Bijdrage Catrinus Mak
zondag 9 oktober 2011

Voorganger: Catrinus Mak

Lector: Thea van Deijl

Thema: De zachte krachten handen en voeten geven

1e lezing: Marcus 8, 22-24
2e lezing: Filipenzen 4, 1-9

Welkom en inleiding
Goedemorgen. Van harte welkom in deze viering in de Duif, een gemeenschap van bewogen en bevlogen mensen. Welkom als je hier al vaak komt, maar zeker ook degenen die hier voor het eerst zijn. We hopen een uur van op adem komen, van inspiratie te hebben met elkaar en om het Goddelijke licht alle ruimte te geven.
Vorige week had Jan Andreae het al over de zachte krachten. Het leven is goed en jij bent daar onderdeel van, zo gaf hij ons mee.
Vandaag gaan we ermee verder. Op het boekje staan twee foto’s. Die verwijzen naar twee acties met zachte krachten, om de vrede aan te jagen. ‘Vrede en alle goeds’. Dan hebben we nog twee prachtige lezingen vandaag. Over de genezing van een blinde en een begin uit de brief van Paulus, aan de gemeente van Philippe. Vreugde en vriendelijkheid zijn sleutelwoorden.
Hoe dit allemaal verband houdt met de zachte krachten, dat hoop ik in de overweging duidelijk te maken. Laten we zo direct stil worden en om ruimte te maken voor wat in ons leeft en om onze God van liefde opnieuw ook welkom te heten. Laat ons stil zijn.

Eeuwige God,
U die al het wonderbaarlijke leven hier op aarde heeft geschapen
U die nog steeds betrokken bent met Uw Schepping
wij vragen u
laat uw licht schijnen in deze wereld
waar mensen vaak zo bang zijn
waar mensen zich soms zo tekort gedaan voelen
niet gezien voelen
waar het soms lijkt, dat sommigen geen leven gegund wordt.
Laat uw licht schijnen, zodat we zien
hoeveel vreugde, liefde, hoop er te delen valt.
Zegen ons daartoe in deze viering
Amen.

Overweging
Lieve mensen,
Heeft u dat nu ook wel eens, dat u denkt. Nu ophouden met praten, met beschouwingen, nu moet er wat gebeuren?
Zo’n 30 jaar geleden dacht ik dat al. Het was de tijd van de kruisraketten, die geplaatst dreigden te worden. En om een zinvolle invulling van de pinksterzondagmiddag te realiseren (we hadden in die kerk in Rotterdam geen fietstochten), besloten we naar woensdrecht te gaan. Daar hadden de franciscanen een wacht georganiseerd, waarbij ze minimaal 2 keer per dag naar het hek liepen. Dat hek was het hek dat was gemaakt voor het terrein waar die kruisraketten zouden komen. U kunt dat zien op de foto van het boekje. Wij nu hadden bedacht, laten we dat hek opsieren met een soort bloemencorso-achtig iets, vrede en alle goeds met bloemen in dat hek. Enfin, ietwat gespannen stonden we daar op die pinkstermiddag en deden bloemen in het hek. We hadden 2000 bloemen. En ja hoor, na 1 minuut al kwam er een jeep aangescheurd.
“Wat moet dat?”
“Doen jullie alleen maar bloemen in het hek? Wacht, we gaan bellen.”
Na overleg kregen we toestemming om verder te gaan met de bloemen.
“Vinden jullie het niet zonde van al die bloemen?”
“Vinden jullie het niet zonde van al dat hekwerk?”antwoordden wij.
“Willen jullie niet een paar bossen voor op de kazerne?”
“Ja leuk!”
Ik pakte een bos met 20 rozen en slingerde die over het hek. Keurig opgevangen door de soldaten. En het was ontroerend te beseffen, hoe een houding van angst en spanning omgebogen kan worden in ontspanning en vreugde.

Dat was in 1982, terug naar nu. Het lijkt wel crisis.
De duitse socioloog Karl Mannheim definieert het begrip crisis als iets wat je niet verwacht. Je verwacht nog wel dat de benzineprijs omhoog gaat, maar je verwacht niet, dat je nog maar de helft kunt rijden van wat je gewend was, omdat er zo weinig benzine meer is. Kortom, bepaalde zekerheden vallen weg.
Nou er voltrekken zich allerlei crisissen momenteel. Kerken, banken, overheden, allerlei instellingen verliezen geloofwaardigheid. Vastigheden als pensioen verdwijnen en ooh ja, in Brazilië is een wet aangenomen, waarbij nog maar 40% van het regenwoud dat gekapt wordt, moet worden herplant. Over 10 of 20 jaar is dus het regenwoud verdwenen in Brazilië.

We leven dus in een tijd, waarin hele belangrijke vaste waarden verdwijnen.
Je kunt ook zeggen, we zitten in een overgangsfase. Hoe dan ook, waar komt het dan op aan, wat is je antwoord?
Als we naar de lezingen van vandaag kijken, dan zijn dat eigenlijk heel positieve lezingen. Bij Markus zien we dat mensen een blinde bij Jezus brengen. Ze doen dat, omdat ze geloven dat Jezus hem kan genezen. En het is mooi om te zien hoe dit gebeurt: door contact te maken met de ogen en in twee stappen, geleidelijk. En het resultaat, de man kon weer scherp zien!
In die tijd werd soms gedacht, dat men blind werd of was, omdat er een zonde begaan was. Blindheid was een soort straf.

Daar kun je misschien wat meewarig over denken, maar zijn wij ook niet blind soms? In welke ban zitten wij en wat zien we niet? Waar zijn wij blind voor? Ik denk dat we soms in de ban kunnen zitten om wat er allemaal verdwijnt. En dat we niet meer zien wat er wel is ! Gods grootsheid schijnt in zoveel mensen, zoveel dingen, de kunst is om het te zien. De kunst is ook om te kunnen zien, hoeveel creativiteit, medemenselijkheid etc.. mogelijk is.

Paulus is het, die in de tweede lezing hier ook op wijst. Wat een vreugde, Jezus die heeft laten zien hoe het Goddelijke mogelijk is onder ons mensen. Paulus, die met blindheid werd geslagen, toen hij volgelingen van Jezus tot in Damascus achterna zat. Bang, omdat deze eerste christenen de gevestigde joodse kerk bedreigden. Maar na de blindheid zag Paulus nieuw licht. En hij spoort de mensen aan om vriendelijk te zijn. Ik denk dat dit een belangrijk element is in die zachte krachten, samen met nog een aantal die Paulus opsomt.

Deze vriendelijkheid associeer ik met de glimlach, zoals sommigen in het boeddhisme aanprijzen. Die glimlach is geen big smile, maar het is een milde glimlach, de mondhoeken gaan iets omhoog. Als je dat doet, dan ontspannen er talloze spieren in je gezicht. Er ontstaat een nieuwe mildheid, waarin je naar de mensen en de wereld om je heen kunt kijken. En waar je ook naar jezelf kunt kijken. Een mildheid, die niet veroordeelt, maar insluit, omarmt. Een mildheid die niet alles goed vindt, maar die jou vrij kan maken om in vrijheid en respect te handelen. Om ja of nee te zeggen, om iets nieuws te verzinnen.

Paulus zegt: Laat de Heer, Jezus dus, uw vreugde blijven. Laat de man van Nazareth, in wie Gods licht opnieuw totaal zichtbaar werd, onze bron van vreugde zijn. En laten we in de huidige tijd van crisis, steeds opnieuw oefenen, in vriendelijkheid en vreugde, om ruimte te geven aan dat licht.

Ik wil u tot slot nog even vragen goed naar de foto te kijken. Daar zie je een paar wit gehelmde soldaten staan. Die staan achter twee hekken. Eerst het hek met die bloemen erin, dan een zone waar waakhonden lopen en dan nog een hek. Maar het is echt mogelijk om daar een bos rozen over te gooien hoor… je wordt er zo blij van.
Het leven is goed, en jij bent er een onderdeel van !
Zo moge het zijn, amen.

Nodiging
Vandaag is er een dubbele nodiging voor u. Ik mag u van harte uitnodigen om deel te nemen aan de maaltijd, zoals die met Christus is begonnen. In de Duif is daarbij iedereen welkom, niemand uitgezonderd. We delen brood en wijn met elkaar, als teken van verbondenheid met de levende, met de schepping en met elkaar. Dus zo dadelijk bent u helemaal welkom.

De tweede uitnodiging is om niet zomaar naar brood en wijn te lopen, maar om dat in een loopmeditatie te doen. Dit is in het kader van handen en voeten geven aan zachte krachten.
Een kleine extra oefening. Ik leg uit hoe het gaat. En daarna neem ik u mee op een korte looptocht.
De loopmeditatie gaat als volgt: u gaat staan en u voelt uw voeten op de grond. En bij iedere stap die u zet, blijft u uw voeten op de grond goed voelen. Alsof u een stempel zet hier steeds op de vloer. Op uw gezicht laat u die glimlach ontstaan waar ik het over had. En dan gaat u lopen in slow motion. En ademt u daar vooral goed bij door.


Gebeden uit de gemeenschap
Eeuwige God,
U die met ons meetrekt,
wij bidden u voor deze wereld,
waar er steeds minder zekerheden lijken te zijn.
Dat we in contact blijven met ons hart
en van daaruit ook met elkaar en met de wereld
waarin we leven.
Dat we daardoor standvastig blijven
en handen en voeten geven
aan dat wat er toe doet.
Amen.

Zegenbede
Liefde bij de vleet.
Vorige week nam ik afscheid van een goede vriend van mij.
Hij is in de nacht van vrijdag op zaterdag overleden.
Het was een merkwaardig vreugdevol afscheid.
Ik kon zeggen en laten voelen, hoeveel ik van hem hield.
Daarna dacht ik, shit, had ik dat maar eerder gezegd en meer laten voelen.
Laat ons daarom niet terughoudend zijn, in het laten merken hoeveel we houden van. God zegene ons, om zijn liefde te laten stromen naar onze naasten.

De krachtige en tedere zegene en behoede ons
moge de krachtige en tedere de glans van haar gelaat over ons spreiden
Moge de krachtige en tedere Zijn gelaat naar ons keren en ons vrede schenken
Amen.

Archief alle overwegingen 2011 en de voorgaande jaren

FV/RG 2011-11-09 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl