| |
Voorganger: Hans Ernens
Lector: Carolien Maris
Thema: Trots op je geloof?
Eerste lezing: Jullie zijn mijn handen
Tweede lezing: Spreuken: 17
“... Het vurige pleidooi van Petrus aan zijn leerling Timoteus: 'Houd vast aan het geloof!
God heeft ons niet een geest van lafhartigheid gegeven,
maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid.
Schaam je er dus niet voor om van onze Heer te getuigen' ...”
Overweging
De politcus en columnist Arend Jan Boekestijn was in Oktober j.l.uitgenodigd bij de SGP fractie om een lezing te geven over de vervolging van Christenen in de wereld.
Daar sprak hij zijn verwondering uit dat, alhoewel we allemaal leven in een Joods-Christelijke cultuur er toch eigenlijk zo weinig interesse is over het lot van de Christenen in de wereld, terwijl er nog zo veel gebieden zijn waar Christenen worden vervolgd vooral in het Midden Oosten. Maar ook in landen als China, India, de Palestijnse gebieden en paradijselijke oorden als de Malediven of de Comoren is Christenvervolging aan de orde van de dag.
Je zou verwachten dat wij Christenen daar dan ook aandacht voor zouden hebben, de lijst van landen waar Christenvervolging regelmatig voorkomt bestaat inmiddels uit 50 landen! Maar dat is vrijwel niet het geval.
Als je dit dan vergelijkt – misschien een beetje heftige vergelijking- met Jihad strijders, jongens en meisjes uit Antwerpen of Amsterdam die kijken naar de beelden uit Syrie en zich het lot aantrekken van de Islamtische zaak. Zij gaan daar dan heen en zijn zelfs bereid daar hun leven voor op te offeren.
Gepaste trots
Wij missen een stukje van die passie en bezieling voor ons geloof en zijn meer en meer naar binnen of op andere culturen gericht. Waar is onze gepaste trots over de goede dingen die ook door het Westen zijn gerealiseerd? Kijk bijvoorbeeld naar de wetenschap, kennis, kunst, cultuur.
Komt het misschien door ons sluimerende schuldgevoel; een veel voorkomende gemoedstoestand in de westerse wereld en nauw gerelateerd aan onze cultuur van vrijheid, welvaart, kapitalisme, individualisme. Parallel aan die zelfbeschuldiging liggen in het christendom zelfkritiek en zelfrelativering besloten. Laten we twee passages bekijken uit het Evangelie volgens Mattheüs. De eerste is: ‘Oordeel niet, opdat er niet over u geoordeeld wordt’ (7:1). De tweede is: ‘Wie zichzelf verhoogt zal worden vernederd, en wie zichzelf vernedert zal worden verhoogd’ (23:12).
Dit lijkt wel wat op een slavenmentaliteit. Maar zonder zover te gaan, is duidelijk dat deze uitspraken – samen met “ als iemand u op de ene wang slaat, keer hem dan ook de andere toe” of “ als iemand je dwingt één mijl met hem mee te gaan, loop er dan twee”, beide afkomstig uit de Bergrede – deze uitspraken er niet bepaald toe aanzetten voor zichzelf op te komen, laat staan jezelf en je geloof enige erkenning te gunnen.
Misschien is daar een oorzaak te vinden van het hedendaagse gebrek aan zelfvertrouwen dat tot gevolg heeft dat wij ook niet opkomen voor de onzen en meer en meer andere geloven en culturen als bezielend lijken te beschouwen.
Zijn we daarom een beetje mat? Lopen daarom nog steeds onze kerken leeg en komen onze kinderen al lang niet mee met ons mee? Als je in Nederland met passie over je geloof zou spreken krijg je dan al niet direct een etiket op je kop geplakt?
Iemand die solliciteerde bij een krant en waarin het duidelijk werd in het interview dat hij gelovig was, werd daardoor afgewezen. Een journalist moet objectief zijn, zonder geloofsovertuiging, was de stelling.
Saamhorigheid
Als we kijken naar het Christendom in de wereld, is dit nog steeds de grootste religie met zo,n twee miljard Christenen, maar terwijl er bijvoorbeeld in Afrika zo,n 20.000 Christenen per maand bijkomen, laten zo'n 7000 Westerlingen de kerk achter zich.
Maar moet je perse naar de kerk als je gelooft? Nee natuurlijk niet. En ook een niet-Christen kan een heel waardevol en goed mens zijn, zei iemand tijdens de liturgievoorbereiding. Ook dat klopt.
Maar ik mis die echte saamhorigheid in het Westen, in Nederland en als Christen. Zag u de beelden een paar maanden geleden van de verwoeste kerken van de Kopten in Egypte? Wat deed het met ons? Kwamen we in opstand, hebben we een groot protest laten horen aan de wereld? Hadden we het erover in de Duif?
Tijdens de liturgievoorbereiding zei iemand dat door de grote onvrijheid die er vroeger was in de kerk er mensen beschadigd zijn. De katholieke kerk was een “ wat niet mag kerk” gaf iemand aan. Maar nu, door de overvloedige vrijheid en individualisme die er nu is, zijn er geen handvatten meer.
Handen als verlengstuk
Terwijl spiritulaliteit aan populariteit groeit, missen we toch een stukje houvast. Christus als fundament? De handen van Christus zoals het verhaal van de kerk in Normandie? Samen bouwen, samen troosten, samen betrokken zijn.
Zoals Henk het verleden week mooi verwoordde, God heeft onze handen als verlengstuk nodig; hij kan het niet alleen. Dat zet je wel even aan het denken.
Het vurige pleidooi van Petrus aan zijn leerling Timoteus; houd vast aan het geloof! God heeft ons niet een geest van lafhartigheid gegeven, maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid. Schaam je er dus niet voor om van onze Heer te getuigen.
De passie uit deze bijbelteskt werkt inspirerend. Houd vast aan je geloof, of zoals wij deze saamhorigheid in de Duif benoemen: een geest van verbondenheid en oprechte betrokkenheid.
Mogen we hier een beetje trots op zijn? Ja, ik denk van wel, zolang we proberen de handen te zijn van Christus die verbinden, bouwen en troosten is dit geen misplaatste hoogmoed.
Samen geloven en twijfelen
We kunnen samen geloven in de Duif, maar ook onze twijfels uitspreken; over ieder geloof mag iemand iets zeggen, iets zingen, iets bestrijden.
Maar de saamhorigheid geeft wel het fundament. Onze eensgezindheid als gemeenschap –ook al zijn we nog zo divers- is wel waarom we hier iedere week samen komen om ons geloof te belijden.
Maar dat is in de Duif.
Indien we ons ook nog meer Christen van deze wereld zouden voelen;de ingebakken schuldgevoelens zouden laten varen en ons niet zouden verschuilen als gelovige, maar het zouden durven uit te spreken met de passie zoals Petrus dat deed aan Timoteus: dan zullen ooit de kerken in het Westen weer wat voller raken en zullen wij gezamenlijk de onderdrukte Christenen in de wereld meer tot steun kunnen zijn.
Want wie wil, zoekt een mogelijkheid, wie niet wil een reden.
Wij als Duifgemeenschap kunnen hier een herkenbaar voorbeeld in zijn.
Moge het zo zijn.
|
|