Bijdrage Helma Schenkveld - zondag 3 oktober 2010
Voorganger : Helma Schenkeveld
Lector: Cees Blaauw
Lezingen:
Op weg durven gaan - Anselm Grün
Matteus 8; 23-27
Welke gedachte laat ik toe - Anselm Grün
Overweging
Tussen angst en vertrouwen. Leven tussen angst en vertrouwen. Vertrouwd willen raken met je angst, deze niet langer wegstoppen, maar durven uitspreken. Als eerste stap om met bezieling te gaan leven. Te willen gaan, ook naar de toppen van de golven.
Leven met angst en met vertrouwen. Wat betekent dat, als niemand dit kan zien? Wat betekent dat, dat je angst en de verstarring in je lichaam voelt, terwijl je van buiten ontspannen oogt?? Hoe zit dat nou in elkaar, leven in voortdurende tegenstrijdigheid tussen bruisen van energie en creativiteit, en doodmoe op bed liggen? Hoe zit dat nou in elkaar eigenlijk, die tegenstrijdigheid tussen barsten van vertrouwen en verlamd raken van angst?
Barsten van vertrouwen. Grappig eigenlijk, dat we dat zo zeggen. We barsten van vertrouwen. Barsten, dat woord staat voor openbreken. De grond, die gebarsten is, door de droogte, of..omdat er van binnenuit de aarde een zaadje zo krachtig is geworden, door voeding en water, dat het een plantje is geworden. Een plantje die uiteindelijk zijn hoofd boven het maaiveld wil uitsteken, die het zonlicht en de wind wil voelen, en die de aarde openbreekt….Barsten van vertrouwen, betekent wellicht dat je op het punt staat om oude patronen te doorbreken, dat er iets nieuws, iets tot dan toe ongekends in je leven gaat doorbreken. En dat barsten van vertrouwen betekent dan ook er iets openbarst in jezelf, iets dat nieuw leven mogelijk maakt.
Barsten van vertrouwen: als mensen dat in een gesprek tegen elkaar zeggen, hoor ik daarin zelden een toon van angst. Nee, sterker nog, iemand die barst van vertrouwen, die geeft je het gevoel dat die persoon de hele wereld aankan. Het is iemand die met vertrouwen aankijkt tegen het leven, en de veranderingen die eraan komen.
Het doet me denken aan Jezus en de volgelingen op zijn boot. Ze zijn met elkaar in het schuitje gestapt, en Jezus heeft er alle vertrouwen in. Hij gaat lekker op het achterdek liggen, en in mijn verbeelding zie ik hem liggen, genietend van de zon en de wind, die hij voelt op zijn lichaam. En ook al voelt hij op een gegeven moment dat de wind sterker wordt en de boot meer beweegt, hij heeft er alle vertrouwen in dat het gaat zoals het gaat. Maar zijn leerlingen niet. Zijn leerlingen worden ongerust en angstig, omdat de wind opsteekt en de boot in woelig water terecht komt. De vraag die bij mij opkomt, wanneer ik deze tekst lees, is of de tekst letterlijk of figuurlijk wordt bedoeld. Is er letterlijk een wind, die opsteekt, waardoor de boot met de volgelingen in onrustig water komen? Of is dit misschien ook figuurlijk bedoeld? Wordt er misschien bedoeld dat de volgelingen onenigheid met elkaar kregen? Onenigheid over de koers, die gevaren moest worden? Onenigheid over de manier, waarop ze met elkaar om moesten gaan? Onenigheid over datgene wat ze het beste konden doen, op deze boot? En besluiten de leerlingen, in hun verwarring en geruzie om Jezus wakker te maken en hem te vragen wat te doen. Waarop Jezus hen bestraffend toespreekt, en zegt dat ze niet angstig moeten zijn en verward om zich heen moeten slaan, maar moeten zwijgen en stil zijn. Zwijgen en stil zijn, om vanuit die stilte tot rust en tot inzicht te komen.
Zwijgen en stil zijn. Zwijgen en stil zijn, is dat misschien de functie van verlamd zijn van angst? Wanneer je verlamd bent van angst, ben je letterlijk en figuurlijk niet meer in staat om te bewegen. En misschien, misschien is dat ook juist wel de bedoeling op dat moment. Stil vallen, niet langer jouw levensbootje door de stormen van dat moment zo heen en weer laten bewegen, dat je er kotsmisselijk van wordt. Stil vallen, om in stilte tot rust en tot bezinning te kunnen komen. Stil vallen, om jezelf de mogelijkheid te geven om uit die mallemolen te stappen, waar je geest je in heeft gebracht. Jouw geest, de geest van de mensen, die een bijzonder iets is. De geest van de mens, die een eigen werkelijkheid kan scheppen. En zoals we lazen in de tekst van Anselm Grun: We moeten niet elke gedachte en elke emotie toelaten, want anders kunnen ze zich ontpoppen als krakers die ons het leven in ons levenshuis zuur maken en ons steeds meer uit ons centrum verdringen. Als we niet waakzaam zijn, sluipt er veel in ons binnen dat ons van onze bewuste weg afbrengt. En opeens merken we dat we helemaal niet meer zelf leven, maar door onbewuste krachten en angsten worden geregeerd. En eigenlijk gebeurt ons dat allemaal weleens. Dat we meegesleept worden door negatieve gedachten. Dat we meegesleept worden door emoties, die ons zelf overmeesteren. Dat we meegesleept worden in een groep, terwijl de richting of de sfeer ons niet bevalt. En wanneer we stilvallen, kunnen we de mogelijkheid creëren om dit rustig te aanschouwen, en vervolgens te beslissen om een andere koers te gaan varen.
Verlamd zijn van angst, letterlijk of figuurlijk. Verlamd zijn van angst, waardoor je lichaam niet langer datgene doet, wat je hoofd, je verstand, het lichaam opdraagt. Verlamd zijn van angst, een emotie ons door de natuur gegeven, die eigenlijk heel positief is. Het is het signaal om waakzaam te zijn, het is het rode stoplicht dat ons dwingt om bij onze positieven te komen. Het is hét moment om fysiek en geestelijk rust te nemen, en ons af te vragen of we op de goede weg zitten.
Want dat wij, mensen, tot veel in staat zijn, dat staat als een paal boven water. Zoals we vandaag zongen in het nieuwe lied zwemmen en varen. Vindingrijk is de mens, hij kan lachen en huilen, nadenken, voedsel laten groeien, huizen bouwen, vliegtuigen, en nog veel meer. We kunnen stemmen door de lucht laten vliegen, waardoor mensen elkaar kunnen horen, ook al wonen ze kilometers bij elkaar vandaan. We kunnen geld door de lucht laten vliegen, met een chipknip of een gewone pas of een creditcard, en we vertrouwen met elkaar op dit systeem. De mens is tot zoveel in staat, dat misschien de wezensvraag wel is: waar stoppen we onze tijd en energie in? Wat verdient onze aandacht? Waar willen we de aarde laten openbarsten om nieuw licht het leven te laten zien? Wat inspireert ons in het leven, wat geeft ons bezieling?
Het besef dat de schepping niet af is. Het besef dat ik, en jullie, en wij allemaal een mogelijkheid hebben om iets toe te voegen aan deze schepping, om iets toe te voegen aan het leven op aarde. Ieder van ons kan op kleine schaal mooie momenten toevoegen aan het leven, ieder van ons kan ervoor kiezen om zijn eigen bezieling als leidraad te nemen voor de koers, die hij wil varen. Dit besef kan een drijvende kracht worden, om een samenleving die gedomineerd lijkt te worden door macht en angst, te veranderen in een samenleving die gebaseerd is op wederkerigheid en vertrouwen. En misschien, misschien zijn we daar al veel dichterbij dan we denken….
Leven tussen angst en vertrouwen, op pad gaan met onze bezieling als leidraad, en onze geest als stevige wachter tegen onnodige angsten en negatieve gedachten. Laten we bidden tot de maan en de sterren, laten we luisteren naar Rui met het mooie nummer Bubuy bulan, en laten we ons dit nieuwe leven vanuit bezieling voor ogen stellen. Amen
klik op deze link: naar YouTube voor: Bubuy Bulan gezongen door Rui Suprihadi
blader
terug naar de overweging van vorige week met Sem van de Pol 
RG 2010-10-04 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl