Bijdrage Hans Ernens
zondag 1 juli 2012

Voorganger: Hans Ernens
Lector: Rui Suprihadi
Thema: De Stille Kracht

Eerste lezing: Echo
Tweede lezing: Johannes 20: 24- 29

“ ... God is de stille kracht van velen.
Hij spreekt niet, maar is er wel, altijd.
En zijn liefde kun je beleven in honderden kleine dingen.
Maar als je dit anders beleefd,
als je het goede in andere dingen ziet, is het ook goed,
zolang de intenties zuiver zijn ...”

Eerste lezing
Een man en zijn zoon lopen door het bos. Plotseling struikelt de jongen en omdat hij een scherpe pijn voelt, roept hij "aaahhh". Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen roepen: "aaahhh".
Nieuwsgierig roept de jongen: "Wie ben jij?"
Het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: "Wie ben jij?"
Hij wordt kwaad en roept: "lafaard!", waarop de stem roept: "lafaard!"
De jongen kijkt zijn vader aan en vraagt wat er gebeurt, “welke kracht spreekt hier vader?”
De man antwoordt: "Let maar eens op" en roept vervolgens: "Ik bewonder jou."
De stem antwoordt: "Ik bewonder jou!"
De man roept: "Jij bent prachtig!"
De stem antwoordt: "Jij bent prachtig!" De vader legt daarop uit: "De mensen noemen dit een echo, maar eigenlijk is het 'het leven'. Het leven geeft je altijd terug wat jij geeft. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wil, geef dan meer liefde. Wil je dat mensen begripvol en respectvol met je omgaan? Geef ze dan begrip en respect. Dit gaat op voor alle aspecten van het leven.  De kracht van het geven wordt weerspiegeld in wat je terugkrijgt van het leven.”

Overweging
Lieve mensen,

Waar denken jullie aan bij de stille kracht?  Misschien niet direct zoals in het openingsgebed bedoeld?  De Goddelijke Stille Kracht?

Dachten sommigen van jullie in een eerste opwelling aan het beroemde boek van Louis Cuperus, welke in de jaren 70 verfilmd is met oa Pleuni Touw in de hoofdrol?
Scenes waarin de Indonesische  mystieke stille kracht “Goena goena” toeslaat en bijgeloof zich uit in heftige scenes.  Rui noemt dit zwarte magie.

Ook wij Westerlingen kennen zo ons bijgeloof, zo heeft KLM nog steeds geen rij 13 aan boord en wie loopt er zo onder een ladder door?

Gek eigenlijk dat vrijwel iedereen zo zijn bijgeloof heeft en hoe dit ingeburgerd is in onze samenleving, maar als het op geloven aan komt er toch de nodige twijfel ontstaat bij sommigen.
OK, de boedha beeldjes zijn een hype tegenwoordig,  spiritualiteit in overvloed, het Happinezz mindlife magazine is een hit, maar praat iemand van jullie wel eens spontaan met mensen om zich heen over het geloof?
En zijn ze dan ook echt geinteresseerd waarom jij gelooft? En begrijpen jullie dan weer waarom dit soms voor hen lastig kan zijn?

De zwijgende hemel is immers het grootste mysterie van ons bestaan. Wie begrijpt dit zwijgen, dat nu al dag in dag uit, jaar na jaar, eeuw na eeuw zich steeds meer ophoopt? We spannen ons in om toch maar iets te horen vanuit de troon van Gods Majesteit. Het lijkt allemaal geen zin te hebben. Hij woont daar in die verafgelegen hemel in volmaakte vrede en onuitsprekelijke heerlijkheid, waar Hij regeert. Maar Hij regeert in stilzwijgen. Toch?
Dus beleven we alleen een “stille kracht”  en vervolgens geloven we daar in.
Is dat een juiste weergave?

Eerst zien dan geloven zegt een bekend spreekwoord.
En toch geloven sommigen van ons.
Het is zo,n duidelijk woord, geloven.
‘Ja, ik geloof.”
Dus, als jij gelooft...dan is dat direct aan “het geloof” gekoppeld?
Is dat het dan?
Rui en ik zingen in het koor van de Duif...”Ohh? Zijn jullie zo gelovig dan?”
“Nou ja, we twijfelen ook wel eens hoor.”
Dus, zingen in het Duifkoor maakt je direct een gelovig mens?
Als je de Duif bezoekt ben je een religieus mens?
Misschien te voor de hand liggend?

En onze ongelovige Tomas dan uit Johannes, hij was toch een vroom mens.
Maar geloven dat Jezus uit de dood was herrezen ging toch wel iets te ver.
Jezus liet hem zijn wonden voelen en dat was voor Tomas het bewijs dat Jezus inderdaad was herrezen.
Jezus geeft hem eigenlijk een soort standje;
“Zalig zij die niet hebben gezien en toch geloven.”

Het woord geloof lijkt soms zelfs wat beladen. Alsof je je bijna moet verdedigen tegenwoordig als je zegt dat je gelooft.
Hoe en waarom je gelooft en dat je ook wel eens twijfelt of andere geloofsvormen je ook kunnen boeien, deert al niet meer.
Je bent bestempeld als een “heilig boontje”
“Goh zeg....dat wist ik helemaal niet”  

Laatst nog bij kennissen, even een spontane borrel bij een collega  thuis.
Toen we aangaven tegen enen dat we toch echt naar huis gingen omdat op zondag de wekker altijd afgaat om 0815 omdat we dan naar de kerk gaan, keek de partner van de collega ons stomverbaasd aan.
“Naar de kerk????”
“Tja... (sorry hoor) maar we zingen in de Duif, een oecumenische basisgemeente.
Stilte.” Weet je wat oecumenisch is? “
Jullie kunnen het raden wat het antwoord was.
Het gekke is, dat ik me daar dan toch soms ongemakkelijk bij voel.
Val ik dan onder de categorie, heilig boontje, zondag rustdag, een vrome blije halleluhjah jongen?

Wat is dat toch met dat geloof? Is het het woord wat te beladen is voor sommigen?
Ik bedoel als iemand vraagt, “geloof jij”? Kun je toch ook zeggen, “ ja ...in mijn partner want die maakt me gelukkig, of in de natuur, want die geeft zoveel moois zonder er iets voor terug te vragen.”

Is dan de Stille Kracht meer mystiek, meer “happinezz “ en daardoor misschien meer inspirerend en toegankelijker voor sommigen?  Minder snel vertaald als “geloven in God?

Dus, ik trok de stoute schoenen aan en vroeg van de week aan twee collega,s zomaar spontaan tijdens een wat meer serieus gesprek.....

“Wat is jouw stille kracht”? Vroeg ik.

“O maar dat is mijn man zei de een, die steunt me altijd door dik en dun.
Hij is heel introvert, maar heeft een sterke persoonlijkheid en straalt kracht uit.”
“En soms ook de kerk,” vervolgde ze spontaan.
“Want daar kun je altijd binnenlopen en soms geniet ik dan zo van de vreedzame stilte. Meestal in het buitenland hoor, om een kaarsje op te steken, ik vind dat dan zo prachtig.”
Gek is dat eigenlijk. Een kaarsje opsteken in de kerk in het buitenland is zo “hot”. Een kerkdienst in Nederland op een reguliere zondag, trekt menigeen weer wat minder.
Ik was verbaasd dat met de stille kracht er zo direct allerlei spontane reacties kwamen. Was dan inderdaad het weglaten van het woord “geloven” hier de oorzaak van?

Aan de andere collega.
“Wat is jouw stille kracht”
“Weet je zei ze, ik heb een prachtig Maria beeldje welke naast mijn bed staat.
Dat geeft mij een rustig gevoel.
En soms bid ik ook wel eens en dat voel ik wel eens iets...”

Het lag op mijn lippen om direct daarna te vragen, “dus je gelooft?”
Maar dat vond ik wat flauw.

Het zei me wel iets.

Sommige mensen zijn terughoudend met het woordje geloven of het geloof.
Het maakt het misschien te strak, rigide, preuts of zo direct Halleluhjah in de Heer!  Maar dat is het toch helemaal niet?

Ik vroeg het aan Rui.
Hij zei, “ik zie God in heel veel dingen.
De vogels die zingen, de bloemen die bloeien en zo lekker ruiken, de woeste golven van de zee, de strakblauwe lucht, het onweer.
Leven.... er is leven! Al deze pracht heeft God ons gegeven.”
Noem het geloven, noem het de Stille Kracht.

Tja zo zie ik het ook, dus... wat maakt het eigenlijk uit?

Maar, wat is dan mijn stille kracht, vroeg ik mezelf af. Hoe beleef ik dit?
Nou OK dan, hier voor jullie in de Duif.
Mijn stille kracht is Jezus.
Ik kan hem niet zien, horen en voelen.
En ja, ik zou ook zo ontzettend graag, zoals Tomas, hem even aangeraakt hebben.
Maar ik voel wel dat hij er is.
Ik geloof in zijn goedheid en dat het goede altijd zal overwinnen, hoe lang dat ook moge duren.
Ik geloof in mijn gesprekjes met hem, ook als ik twijfel, boos ben, gelukkig ben, mijn ouders mis.
Ik zeg sorry als ik eens een rot humeur had of per ongeluk GVD zei.
En ik verbeeld me altijd dat ik naast Hem zit en mijn hoofd op zijn schouder leg.
Dat geeft mij kracht.

En ook al is het ongelooflijk lastig het geloof/mijn geloof te kunnen “ vertalen” naar een ander, het is toch een fijne gedachte dat toch genoeg mensen om je heen hun eigen “stille kracht beleven”.
Ieder op zijn eigen manier, maar uiteindelijk allemaal gelovend in het Goede.
Het maakt dus volgens mij allemaal geen bal uit waar je precies in gelooft en hoe jij je stille kracht exact beleefd.
Iedereen visualiseert en fantaseert en kent zo zijn/haar eigen Goddelijke momenten en dat is mooi.

God is de stille kracht van velen.
Hij spreekt niet, maar is er wel, altijd.
En zijn liefde kun je beleven in honderden kleine dingen.
Maar als je dit anders beleefd, als je het goede in andere dingen ziet, is het ook goed, zolang de intenties zuiver zijn.

Lieve Duiven, het feit dat jullie hier allemaal zitten, maakt jullie dat per definitie gelovig?  Maakt het uberhaupt wat uit?
En als dat niet direct zo is, dan misschien zoekend?
Zoekend naar het goede, het mooie, het vredenlievende, het stille, het krachtige.
Maar ook zoekend naar je medemens, die je wil ontmoeten, mee wil praten, troosten en lachen? Luisteren naar mooie muziek?

Daar gaat het uiteindelijk toch om?
Goed zijn voor elkaar en proberen elkaars leven aangenamer te maken?
Samen geloven, soms twijfelen, samen dankbaar zijn, zingen, van elkaar houden. Liefde dus.

Daar is ie dan eindelijk, de liefde.
Altijd toch weer die liefde, de sterkste stille kracht die er bestaat!
Iemand die intens van iemand kan houden, moet toch ook ontvankelijk kunnen zijn voor Gods kracht en liefde?

En als je alleen bent of je voelt je niet senang, richt dan ook eens je blik omhoog naar de mooiste sterrenhemel en praat tegen Hem. Dat zal je goed doen.
Wij kunnen een hoop leren van de stille kracht als je je er voor open stelt.
Wij kunnen de goedheid en de stille kracht van God in ons leven en in het leven van de mensen om ons heen leren ervaren. We moeten Hem in die goedheid en stille kracht zoeken, gelovend dat hij daar te vinden is.

Beleef jouw stille kracht zoals jij dat voelt, dan kom je jouw God vanzelf een keer tegen.  Eerst geloven, dan zien. 

Amen.

.

Archief alle overwegingen 2011 en voorgaande jaren | Archief overwegingen 2012

FV/RG 2012-07-02 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl