| |
Voorganger: Marina Slot
Lector: Yvonne van der Velden
Thema: Herinneringen en de toekomst
Lezingen:
Handelingen 2 : 42-47
- Het leven van de eerste gemeente
1 Petrus 1:3-9 - Het nieuwe leven
Gedicht van Wislawa Szymborska uit de bundel 'Het Moment'
Welkom en inleiding
Lieve mensen, Welkom ben je in de Duif, welkom als je hier voor het eerst komt en ook als je hier een tijd niet geweest bent. En natuurlijk welkom als je hier dikwijls komt, want ons huis van God en mensen staat open voor je.
Ons koor, dirigent Henk en pianiste Irina genieten van een welverdiende vakantie. Maar ondanks dat is er muziek, we zingen met ons eigen koor op CD liederen mee en ik heb muziek uitgezocht die voor mij bij deze dienst past.
Het is de zondag na Pasen, in de traditie heet dat Beloken Pasen, beloken is het oud-nederlandse woord voor afgesloten, het is de zondag die de Paasweek afsluit. Ook wel Barmhartigheidszondag genoemd en in de oude traditie heet deze zondag Dominica in albis (zondag in witte kleren), omdat de doopleerlingen op die zondag in het wit waren gekleed vandaar dat Yvonne en ik beiden in het wit gekleed gaan.
We lezen teksten uit de Handelingen over het leven van de eerste gemeente van Christus. En een tekst uit de 1e brief van Petrus over het nieuwe leven na de opstanding van Jezus. Over het geloof in hoop en op redding die voor elk mens een andere gedaante heeft.
We lezen ook een gedicht van Wyslawa Szymborska, omdat ik deze dienst de titel heb meegegeven van Herinneringen en de toekomst. Een thema dat ik deze weken met mij meedraag en waar ik u graag in wil laten delen.
De drie wonderlijkste woorden - Wislawa Szymborska
Wanneer ik het woord Toekomst uitspreek,
Vertrekt de eerste lettergreep al naar het verleden.
Wanneer ik het woord stilte uitspreek,
Vernietig ik haar.
Wanneer ik het woord Niets uitspreek,
Schep ik iets dat in geen enkel niet-bestaan past.
Overweging
Al slenterend over de Koninginnedagmarkt zag ik spullen die herinneringen bij mij oproepen. Kopjes waar mijn moeder nog uit dronk, het emaile potje wit met een blauwe rand waarvan ik nog kon voelen hoe koud het was als je er ’s winters op moest gaan zitten, de bolpoten tafeltjes die net iets anders waren als die bij ons thuis. Spullen die ikzelf ook in huis heb gehad maar die al weer lang geleden van eigenaar zijn gewisseld, want ooit zat ik ook ’s morgens vroeg met de kinderen te koukleumen op een plek die later in de zon kwam, hoopte je.
Dit jaar had ik mezelf en mijn vriendinnen een zoekopdracht meegegeven voor nu en voor de toekomst, een kinderstoel voor het aanstormend nageslacht om lekker met elkaar op nivo te kunnen eten en dat is goed gelukt.
30 april 2011, een dag van feestelijke herinneringen en een koesterend oranjezonnetje als je uit de wind zat.
Deze aankomende week is een tijd van andere herinneringen voor de ouderen onder ons, herinneringen aan oorlog en onderdrukking, een tijd van herdenken en herbeleven van leed en bevrijding. Een oorlog die tot in vele volgende geslachten zijn sporen heeft nagelaten. Herinneringen laten dikwijls sporen na. Herinneringen zijn een ijkpunt waaraan je mensen en situaties beoordeeld. Herinneringen zitten soms zo in je lijf gebakken dat je andere interpretaties van de werkelijkheid bijna niet kunt aannemen.
Toen we bij de voorbereiding het stuk uit Handelingen lazen, waren sommigen van ons verbaasd over hoe het toch zo ver heeft kunnen komen met de institutionele kerken waarin de meeste van ons nog opgegroeid zijn. Als je leest hoe het ooit begonnen is, zo puur en zo eenvoudig, dan is het onvoorstelbaar welke rimram mensen in de structuur van kerk uit de kast hebben gehaald met pausen, heiligen, zaligverklaringen enzo meer. Hoe hebben ze het in godsnaam verzonnen. Want de basis werd gelegd in een eenvoudig gemeenschapsleven, in samen eten in een geest van eenvoud en vol vreugde. In een groep van mensen die samen deelden wat ze hadden en met name deelden met hen die iets nodig hadden. En ze waren ook buiten eigen kring geliefd, want ze stonden in de gunst bij het gehele volk.
Ze waren elke dag bij elkaar, en deelden hun leven en hun geloof met elkaar.
Vorige week aten we in de Duif met onze gemeenschap en met de gasten die mee aan wilden schuiven het Seidermaal. Een eenvoudig traditie van de Duif in het licht van onze joods-christelijke wortels. We gingen daarmee terug naar de basis en doen dat eigenlijk elke week op zondag als we vieren,
op maandag als we met elkaar praten over geloof en leven en de diensten voorbereiden en ook op woensdag als we als koor ons voorbereiden op de dienst van komende zondag.
We staan als leden van de Duifgemeenschap dicht bij elkaar en onze kring is open voor ieder die een geestelijk dak zoekt om te schuilen én geïnspireerd te raken.
Afgelopen litugievergadering deelden wij onze herinneringen met elkaar. Herinneringen van onszelf aan ons gezin van herkomst, van onszelf en onze kinderen aan ons leven in eigen gezin en omgeving. We komen elke keer hier weer bij die basis terug, bij de goede dingen in het leven, de liefde, de warmte en genegenheid en trots op onszelf en op elkaar. En we durven geloven zonder gezien te hebben, we durven hopen op steun en redding als het donker wordt, als de nacht daalt en de stilte zowel mooi als beklemmend kan zijn. De een zit dichterbij dat geloof en vertrouwen als de ander, maar juist door de herinneringen en de ervaringen te delen sterk je elkaar in de overgave en het geloof.
Sommige herinneringen zijn ons te machtig, worden ons teveel. Sommige dromen zijn te zwart en daar moet de liefde en de warmte van een medemens tegenaan, willen ze langzaam wegglijden. Wegglijden uit het bestaan. Sommige herinneringen zijn te erg om te herhalen, om hardop te zeggen, staan je in de weg in je leven en belemmeren het zicht op een mooie toekomst. Dan zijn er dikwijls weer goede mensen die je helpen om het licht te vinden. Soms zijn herinneringen niet wat ze lijken te zijn. Soms is de geschiedenis heel anders gelopen dan je dacht, dan slaat verwarring toe. Dan is er de behoefte om de geschiedenis te herschrijven, om de fouten die in het verleden zijn gemaakt te herstellen. Maar dat kan maar in zeer beperkte mate, het verleden schept haar eigen toekomst en die is al lang begonnen.
Soms wordt je door ziekte teruggeworpen in het verleden, dan gaat de film van je leven aan je voorbij en is de toekomst waaraan je al begonnen bent, onzeker. Dan is er de zekerheid van onzekerheid, dan is er de dag van vandaag die je vreugde schenkt en verdriet, dan is er het vertrouwen wat je nú hebt.
Dan is er het niets dat toch weer iets wordt, zo lang je leeft.
Gelukkig herinneren we ons dikwijls meer het goede, het liefdevolle in het leven dan de moeilijke dingen. Die herinnering aan liefde en vriendschap is het voertuig voor ons door de wereld en naar de toekomst toe.
De dag van vandaag is al begonnen verleden te zijn, vandaag op 1 mei 2011 vieren we opnieuw Pasen, opnieuw het nieuwe leven dat ons steeds weer geschonken wordt, een nieuw leven dat niks met lang en veel te maken heeft. Dit nieuwe leven kan elke dag beginnen, de warmte van de gemeenschap van Christus wil je omhullen met liefde en vertrouwen.
De redding van ons leven zit in de goddelijke energie, de stroom van liefde die in ons is en in onze naaste, onze medemens. Onze kracht is de ervaring van mens-zijn in het licht van de Eeuwige en Barmhartige en niet alléén maar samen, met elkaar en met al die mensen die de liefde in hun leven durven te leven. Amen.
|
|