Spijkenisse, 19 maart 1998
Overweging bij het afscheid van Jannie van Hamburg - van Bodegom
Lezingen:
1 Kor.13,1-13
Lucas 6, 17-26
Psalm 23
De liefde vergaat nooit.
Het is vreemd om hier stil te staan bij de dood van iemand die ik alleen van afstand ken, wier gezicht ik enkel ken van een foto. Stil te staan bij iemand die mij meer leek te kennen dan ik haar, dankzij Corstiaans verhalen thuis, het samen opnieuw beleven van de dienst in De Duif op zondag. Om stil te staan bij iemand van wie je door Corstiaan wist dat ze ook intens kon meeleven met wat er in die gemeenschap daar ver weg gebeurde. En het is goed om dat dan toch te mogen doen, om haar die eer te brengen, al had ik haar liever anders ontmoet.
Het was vreemd, maar ook zo verwarmend en bevrijdend maandagavond, om de woorden van Paulus aan de Korintiers te lezen. We hadden gesproken over Jannie, over haar leven, over de eerste, lange dag na haar dood. Opeens hoorden we in Paulus woorden het leven van Jannie terug. De waarden die zij ons heeft nagelaten. De waarde van liefde in alle eenvoud. Een liefde die niet praalt en die zichzelf niet zoekt. En die liefde vergaat nooit.
Die liefde kan je ertoe brengen om op gelijke hoogte te gaan staan met mensen die verdriet hebben, die lijden of die vervolgd worden. Afdalen uit je ivoren toren van voorspoed en geluk en een gelijke worden. Net zoals Jezus in zijn leven mensen omhoog trok die aan de kant geworpen waren of mensen omlaag riep die, als Zacheus, zich hoog verstopt hadden, omdat ze ook uitgestoten werden door de anderen om hen heen. In zo'n situatie van gelijkheid kunnen dan momenten ontstaan waarin je van harte de woorden kan spreken die Jezus in Lucas' verhaal sprak. Dan kunnen momenten ontstaan waarin je ziet hoe ieder van ons gelukkig kan worden.
En al heeft ze misschien maar weinig zo naar zichzelf gekeken, in ons gesprek op maandag werd het zonneklaar dat Jannie iets van die liefde waar heeft kunnen maken. Buiten de donkere momenten die ze ook heeft moeten doorstaan, was er licht. Kon ze bijvoorbeeld intens genieten van het kleine leven om haar heen toem ze in de rolstoel terecht kwam. Van de bloemen die in de lente ontsprongen, van het gras dat groen werd, van het jonge leven om haar heen. Ook in haar kleiner wordende wereld bleef de liefde levend.
En die liefde vergaat nooit. Die liefde maakt dat we elkaar kunnen blijven zien, ook al is het als in een spiegel: je ziet de dingen omgekeerd, of vervormd door een kleine oneffenheid. Maar de god voor wie Jezus leefde staat voor de liefde borg. Hij wil ons helpen om helderder te zien, om niet op te geven en het licht voor ogen te houden. Hij draagt ons, gaat ons voor of spoort ons aan om door te gaan, gedragen door liefde. Hij waarborgt ons dat we elkaar en ook hemzelf eens ten volle zullen kennen, hoe dan ook.
Door de liefde die in haar en om haar heen bleef leven kon Jannie zich gedragen weten, zoals de psalm heeft laten horen. Misschien niet op de donkerste momenten zelf, maar wel op de ochtenden dat ze kon opstaan en merken dat er weer licht was.Dat die stok en die staf niet verdwenen waren, in haarzelf niet en om haar heen zeker niet.
Moge dat vertrouwen ook ons nu sterken en de kracht geven om elkaar vol liefde verder te dragen.
Amen.
| Archief/Bijdragen
| Frank's "Hoofdpagina" |