b100404mshtml


	Bijdrage Helma Schenkeveld zondag 9 mei 2010
	Voorganger: Helma Schenkeveld Lector: Ineke Pruissen Thema: Moeders Lezingen: - Johannes 14; 23-29 - Uit: Volgens Maria Magdalena van Marianne Frederikson Openingsgebed Onnoembare, Wij bidden om de kracht van uw Geest in ons hart Wij keren terug bij onszelf en alles wat ons ter harte gaat in deze wereld. Wij worden stil om ons hart te openen voor schepping en creativiteit, Voor de stralen van licht en de klank van liefde. Schud ons los uit de verkramping van strijd en onrust. Maak onze adem weer tot levensadem En tot bron van moed en zeker weten. Geef ons de levende woorden van uw schrift Ter herkenning en om opnieuw ontmoeting aan te gaan. Amen Welkom en inleiding Gebed Lieve God, wij wensen iedereen een moeder, die je nooit uitlacht om je fouten, die wil delen in je vreugde en je pijn, die altijd aan je zijde wil staan. Een moeder, die zo sterk is als een eik, Zo zacht als ochtenddauw, Zo mooi als de zonsondergang. Lieve God, We willen ook aandacht vragen voor de vrouwen, die moeder zijn, maar hun kinderen nooit zullen zien en kennen. Vaak is dit opgedrongen en geen eigen keus. Ook zijn er vrouwen die nooit moeder zullen zijn, maar dit wel graag willen zijn. Voor al deze vrouwen voelt moederdag soms naar. Juist vandaag willen wij hier bij stilstaan en Uw zegen vragen voor deze vrouwen. Lieve God, Op moederdag denken velen aan hun eigen moeder. Dit roept niet bij iedereen goede herinneringen op aan hun jeugd. Je denkt aan je moeder en vraagt je af: Kom ik er nog graag? Je hebt moeders die het woord moeder niet verdienen, om wat voor reden dan ook. Ook voor deze moeders willen wij Uw zegen vragen. Wilt U hen bijstaan, wilt U hen inzicht geven, zodat ze hun eigen situatie kunnen verbeteren. Lieve Maria, Juist vandaag denken wij aan onze moeders, en wat zij voor ons betekend hebben. Haar goede eigenschappen en haar vervelende eigenschappen willen wij ons voor de geest halen, om haar te gedenken zoals ze was, onze moeder. Laten wij een lichtje voor haar brandend houden in ons hart, altijd en overal. Amen Voor wie dat wil, is er de mogelijkheid om een kaarsje aan te steken bij Maria. Eerste lezing: Johannes 14; 23-29 Jezus antwoordde: “Wanneer iemand mij liefheeft zal hij zich houden aan wat ik zeg, mijn Vader zal hem liefhebben en mijn Vader en ik zullen bij hem komen en bij hem wonen. Maar wie mij niet liefheeft, houdt zich niet aan wat ik zeg, en wat jullie mij horen zeggen, zijn niet mijn woorden, maar de woorden van de Vader door wie ik gezonden ben. Dit alles zeg ik tegen jullie nu ik nog bij jullie ben. Later zal de pleitbezorger, de Heilige Geest die de Vader jullie namens mij zal zenden, jullie alles duidelijk maken en alles in herinnering brengen wat ik tegen jullie gezegd heb. Tweede lezing, uit: Volgens Maria Magdalena van Marianne Frederikson Maria van Nazareth verborg haar gezicht in een vouw van haar mantel en Magdalena begreep dat ze haar tranen probeerde te bedwingen. Tenslotte zei ze: “ Je hebt gelijk; ik heb hem nooit gekend, zelfs niet toen hij een kind was. Het was altijd een angstaanjagend gevoel dat ik mijn eigen kind niet eens kon begrijpen.” Maria Magdalena bleef zwijgend zitten, liet de tijd verstrijken. Opeens zei de ander volslagen onverwacht: “Begrijp jij hem?” “Nee, niemand kan dat. Hij is te groot voor ons. En dat accepteer ik.” “Het is moeilijk om als moeder zo te denken.” “Dat begrijp ik.” “Kinderen zijn immers een deel van hun moeder, van haar lichaam, van haar dromen en…van haar verstand. Maar ik heb een vreemdeling gebaard.” Magdalena boog zich naar voren en nam de handen van moeder Maria in de hare. Met een onverwacht plechtige stem zei ze: “U bent geboren voor een groot lot, Maria van Nazareth. U moet uitverkoren zijn geweest.” Maria’s gezicht verschoot; het leek alsof haar blik ver terug ging in de tijd. Ze weet het nog, dacht Magdalena. Maar Maria sloot haar ogen, ze was niet van plan iets te vertellen. Ze zei alleen: “Ik was pas vijftien.” Overweging Het was altijd een angstaanjagend gevoel, dat ik mijn eigen kind niet eens kon begrijpen. Wat een zin vol emotie, midden in de tweede lezing. Wat een zin, die een hele wereld blootlegt. Een wereld van machteloosheid, van het zo graag anders willen. Een wereld van tekortschieten en hier niet over kunnen praten. Een wereld van een moeder, die in een gesprek een stukje van haar leven deelt met een andere vrouw. Moeders, op moederdag. Natuurlijk denken we op moederdag aan onze moeder: met vertedering, met liefde, met teleurstelling, met boosheid of met een enorme wil om vooral niet aan haar te denken. Een moeder, jouw eigen moeder. Je bent en blijft met haar verbonden. Uit liefde, uit onverschilligheid, of tegen wil en dank. Je blijft met haar verbonden, omdat zij het is geweest, die in het allereerste begin alles voor jou heeft gedaan om te zorgen dat dat ene bevruchte eitje kon gaan groeien. Zij, jouw moeder deelde alles wat ze had die eerste negen maanden met jou. Zonder te vragen nam jij wat je nodig had, en zij gaf het: met liefde, met vertedering, of met pijn in haar lijf en haar ziel. Niemand weet hoe zij moest leven, of de zwangerschap makkelijk of moeilijk voor haar was. Veel vrouwen werd hier niet naar gevraagd. En dan wordt je geboren. Een zich steeds meer opbouwende explosie van pijn gaat hieraan vooraf. De overgang van zwangerschap naar moeder worden gaat niet vanzelf. Het is een proces van loslaten, een volgende fase in hun leven, waarin het leven samen delen een nieuwe vorm gaat krijgen. Er zijn nu twee mensen, met alles erop en eraan. Ogen en oren en handjes en voetjes. En ook twee mensen met een eigen wil en een eigen bezieling. Vaak wordt dat, direct bij de geboorte nog niet zo gezien. Het kind is immers nog piepklein, en volstrekt afhankelijk. En…wat ook speelt: het kind is in de beleving van de moeder nog steeds een deel van haar, van haar lichaam, van haar dromen en…van haar verstand. En met het kind in haar armen voelt de moeder zich blij en verbonden: zij is van mij, ik ben van jou. Jij zal mij gelukkig maken, jij geeft mijn leven zin. Jij bent uniek, de enige, de mooiste, de liefste….Alles wat ik heb, zal ik opofferen voor jou. En het leven van het kind gaat verder, en het leven van de moeder gaat verder. En er komen momenten, waarin blijkt dat het kind de dromen van de moeder niet kan waarmaken. En een angstig gevoel kan zich meester maken, van de moeder en van het kind. Doe ik het wel goed genoeg? Ben ik wel lief genoeg? Komt het door mij, dat de ander zo verdrietig is? Kan ik wel aan de verwachtingen voldoen? Asjeblieft, zeg mij hoe ik een goed mens word, zeg mij hoe te leven. Nergens staat het opgeschreven. Het is liefde geven, tegen liefdespijn. Het is vriendschap sluiten met de mensen om je heen, als medicijn tegen duizend angsten en vrezen. Het is de zoete momenten voor ogen blijven houden, als tegenwicht tegen bittere gebeurtenissen. Het is leven als mens, voor de mensen om je heen. Als mens, met je goede eigenschappen en met je vervelende eigenschappen. Als mens, die nooit perfect is, maar dat ook niet hoeft te zijn. Als mens die de richting kiest van recht en vrede, en ruimte maakt in zijn leven om hier ook aan te kunnen werken. Als mens die leert dat leven licht is en adem, en ook pijn, teleurstelling, angst en verdriet. Als mens die merkt dat leven betekent te delen wat je hebt. Anderen te kunnen laten delen in jouw vreugde en in jouw angst, in jouw goedheid en in jouw verdriet. Leven als moeder betekent het tere ongeboren kind voeden en beschermen, laten groeien en de weg wijzen, loslaten en ieder het recht geven op een eigen pad, in een eigen leven. Leven als een moeder, die haar kind niet alleen durft te laten delen in haar liefde en haar vreugde, maar haar kind ook durft te laten delen in haar zorgen en haar angst. Is dat teveel gevraagd? Is dat teveel gevraagd voor het kind, of is dat teveel gevraagd voor de moeder? Mijn moeder vertelde me gisteren voor het eerst het volgende fragment uit haar leven. Het was 1941, vliegtuigen scheerden over de daken, buiten klonk het angstaanjagende geluid van piepende banden en slaande deuren. Razzia, er was opnieuw een razzia. Haar vader zat verstopt in de kelder, haar oudste zus lag ziek in bed, en mijn moeder, 11 jaar oud, zat samen met haar broertjes en zusjes op hun knietjes rondom hun moeder, toen ook hun deur werd opengegooid. Soldatengestamp en soldatengeschreeuw vermengden zich met hun bidden, huilen en hulpgeroep. Een moeder alleen met haar kinderen, de sterke vader verstopt onder de grond, samen klein en samen sterk in hun angst. Uit nood geboren deelden zij hun angst, en de soldaten gingen weg zonder verder naar hun vader te zoeken. Het leven samen delen, in tijden van vreugde en in tijden van verdriet. Emoties niet verbergen, maar leren om ze te delen: wat je samen kan dragen maakt het lichter. Durven jezelf te zijn en durven uiten wat je bezielt, ook al is dat voor een ander moeilijk te begrijpen. Dat is het leven wat Jezus ons heeft voorgeleefd. Vandaag is het moederdag. Laten we stil zijn, en denken aan al die vrouwen, die hun leven met hart en ziel met kinderen willen delen. Laten we stil zijn, en denken aan al die kinderen, die het liefste een heerlijke donzige warme lieve slimme en sportieve moeder hebben, die er altijd voor hen kan zijn. Laten we stil zijn en denken aan Jezus, aan wat we van hem weten. Een kind geboren in een stal. Een eigenwijs mens, die al vroeg zijn eigen pad ging. Een kerel, die tegen alle gewoonten inging, die zich niets leek aan te trekken van de normen en waarden, die er leefden in zijn tijd. Een man, die tot aan zijn dood sprak over zijn Vader, over liefde en over de Heilige Geest, die alles duidelijk zal maken. Een kind van zijn moeder, die zich liet kruisigen toen hij pas 33 was… Laten we vandaag, op moederdag, denken en bidden voor al die moeders, die hun eigen kind niet kunnen begrijpen. Laten we denken en bidden voor al die vrouwen, die met angst in hun leven staan. Laten we denken en bidden voor al die mensen, die op zoek zijn naar liefde en houvast in hun onbegrijpelijke leven. Amen Geloofsbelijdenis Ik geloof in de Geest van leven en liefde, Ver aan mij vooraf, royaal aan mij vooruit, Maar ook in mij aanwezig. Soms noem ik Hem God, Maar het liefste noem ik Haar Schepper. Ik geloof in mensen, gedreven door de Geest, Die mij voorleven wat leven betekent En wat liefde vermag. Daarom geloof ik in Jezus en in zoveel anderen Die leefden en leven zoals Hij. Ik geloof in de Gemeenschap van de Geest, Mensen die samen zich oefenen In recht doen en vrede stichten In breken en delen. Ik geloof in het goede Dat wij nu eens verbergen, en dan weer openbaren. En ik geloof dat het goede het kwade zal overleven; Dat niet het laatste woord zal zijn aan de dood, Maar aan het leven en de liefde. Amen Tafelgebed Van twee woorden wil ik eten - H.Oosterhuis / B.Huijbers Nodiging Breken en delen van brood en wijn Voorbeden Eeuwige, ieder mens heeft een moeder of een moeder gehad. Deze band tussen moeder en kind is bijna altijd zeer hecht en duurt een leven lang. Uw zoon Jezus had ook zo’n band met zijn wereldse moeder en die was zo hecht, dat hij in zijn stervensuur zijn moeder wegschonk aan de leerling, die hij het meeste liefhad. De liefde tussen moeder en kind is hét voorbeeld van de liefde tussen mensen. Als wij deze liefde zouden kunnen laten groeien tussen onze medemensen dan zouden veel problemen worden opgelost. Al is ons streven nog zo mooi en groot, zonder uw hulp wordt het niets. Geef ons uw liefde, opdat wij deze kunnen doorgeven aan onze medemensen en volgende generaties. Onze Vader Wegzending en zegen

	\| Archief/Bijdragen \| Archief 2008, 2009 en 2010 \|

	FV 2010-05-09 \| © copyright 'De Duif', Amsterdam \| deduif@xs4all.nl