Bijdrage Catrinus Mak en Diana Vernooij
zondag 23 augustus 2009

Voorganger:  Diana Vernooij

Gastvoorganger: Catrinus Mak (overweging)

Lezingen:

2 Kon. 4; 42-44

Marcus 8; 1-21

deel uit "De bovenbazen" van Marten Toonder

Thema: Geloof dat berekening overstijgt.

Gebed

Eeuwige God,

U die ons wilt ontmoeten,

Steeds opnieuw

Die weet wat in ons omgaat,

Die ons neemt, precies zoals we zijn

Die ziet en hoort, wat in de wereld gebeurt,

Wees aanwezig dit uur

Opdat wij ons vernieuwd weten

In uw Naam Amen.

Overweging

Lieve mensen, gemeente van christus,

In de lezingen van vandaag, komen verschillende personages voor. Profeten, leerlingen, farizeeën, grootaandeelhouders en nog meer. Op wie lijken wij het meest, in die verhalen? Zijn wij de bezorgde leerlingen? Soms misschien wel, als we uitrekenen, dat als het zo doorgaat met de ontwikkelingen op deze aarde, dat er helemaal niet meer genoeg voedsel zal zijn voor iedereen. De leerlingen kwamen bezorgd naar Jezus. Is er wel genoeg. Mensen nu kloppen aan bij instanties, met de vraag, hoe denk je dit op te lossen.

Of zijn wij zoals de Farizeeën, die Jezus om een concreet teken vragen. Bewijs nu maar eens wie je bent, laat je legitimatie zien. Bewijs dat je de man Gods bent. Hebben we vastigheid in het geloof nodig, zekerheden?

Is het u overigens opgevallen dat Jezus uitdrukkelijk waarschuwt voor de farizeeën, voor hun zuurdesem? Het zogeheten geloof, een soort fundamentalisme, met allemaal regeltjes?

Zelf ben ik denk ik vooral een leerling. Een leerling die vaak bang is dat het niet goed gaat. En die dan bezorgd naar een directeur van mijn bedrijf loopt, om even te informeren of het wel goed komt.

En daarnaast ben ik niet zo optimistisch over de ontwikkelingen in de wereld en in onze stad.

Het is denk ik logisch dat we af en toe angstig en bezorgd zijn. Soms zijn die angsten reëel, want dan gebeurt werkelijk waar je bang voor bent. Soms lijken die aangepraat, of maken we elkaar gek (de Mexicaanse griep is wellicht zo'n voorbeeld).

Maar wat kunnen we daar tegenover stellen vandaag? Laat ik beginnen met de lezingen. Eerst iets algemeens. De bijbel is geen boek, met de bedoeling de geschiedenis van feiten weer gegeven. Het is een boek, met symbolische verhalen over de geschiedenis van God met de mensen. Dus als het over wonderverhalen gaat, is het niet de hoofdvraag, of die wonderen nu daadwerkelijk zijn gebeurd of niet. Hoewel ik denk, dat veel van die verhalen wel min of meer echt zo gebeurd zijn, is dat niet de hoofdzaak waar het om gaat. Maar de vraag is, waarom staan ze in de schrift, wat is de bedoeling daarvan.

Als we kijken naar de hoofdboodschap van de twee lezingen, dan denk ik dat die is: “Wees niet bezorgd, maar begin nu maar gewoon met delen. Begin nu gewoon maar en verbaas je wat er ontstaat.” En tot verwondering van velen blijkt er overvloed te zijn.

Wat me bij Markus het meest in het oog loopt, is dat Jezus gewoonweg verontwaardigd is naar zijn leerlingen. ‘Waarom praten jullie erover dat je geen brood hebt? Begrijpen jullie het dan nog niet, en ontbreekt het jullie aan inzicht?

In zijn antwoord verder, wijst Jezus op de twee overschotten, zeven en twaalf. De clou zit hem dus in de getallen. Waarom twaalf? Waarom zeven? Het gaat hier om symbolische taal bij uitstek.

Op catechisatie leerde ik het volgende hierover. Zeven en twaalf, zijn belangrijke getallen. Je vindt ze veel in de bijbel terug. De 12 stammen van Israël, de leerlingen; de zeven dagen van de schepping, de zeven magere en vette jaren om maar een paar voorbeelden te noemen. Beide zijn het getallen waar 3 en 4 in zitten. 3 + 4 = 7 en 3 x 4 = 12. De 4 staat voor de 4 windstreken oftewel de mensheid en de aarde. De 3 staat voor de heilige drieeenheid. Voor de Eeuwige dus. De God die is, die was en die komt.

Als God en mensen samen komen, dan kun je de angst ontstijgen, dan is er veel meer mogelijk. Dan hoef je je niet door angsten of berekeningen uit het veld te laten slaan. Dus begin maar gewoon met delen en dan kunnen prachtige dingen ontstaan.

Ja, maar zul je vragen, wanneer gebeurt dat nu? Ik ga even een aantal jaren terug in de geschiedenis van de Duif. Op een zeker moment wat bij ons de vraag aan de orde: Doen we mee aan kerkasiel? Gaan we de groep van 10 Iraniers, waar Ekram er eentje van was, onderdak bieden? Het opmerkelijke was, dat we heel snel ‘ja' zeiden als Duifgemeenschap. We hebben niet eerst zitten uitrekenen, hoeveel mensen er wel niet nodig waren om 24 uur per dag,gedurende 40 dagen, het asiel hier te begeleiden. We hebben ook niet eerst een uitvoerige politieke discussie gehouden. We gingen ervoor en het kwam goed. Omdat wellicht we dachten, dat dit iets is zoals God het bedoeld heeft tussen ons mensen.

Nog een voorbeeld uit de recente geschiedenis van de Duif kan ik geven. In de zomer hebben we geen koor en geen pianist. Je kunt dan denken – en dat dacht ik eerlijk gezegd ook – die diensten zijn minder. Maar de voorgangers hebben zich laten inspireren door de kleuren van het verbond. Zeven geloof ik. En het werden prachtige bijzondere diensten.

Iets anders uit de lezingen, is wat Marten Toonder laat zien. Mensen die alles al hebben, voor hen is het leven vol zorgen. Mensen die niets hebben, die kunnen er alleen nog bij krijgen, voor hen is het leven eigenlijk een pretje.

Met dit verhaal houdt Toonder ons natuurlijk een enorme spiegel voor. Een paar keer in mijn leven ben ik enorm verrast door mensen die bijna niets hebben. Zo was ik op een feest van een vriendin van mij en die heeft zich bekommert om het lot van een zwangere tiener vluchteling uit Sierra Leone. Op de verjaardag van die vriendin, trad een Afrikaanse dansgroep op. Wat konden die mensen ongelovelijk blij zijn, ze waren gewoon pure vreugde. Dus ondanks hun problemen en tekorten, ook hier in Nederland, konden ze in het nu enorm te genieten van wat er wél is.

We hebben ook nog intensief met elkaar gesproken bij de voorbereiding over de teksten. Een belangrijke vraag was: Hoe laten we ons voeden? Werkelijke voeden, letterlijk en figuurlijk?

Wat me van de 7 antwoorden het meeste opviel, is dat het altijd was ging om het samen zijn van mensen. Steeds gaf iemand op de maandagavond een voorbeeld van een onverwacht fijn gesprek, een ontmoeting, een arm om de schouder.

Ik geef nog 1 voorbeeld. Deze zomer was ik 2 weken in California. Een van de zaken die me enorm opviel, is, hoe zij tegen allochtonen aankijken. In Amerika komt bijna iedereen ergens vandaan. Mijn grootvader komt uit italie, polen, zuidafrika of mexico. Vaak is de houding: wat breng je mee uit je land, welke capaciteiten heb je, wat kom je hier ondernemen? Hoewel het een land is, met enorme tekorten, kijkt men vaak ook steeds naar rijkdommen en mogelijkheden. Zeer interessant…….

Zo kun je verder gaan met voorbeelden noemen. Maar u heeft het zo ongeveer wel begrepen denk ik.

Het gevoel van tekort, de angst voor te weinig, of dat het verkeerd gaat, is niet het enige. De Enige, geeft ruimte. De Enige ziet ons, met al onze mogelijkheden ook. Die moedigt ons aan, te delen. Die heeft in Jezus bij uitstek laten zien hoe dat kan.

Zet het blauw van de zee, tegen het blauw van de hemel, doe er een veeg wit in. De Enige zal de wind doen opsteken. Amen.

Nodiging

Ik wil u allen van harte uitnodigen voor de maaltijd zoals Jezus daarmee begonnen is. Welkom bent u om opnieuw te leven, vanuit de Geest zoals die was in Jezus en om ons zo op opnieuw te verbinden. Komt nu, want alles staat gereed.

Voorbeden

Eeuwige,

We danken u voor alle hartelijkheid en warmte

Die we ontvangen van anderen.

Wilt u zijn bij deze wereld van rijkdom en armoede,

Van menselijke warmte en verkilling

Dat mensen zich niet blijven verschansen temidden van eigen bezittingen

Of in de eenzaamheid van pijn en verdriet.

Maar dat we elkaar helpen te delen

Wilt u zijn in deze wereld

Die zo gek van geweld en agressie geworden lijkt

Wees bij hen die daar direct onder lijden

| Archief/Bijdragen | Archief 2008 en 2009 |

RG 2009-09-21 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl