Bijdrage
Bert van der Meer,
zondag 31 juli 2011
Lezingen:
1
Nehemia 9; 15-20
2 Eeuwige jeugd / Freek de Jonge
3 Lucas 9; 28-36
" Het is een kunst de golven in de tijd te herkennen en je ernaar te richten.
Te veranderen wat je kunt veranderen,
te aanvaarden wat je niet kunt veranderen
en de wijsheid te ontwikkelen een onderscheid te maken tussen die twee. ...
De 21-jarige Adrian Pracon, een van de overlevenden van het bloedbad op Utoya in Noorwegen, zei afgelopen vrijdag in de krant :
“ik heb een tweede kans gekregen om te leven
en ik wil laten zien dat ik die waard ben.
In zekere zin ben ik herboren.
Elke dag als ik opsta, kijk ik ernaar uit om de zon te zien,
om de lucht in te ademen.
Kleine dingen hebben ineens veel meer betekenis gekregen.”
Tweede viering: Een rimpel in de tijd.
Welkom en inleiding
Je wordt geboren in een rimpel in de tijd. Een intense gebeurtenis die je beleeft voordat je een idee van tijd hebt. Voor vaders en moeders is het een moment dat we ons intens herinneren. Mijn moeder werd op haar verjaardag steeds 's-avonds gefeliciteerd door haar moeder, ze belde niet eerder dan het moment waarop de geboorte, destijds, had plaatsgevonden.
Je leeft in een rimpel in de tijd. Niet gelijkmatig, maar in stromen die op en neer gaan, hoogte- en dieptepunten die ons vormen tot wie we zijn en hoe we ons tonen aan de wereld. En je voelt je het meest met het leven verbonden op een moment dat de tijd lijkt stil te staan, als we kunnen zijn in het moment, in flow, in het nu.
En zo zitten we hier bij elkaar, allemaal levensgolfjes, voor dit moment even tot rust gekomen, want u bent stil en ik spreek. De golfjes komen even van mij ;-).
We zongen net van de tijd van vloek en tijd van zegen. Dat gaat over de golven in de tijd, die we tegenkomen in ons leven. Het is de kunst ze te herkennen en je ernaar te richten. Te veranderen wat je kunt veranderen, te aanvaarden wat je niet kunt veranderen en de wijsheid te ontwikkelen een onderscheid te maken tussen die twee.
We lezen vandaag uit Nehemia over een genadige en liefdevolle God. We lezen en luisteren naar een gedicht Eeuwige jeugd, waarin staat “Eeuwige jeugd is zonder spijt, geen flauw benul van plaats of tijd, er is alleen maar heden, geen toekomst of verleden, zolang me heugt, eeuwige jeugd”. En we lezen over een gedaanteverwisseling van Jezus. We hebben bekende liederen van CD, het koor is met vakantie, de woorden zijn sterk als altijd, de klank is doffer dan gewoonlijk, maar de glans fantaseert u er maar bij.
Overweging.
Wat moeten ze in verwarring geweest zijn, Petrus, Johannes en Jakobus. In diepe slaap gevallen, net wakker, Jezus in hemelse luister, Mozes en Elia erbij, een sprekende wolk die hen omhult en daarna is alles weer zoals het was.
Tweeduizend jaar later zou ons dat niet meer overkomen, in onze beeldcultuur. Nee, als we iets niet gezien hebben dan heeft iemand het wel als filmpje op een telefoon, komt het op het late journaal of, beter nog, op uitzending gemist. Dat zat er niet in voor Petrus, Johannes en Jakobus. Ze waren in verwarring en zwegen over het voorval, want wat moesten ze erover vertellen?
Ze konden op dat moment niet duiden wat ze hadden gezien, maar het was wel iets heel bijzonders. Lang voor Google, Twitter en Youtube vonden zij het zo bijzonder dat ze het onthielden en hebben doorverteld. Een rimpel in hun tijd. Later konden ze het plaatsen als voorspelling en getuigenis van het naderende levenseinde van Jezus.
In de tweede lezing vertelt Freek de Jonge wie weet dat waterrimpelingen het gevolg zijn van de wind, die kan in de spiegel kijken, en dan zichzelf weer zien als kind.
Het kind dat hij wekt in het kleine meer leeft in een rimpel in de tijd: zonder spijt, geen flauw benul van plaats of tijd, er is alleen maar heden, geen toekomst of verleden, zolang me heugt, eeuwige jeugd.
De tijd heeft geen vat op de ervaring. De vrucht van ouder worden vind ik dat je ontdekt dat je niet ouder wordt. De ervaring van het moment kan precies zo zijn als was je vijf, vijftien, vijfentwintig of vijfendertig. Nou stop ik, want anders wordt het ongeloofwaardig ;-). Als ik op mijn blote voeten door de branding in de zee loop, of liever: ren, dan voel ik me als was ik tien, of vijftien. Vrij.
Tot nu toe heb ik het over bijzondere en positieve ervaringen gehad. De andere kant van het spectrum kennen we ook. Als het tegenzit, als je je aandacht niet bij je werk kunt houden, als je geen energie hebt om in de wereld te stappen en je te laten zien, dan zak je weg in een rimpel in de tijd. Als je wegzakt weet je niet of en wanneer je weer zult worden opgetild, alleen is er iets dat je gaande houdt. Dezelfde oerkracht die ervoor zorgt dat je haren groeien en dat je ademt. En dan, ineens, word je opgetild, ervaar je wat je vroeger het gewoonste vond als bijzonder, een zonnestraal is warmte en licht en een brood is een bouwsteen voor je leven
.
In de eerste lezing lezen we van een genadige en liefdevolle, geduldige en zeer trouwe God, de bron van het leven, je oorsprong en bestemming.
De 21-jarige Adrian Pracon, een van de overlevenden van het bloedbad op Utoya in Noorwegen, zei afgelopen vrijdag in de krant “ik heb een tweede kans gekregen om te leven en ik wil laten zien dat ik die waard ben. In zekere zin ben ik herboren. Elke dag als ik opsta, kijk ik ernaar uit om de zon te zien, om de lucht in te ademen. Kleine dingen hebben ineens veel meer betekenis gekregen.”
Bijzonder vind ik het, dat het resultaat van zowel de positieve ‘eeuwige jeugd', ‘zijn in het nu' en de negatieve ervaringen leiden tot hetzelfde: een intense ervaring maakt je wakker, toont je de luister van dit prachtige leven, je opent je longen en je zuigt de lucht naar binnen. Een rimpel tilt je op en maakt je bewust van de luister van je leven op dat moment, of een rimpel drukt je neer en maakt je bewust van dingen die je als vanzelfsprekend ervaarde.
Youp van het Hek heeft eens in zijn show “alles of nooit” zijn publiek uitgenodigd eens in gedachten het rijtje verzekeringspolissen, alle zogenaamde zekerheden, op de schouw te zetten waarmee we het leven een beetje proberen te regelen, in mijn terminologie: de rimpels een beetje glad te strijken. En daar tegenover te zetten alle toevallige gebeurtenissen die je leven gevormd hebben. En ons dan eens af te vragen of we erin slagen om het leven een beetje te regelen.
Een ander voorbeeld. Ik lees op dit moment een boeiend boek van Brandon Bays, een Amerikaanse vrouw die de ‘helende reis' beschrijft. Het is een Amerikaans boek, dus het bevat uitsluitend gloedvolle getuigenissen. De gedachte die erin wordt uitgewerkt is dat je lichamelijke kwellingen en zwellingen kunt genezen door op zoek te gaan naar de oorzaak, veelal een onverwerkte traumatische gebeurtenis, die te doorgronden, de betrokkenen in je gedachten te vergeven en de gebeurtenis los te laten. Vervolgens kan heling plaatsvinden op celniveau. Ze beschrijft de reis als het contact maken met een innerlijke macht, een wijsheid, die ervoor zorgt dat we ademen als we slapen, die zorgt dat ons haar groeit, dat onze cellen delen, een tocht in absolute overgave, in vertrouwen op deze macht. En ze beschrijft dat het werkt: een grote tumor in haar buik is ermee genezen, de longkanker bij een ander...
Dat is dus een rimpel in de tijd die je niet hebt doorleefd, omdat het teveel was om te bevatten, omdat je te jong was om het te begrijpen, omdat je je niet kwetsbaar wilde tonen. Later kun je er opnieuw voor kiezen dat te doorleven.
Waar
brengt ons dat?
Ik heb ooit eens twee dagen Aikido gehad. De leraar, Aalt Aalten, zei
vaak “je moet me niet geloven, ervaar het maar” en dat is wat ik u ook
toewens. Ervaar maar dat je leeft met elke vezel in je lijf, als je helemaal
hier aanwezig bent, je voeten voelt op de vloer, de zon ziet binnenschijnen
in de kerk, de bloemen ziet op het altaar. Ervaar maar dat je leeft als
je luistert naar de aanslag van Irina, op de toetsen van de vleugel, straks,
na de overweging. Ervaar dat je leeft als je straks buiten staat bij de
gracht en de geur van het water opsnuift. Vind er niet meteen wat van,
dat kan altijd nog, maar ervaar, leef, en rimpel.
Een
rimpel is een teken van leven
Nodiging
We
gedenken vandaag de mens die zijn leven deelde met iedereen die bij hem
was. Gerimpelde en ongerimpelde mensen, arm en rijk, kleurig en blank
Net als hij delen wij brood en wijn met u. Komt dan, want alles staat
gereed.
Gebed uit de gemeenschap
Eeuwige, soms kunnen we niet toelaten wat we ervaren, omdat we moe zijn, boos, of teneergeslagen. Dan sluiten we ons af en trekken ons terug. Geef dat we ons open kunnen stellen voor het leven en kunnen delen.
U die ons kent tot in ons diepste wezen, elke rimpel in ons gezicht, elke tekening in onze handen, geef dat we op u durven vertrouwen
Slotwoord en zegen.
FV/RG 2011-08-15 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl