Voorganger: Rob Gijbels
Lector: Thea van Deijl
Teksten:
Jesaja 7; 14
Lucas 1; 39-56
Marcus 8; 22-26
2e zondag van de Advent;
Het wonder geschiedt aan ons; deelthema: Zien
Welkom en inleiding.
Hartelijk goedemorgen en welkom hier in deze mooie Duif, de plek waar God en mensen
elkaar al meer dan 150 jaar ontmoeten. Welkom alle bekende Duiven en een extra welkom als je hier voor het eerst bent of lang niet bent geweest.
Ook heel een hartelijk welkom aan de kinderen, die er vanochtend zijn! Jullie hebben vast uitgekeken naar Sinterklaas; heb je m gisteren zien staan bij jullie in de straat? En heb je nieuwe kadootjes van hem gekregen?Abel vertelde me al dat hij Starwars lego had gekregen. Marian gaat daar straks met jullie over praten. Met de grote mensen praten we vandaag ook over: een kado krijgen en iets wat je nieuw maakt.
Zoals Harris Brautigam vorige week al zei, “wij geloven, of proberen dat althans te geloven, dat de komst van Jezus van Nazareth in deze wereld, de waarde van het menselijke bestaan op een hoger plan brengt. Het is de betekenis van de wonderen om dat te benadrukken. “ Omdat onze zintuigen – horen, zien, proeven en tasten – ons in aanraking brengen met die wondere werkelijkheid van ons leven en Gods leven met ons, willen we deze adventszondagen nader ingaan op die zintuigen. Vorige week hadden we het over horen en vandaag over: zien.
In de facetten: zien, zicht, inzicht en uitzicht… ja op wat?
We lezen het verhaal over de genezing van een blinde, in het Marcus-evangelie. Wat is de zeggingskracht van dit verhaal en waarom waarschuwt Jezus hem om niet meer naar zijn oude dorp terug te gaan? Wat is de bedoeling?
Van Jezus zijn 35 wonderverhalen opgeschreven en aan ons nagelaten. Veel verhalen gaan over het genezen van zieken. Uitingen in elk geval van bijzondere kracht en vertrouwen.
Los van de vraag of alle wonderen wáár gebeurd zijn, hebben de wonderverhalen in elke zin een speciale boodschap. Marcus legde maar liefst 19 wonderverhalen vast: als tolk van Petrus moet hij erg onder de indruk zijn geweest van de enorme kracht van de positieve boodschap van die man van Nazaret.
Een overweging over blind zijn en helder zien, gezien worden en begrijpen wat je ziet. We lezen twee verschillende soorten teksten vandaag: op de 2e Advent lezen we het verhaal door waar we vorige week zijn gebleven. Elisabet – weliswaar al aardig op leeftijd – heeft nog scherpe ogen; van verre ziet zij Maria aankomen. De beide vrouwen zijn verbonden in een bijzondere boodschap.
Laten we enkele ogenblikken stil worden en ruimte in ons hart maken om daarna gezamenlijk afsluiten met het gebed in het boekje.
welkom kinderen/kindernevendienst-- Marian
en ontsteken tweede Adventskaars
Overweging.
Beste mensen, aanraken is liedestaal. Precies 3 maanden geleden stond ik deze zelfde plek en hadden we het over een ander wonderverhaal dat Marcus (h.7) vertelde; namelijk de genezing van de dove, die weer kon horen en spreken.
Liefde is het grootste kado dat je elkaar kunt geven. En aanraken maakt tastbaar en voelbaar, maar maakt vooral ook Jezus' liefde voor mensen zichtbaar. Toen Jezus de dove man zag, gebeurde er iets prachtigs - ik citeer van 3 maanden terug: vingers, oren, speeksel, ogen, kijken, zuchten, adem, spreken en open gaan. Effatha – weet je nog ?! Vandaag dus een parallel verhaal: een wonderverhaal in twee fasen, in twee etappes; het verhaal begint met de blinde die bij hem wordt gebracht en zij smeekten hem om die mens aan de raken. Dat doet Jezus dan ook: hij neemt hem mee, wrijft hem speeksel op zn ogen en legt hem de hand op…
En dat vind ik steeds heel karakteristiek voor hem: hij schuwt de aanraking met de zieke mens niet, met de blinde niet, de dove, de bedelaars … Hij raakt ieder aan en bevestigt zo hun bestaan. Ze mogen er zijn – zijn wie ze zijn. Jezus neemt de blinde man apart, buíten de mensenmenigte. aar de blinde man oog-in-oog staat met de door God gezondene, wordt hij geraakt door de kracht die van hem uitgaat. Onder 4-ogen zou je kunnen zeggen, heel persoonlijk.
En daarmee is dit apart nemen een uiting van wat we tegenwoordig zouden zeggen: “een warm pastoraal hart” van Jezus. Want wie was deze blinde man? Niemand kende zijn naam blijkbaar; hij was anoniem en niemand zag hem staan. Hij hoorde bij het straatmeubilair, als een lantaarnpaal. Maar voor Jezus was hij belangrijk; Hij raakt hem aan, schenkt hem aandacht, tijd; hij is het waard.
Ziet u al iets? – vraagt Jezus als hij zijn handen op hem heeft gelegd. Het begint hem te dagen. Hij begint weer te zien, maar er hangt nog een dikke mist in zijn blikveld. Hij ziet schimmen; hij ziet mensen als bomen voorbij gaan. Niet bomen als mensen, maar mensen als bomen. Het begint met de mens. Dat is op zich een vreemd beeld; is er iets mis gegaan? Een blunder? Of is deze tussenstap toch een bewust gekozen beeld?
Bomen staan meestal stevig geworteld in de grond; bomen wuiven mee in de wind maar komen niet van hun plek. En deze onbekende blinde ziet een beeld voor zich van mensen die blijven waar ze zijn; wel meewuiven, maar niet vooruit-te-branden zijn. Mensen moeten juist los komen van hun plek, van wat vastgeroest zit. En in deze tussenfase gebeurt dat al een beetje.
De tweede etappe: een twééde keer worden de handen opgelegd en pas dàn kan hij echt zien. De waas, de schimmen zijn weg. De bomen blijken mensen te zijn; hij ziet mensen die bewegen. De blinde mens is bevrijd van kortzichtigheid. Bevrijd van duistere uren, misschien wel van een gebroken hart, omdat hij leerde te onderscheiden; inzien wat een verhaal was/de buitenkant en wat er wèrkelijk bedoeld was. Zo groeit hij in kracht waarmee hij zijn blik sturing kan geven en zich bewust werd wat hij met zijn ogen zag. Echt helder zicht; inzicht in wie Jezus echt was.
Er zijn ‘grote” mensen als Jezus; door in hun buurt te zijn wordt je geraakt door een kracht die reikt tot over de grenzen van de horizon. Zij helpen je tot nieuwe inzichten, zicht op echte toekomst, visie. Je aan laten raken, geeft een nieuwe blik om te worden waarvoor je bent bedoeld: Gods evenbeeld.
Waar bij de genezing van de andere blinde Bartimeus (2 hoofdstukken verderop) de genezen man juichend en dansend weg gaat, wordt onze blinde gewaarschuwd: Ga het dorp niet in. De strekking is: keer er niet naar terug!
Ik zou me kunnen voorstellen dat de tijd niet rijp was om zijn messiasschap zo breed hier al in de publiciteit te trekken. Maar er zit nog een heel ander beeld achter:
Het dorp is hier het symbool voor de besloten wereld, stilstand. Daar moet hij niet in terugvallen. Als je geraakt en verlicht bent door de boodschap van licht en van vrede, dan zal jouw weg van nu af een andere zijn. Het bracht me bij woorden van het bekende lied Het dorp.
Thuis
heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk een kar met paard
Een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was
De boerenkind'ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen
Een prachtig lied bekend geworden door Wim Sonnevelt. Een dorp is prachtig, maar de melancholie hier onderdoor laat je ook de druk van de gesloten gemeenschap voelen; de tijd en wereld van voorbij ... Keer niet terug naar waar en wat je was.
Het is een levenskunst: loslaten om te ontvangen. Kies je eigen weg door je te richten op wat nieuw is. De boodschap van licht en liefde zien, is zoals wij zongen: staan in de onmetelijke kracht, zoals van een opgaande zon aan de hemel. De boodschap van licht is sterker dan die ontzaglijke duisternis. Staat immers niet al in het derde vers van Genesis – notabene het allereerste boek van de bijbel – al dat God licht schiep; en Hij zag dat dàt goed was.
Geroepen om ons te verbinden met de kracht van het Licht, willen we daar in de komende weken op weg naar Kerstmis onze ogen voor openen.
Een oud kerstlied zegt: Komt verwondert u hier mensen.
Verwonder je teder om het wonder dat zich aan jou voltrekt:
Jezus zegt: Zie je nu alles helder?
Ga dan niet het dorp in,
Maar ga “langs het tuinpad van Mijn Vader”..
Zo moge het zijn.
uit het Evangelie van Filippus:
De liefde eigent zich niets toe,
want waarom zou ze zich iets toe-eigenen?
Alles is immers van haar !
Ze zegt niet: Dit is van mij - of - dat is van mij.
Maar ze zegt: het is van jou.
RG 2009-12-10 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl