Bijdrage Marina Slot, zondag 5 december 2010
* Preek van de week bij De Stadslamp Amsterdam *

 
 

Voorganger:  Marina Slot
Lector: Thea van Deijl
Thema: De donkere nacht van de hoop

Lezingen:

- 2 Kor. 3

- Hoop kan een blokkade vormen     van Tich Nhat Hanh

Opening

Open je hart voor de klank en de stem van het goddelijke in jou en laat de Geest van God binnenkomen in jou en in mij, in de ontmoeting met elkaar hier in de Duif.

 

 

Welkom vol verwachting Advent en Sinterklaas

Licht aansteken van de 2 e Kaars

Binnenkomst Sinterklaas, die de kindernevendienst bezoekt:

 

 

Inleiding

Vandaag is het thema ‘De donkere nacht van de hoop', de tweede zondag van Advent, de tijd van verwachting van iets nieuws, de komst van het licht en het goddelijke op aarde, een nieuw perspectief dat ons elk jaar weer onrustig maakt en tevens verwachtingsvol stemt. We hebben in de adventstijd gekozen voor een themaserie over ‘de donkere nacht van geloof, hoop en liefde' en voor de 4 e adventszondag is het thema ‘Vertrouwen in de donkere nacht'. Dat alles mondt uit in de bijzondere Duifkerstnachtviering op 24 december om 12 uur 's nachts over ‘de Ontmoeting in de donkere nacht, de geboorte van de naaste'. Iedereen is van harte welkom om de komende weken met ons door het donker naar het licht te gaan.

We lezen twee teksten waarin het woord Hoop centraal staat. De eerste lezing komt uit de brief van Paulus aan de gemeente van Korinthe, een tekst over het oude en nieuwe verbond en het grote verschil ertussen, over grauwsluier en glans, over openheid en verbergen.

Dan lezen we de tekst van Thich Nhat Hanh over de Hoop als blokkade, als obstakel om het leven nu ten volle te leven.

Voor op het liturgieboekje staat een afbeelding van het schilderij van Gustav Klimt met de titel ‘de Hoop' Ik heb het afgedrukt en op tafel gelegd. Het is het beeld van een zwangere vrouw, vol verwachting.

Een kleurig beeld dat veel zegt over de veelkleurigheid en het verlangen van het thema van vandaag. Ik wens ons een mooi uur toe.

 

Overweging

Lieve mensen,

De donkere nacht van de hoop en zeker ook van de wanhoop is vaak heel eenzaam. Juist op die momenten dat je niet verder kunt omdat je lichaam je in de steek laat of omdat je geestelijk gekwetst of geraakt voelt, is het heel moeilijk om uit je cocon te komen, om je kwetsbaarheid te laten zien.

Om hulp vragen is dan nog een stap verder. Dat is je sluier helemaal afdoen en laten zien dat je glans verdwenen is. Dat je het contact met je eigen bron bent kwijtgeraakt. En dat voelt heel kaal, erg naakt. En daar is vertrouwen voor nodig.

Vertrouwen dat niet past bij een wereld waarin regels en wetten de overhand hebben. Vertrouwen dat niet past bij een afrekencultuur waar liefde en een mensenleven niet meer telt.

Paulus waarschuwt de mensen in Korinthe dat zij zich in hun kracht afhankelijk maken van anderen. Van regels en woorden in steen gehouwen kan een mens niet leven, wij zijn zelf geschreven met de Geest van de levende God en wij zijn zelf gegrift in de harten van de mensen.

Paulus noemt ons eigenlijk het visitekaartje van God in deze wereld, wij behoeven geen aanbeveling meer, wij zijn geschreven door Gods hand, wij zijn geschapen naar Gods beeld. Wat een zelfvertrouwen wordt ons hier geschonken. Wat een vertrouwen aan ons gegeven door die goddelijke schrijver.

Hij spreekt van hoop en vrijheid. Hij heeft gezien hoe Mozes straalde toen hij de Eeuwige mocht ontmoeten, maar hoe hij in oeroude patronen van macht en onmacht verviel toen de reis lang was en de tocht zwaar. Hij raakte verzeild in zijn donkere nacht, hij wist de moed niet meer te putten uit zijn goddelijke opdracht om het beloofde land te bereiken. Hij durfde niet meer kwetsbaar te zijn in een land waarin afgoden, honger, wanhoop het volk lieten morren. Hij ging sterke mannentaal spreken en verloor zijn glans.

En dat herkennen we, dat het gemakkelijker is om de wanhoop te overschreeuwen dan te laten zien. Of wat vrouwen vaak doen is zich isoleren van anderen, om maar niet te hoeven zeggen dat het niet goed met je gaat. Dat het vaak gemakkelijker is om jezelf te laten zien, pas als je uit de diepste put aan het klimmen bent. Nog niet zo lang geleden had ik mij erbij neergelegd om nooit meer lange stukken te kunnen lopen. Ik had de bos en weidewandelingen weggeschreven uit mijn bestaan, want lopen was een crime. Toen iemand zei : je kunt waarschijnlijk weer beter gaan lopen als je dat en dat gaat doen…sprongen de tranen mij in de ogen. Ik had geen hoop meer, ik had mij neergelegd bij de situatie. Zoals veel mensen zich soms neerleggen bij en niet meer verder durven gaan.

Soms komt er iemand langs die zegt: ik ga je beter maken!

Ik los het voor je op. Een menselijke engel die je weer hoop geeft, die de verstopte kanalen in jezelf weer doorspuit en de energie weer laat stromen. ‘Hoop doet leven' is een oud gezegde. Als er weer een sprankje verwachting is, kan je verder, mag je verder in dit bestaan. Al struikelend en stroffelend soms, maar ook weer dansend door het leven.

Des te zwaarder je leven is, des te belangrijker wordt het om zorgvuldig met je zelf om te gaan, met je voeding zowel lichamelijk als geestelijk, zorgvuldig met je gedachten, zuinig met oordelen en vooroordelen want die pinnen mensen en jouzelf vast. Ze stollen de vrijheid, de mogelijkheid om te veranderen, om te leren van dat wat je verwart in het leven en verder te groeien.

Hoop kan soms ook blokkeren, dan wordt het morgen belangrijker dan vandaag. Dan komt alle heil en genezing morgen en hoef je er vandaag niets meer aan te doen.

Want we mogen er elke dag weer hard aan werken om los te komen uit verstarring en onvrijheid.

Thich Nhat Hanh zegt : Verlichting, vrede en vreugde zijn dingen die een ander ons niet kan schenken.

De bron zit in onszelf. Willen we het leven werkelijk leven , dan ligt onze aandacht in het heden, in het nu, in het moment dat wij hier bij elkaar zijn en dat onze kinderen boven plezier hebben met Sinterklaas en Zwarte Piet en met elkaar.

We mogen stil staan bij wat we nu nodig hebben in ons leven, wat is voor mij nu van waarde? Waar put ik kracht uit, waar haal ik de moed vandaan om Gods visitekaartje te zijn en te blijven. Dat mooie, echte mensenkind te zijn waarin de liefde woont, waar de vrede vanuit gaat en waar de vreugde het goed toeven vindt.

Wat heb ik van de ander nodig en durf ik het te vragen, nu, straks, vanmiddag. Durf ik te laten zien dat de glans er een beetje af is, vraag ik om advies aan de mens die naast mij is en tegenover mij. In Gods huis mag je naakt en kwetsbaar zijn, mogen wij spelen als een kind en onze energie laten stromen.

En niks is gek, niks is te moeilijk, want wij zijn allemaal mensen en veel is herkenbaar als je het maar benoemt.

Laat je kans niet voorbij gaan, het donker is even kostbaar als het licht, de wanhoop even herkenbaar als de hoop. Want wij zijn mensen en wijzelf zijn geschreven door Gods hand en geschapen naar Gods beeld. Dat is nogal wat, dat geeft hoop. Amen.

 

Nodiging

Iedereen is welkom aan het feestmaal van de Eeuwige, de maaltijd van Jezus Messias, die eens het leven vierde met zijn vrienden en volgelingen, het liefdesmaal van God met ons.

Er is genoeg voor iedereen, wij breken brood en delen wijn,

tekenen van leven en liefde en van samen.

Wie je ook bent, wat je ook voorstelt, ho of he, zwart of wit of iets er tussenin, klein of groot, iedereen is welkom.

Komt want alles staat klaar

 

Zegenbede

De Krachtige en Tedere zegene ons en behoede on,

Zij doet haar gelaat over ons lichten en is ons genadig,

De Ene en Enige verheffe haar gelaat over ons en geeft ons vrede, Amen

 

 
       
 

| Archief/Bijdragen | Archief 2008, 2009 en 2010 |

 
 

FV 2011-02-01 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl