Bijdrage
Helma Schenkeveld
op zondag 6 november 2011
Voorgangers: Helma Schenkeveld
Lector: Ineke Pruisen
Thema: Durven delen
1e lezing: Gedicht van Leo Buscaglia - Luister
2e lezing: Marcus 6, 30-44 - Het teken van de broden
durven voelen wat ik voel.
Dat geldt voor mij, als ik degene ben die vertelt.
En dat geldt ook voor mij, als ik degene ben die luistert,
(...) waarlijk luistert en daardoor de pijn, verwarring, angst
of ongekende vreugde hoort bij de ander ...”
Na de inleiding door Helma...
...vertelt Bert van der Meer, gestoken in het kostuum van een Romeinse legionair, het verhaal van sint Maarten. Er wordt vol aandacht geluisterd.
Na Berts uitleg gaan de kinderen naar hun eigen ruimte waar het thema "Durven delen" verder met hen wordt uitgewerkt.
Eerste lezing, Luister - Gedicht van Leo Buscaglia
Als ik je vraag naar me te luisteren
En je geeft me goede raad
Doe je niet wat ik je vraag
Als ik je vraag naar me te luisteren
En je zegt dat ik me niet moet voelen zoals ik me voel
Neem je mijn gevoelens niet serieus?
Als ik je vraag naar me te luisteren
En je denkt van alles te moeten doen om mijn probleem op te lossen
Help je me niet
Hoe vreemd dat ook lijkt
Luister
Alles wat ik wil is dat je naar me luistert
Niets zeggen, niets doen, alleen luisteren
Goede raad is niet duur
En ik kan zelf handelen
Ik ben niet zonder bron
Soms moederloos en in de war
Maar niet zonder bron
Als jij iets voor me doet
Wat ik zelf zou hebben kunnen of moeten doen
Draag je bij aan mijn angst en mijn zwakte
Wanneer je accepteert dat ik me voel zoals ik me voel
Hoe vreemd die gevoelens ook lijken
Kan ik ophouden met mijn pogingen je te overtuigen
En kan ik eindelijk proberen te begrijpen
Wat de achtergrond van mijn gevoelens is
En als dat duidelijk is
Komen ook de antwoorden
En heb ik geen raad nodig
Zelfs vreemde gevoelens hebben zin
Als je begrijpt wat erachter zit?
Misschien helpt bidden daarom
Omdat God niet praat
Geen goede raad geeft
En niet probeert de dingen voor je te regelen
Hij luistert
En laat je zelf je problemen oplossen
Daarom vraag ik je
Luister naar me
En als je wilt praten
Wacht dan even op je beurt
Dan zal ik naar jou luisteren.
Overweging
Wanneer je accepteert dat ik me voel zoals ik me voel
Hoe vreemd die gevoelens ook lijken
Kan ik ophouden met mijn pogingen je te overtuigen.
En als ik mijn energie er niet in hoef te steken om jou te overtuigen, dan komt er tijd en ruimte. Tijd en ruimte waarin ik eindelijk kan proberen te begrijpen, wat de achtergrond van mijn gevoelens is.
En als dat duidelijk is, dan komen ook de antwoorden. Daarom is het ook niet nodig dat jij voor mij zou moeten nadenken om mij goede raad te geven: diep bij mij van binnen liggen de antwoorden al klaar. Het enige wat ik van je vraag is : Help mij deze antwoorden te ont-dekken.
Durven delen door de eeuwen heen. Vandaag, hier in de Duif hebben we drie verhalen gehoord over delen. Durven delen van je gevoelens, durven delen van je kleren, durven delen van het brood dat je hebt. Drie verhalen, die zich in een heel ander tijdperk hebben afgespeeld. Het oudste verhaal is het voor velen bekende verhaal uit de Bijbel, het verhaal van de vijf broden en de twee vissen. Jezus en de apostelen zijn naar een plek aan het meer gegaan, omdat ze behoefte hadden aan stilte en rust. Ze waren moe van het voortdurende komen en gaan van de mensen. En bovendien, zo staat in het hoofdstuk ervoor, had Jezus zojuist vernomen dat het hoofd van Johannes de Doper was geofferd tijdens een feest. Natuurlijk, ook in die tijd gebeurden er afschuwelijke dingen. En de reactie van Jezus was om de stilte op te zoeken. In stilte wilde hij de gevoelens door hem heen laten razen, in stilte wilde hij zijn angst en zijn boosheid en zijn vermoeidheid een plek geven. Alleen…de stilte en de rust werd hem niet gegund. Duizenden mensen waren hen gevolgd, en toen Jezus ze zag kreeg hij medelijden met hen; ze leken op schapen zonder een herder. En opnieuw koos hij ervoor om te delen: hij deelde zijn inzichten en levenservaring met hen, om hen een weg te wijzen in het leven van toen. En zoals we weten had Jezus andere levensinzichten dan de Farizeeërs en de schriftgeleerden. En in die tijd was er geen radio of tv, laat staan dat de mogelijkheden van internet en google bekend waren. Dus als je een andere kijk op het leven wilde horen, dan moest je het hebben van mensen die langs kwamen en een verhaal vertelden. En zo deelde Jezus zijn tijd en energie, en liet hij ook de apostelen dat wat ze hadden delen met de mensen: niet alleen hun kennis en hun tijd, maar ook het beetje brood en vissen dat ze bij zich hadden. En hij leerde hen om hierin niet hun angst de boventoon te laten vieren (wat heb je nou aan zo’n klein beetje brood voor zoveel mensen?) Hij liet hen ervaren dat wanneer je begint met delen er vaak blijkt dat anderen dan jouw voorbeeld volgen, en dat er meer dan genoeg is voor iedereen.
Dat was een verhaal van 2000 jaar terug. Het verhaal van Sint Maarten is een verhaal van zo’n 800 jaar terug, en speelt zich af in Frankrijk. Het verhaal van een ridder en een bedelaar, waarin de ridder zich geplaatst voelt voor een probleem dat in zijn tijd waarschijnlijk heel reëel was: trouw willen zijn aan de waarden en normen van de ridders (hij had hiervoor vast een gelofte moeten afleggen), en ook trouw willen zijn aan zichzelf, aan zijn eigen waarden en normen. En deze Sint Maarten had een eigenschap die we in deze tijd nog steeds roemen: hij was creatief! Toen een bedelaar hem vroeg om warmte, hem vroeg om hem te behoeden voor een dood door de kou, toen besloot hij dat hij ook zijn kleed in tweeën kon delen. Zo hield hij zich aan zijn gelofte, en zo kon hij ook zijn eigen hart volgen.
En dan komen we aan bij het gedicht van Leo Buscaglia, een man die leefde in de vorige eeuw, en die zijn hele leven studeerde en schreef en sprak over het onderwerp: leven, liefde en leren. Het gedicht Luisteren dat we van hem lazen, heeft mij aan het denken gezet over de essentie van durven geven in deze tijd. Wat is de grootste behoefte van mensen in deze tijd, in onze maatschappij? Is het de behoefte aan eten en drinken, of is dat er eigenlijk genoeg als we het gewoon durven delen? Is het de behoefte aan kleding en een dak boven je hoofd, of zijn die eigenlijk ook voorhanden als we die durven delen? Is het de behoefte aan gezelligheid, aan uitgaan en vertier? Of is ook dat allemaal onder handbereik, al is het wel handig om hier creatief in te zijn. Want ja, het geld groeit de komende jaren wellicht wat minder hard op onze bankrekeningen als we gewend waren. Of is het de behoefte aan ware kennis, aan inzichten die je helpen bij je keuzes op het levenspad? Aan een luisterend oor die ervoor zorgt dat je door je eigen doofheid kan heen breken. Een luisterend oor en een liefhebbend oog, die jouw blindheid verjagen en je jouw eigen angsten onder ogen durven laten zien. Een luisterend oor en een hartverwarmende houding, die jouw ijslaag doen smelten waaronder jij jouw antwoorden kan ont-dekken. Buiten jezelf heb je het vaak gezocht, en nu weet je dat je het binnen in je kan vinden.
Wat een schoonheid, wat ben je oud en wat ben je nieuw.
Durven delen is in deze tijd durven luisteren en durven voelen wat ik voel. Dat geldt voor mij, als ik degene ben die vertelt. En dat geldt ook voor mij, als ik degene ben die luistert. Degene, die waarlijk luistert en daardoor de pijn, de verwarring, de angst of de ongekende vreugde hoort bij de ander. En die emotie van de ander doet iets met mij. Die ontsteekt ook het vuur van emotie bij mijzelf. En de kunst is om te leren hiermee om te gaan, de kunst is om ook een ander de mogelijkheid te geven te ervaren dat achter die emoties, door de angst en de pijn heen, de antwoorden al klaar liggen in jezelf.
Dus ik vraag je: wil jij leren om te accepteren dat ik me voel zoals ik me voel, hoe vreemd die gevoelens jou ook lijken? En wil jij leren om te luisteren, naar jezelf en naar een ander, om zo de antwoorden te krijgen op de vragen die ons vandaag bezighouden, op onze weg naar de vrede.
Amen
FV/RG 2011-11-14 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl