijeen zijn in de Duif, zijn geworden wie wij zijn. Ieder met een eigen geschiedenis. Ieder met een eigen verleden, een eigen opvoeding, en eigen leven waarin vreugde en pijn hun sporen hebben getrokken. En allemaal hebben we een eigen manier van overleven ontwikkeld, waarin we bepaalde mensen en bepaalde situaties met wortel en tak uit ons bestaan hebben geprobeerd te verwijderen. En toch, toch zitten we vandaag en de andere zondagen bij elkaar, en we bezinnen ons op de kleuren van het verbond, op het leven in vrijheid én verbondenheid. We bezinnen ons, omdat we willen groeien en omdat we beseffen dat het beter kan.

| Archief/Bijdragen | Archief 2008 en 2009 |

RG 2009-08-15 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl