Ik ben geboren
en getogen in Gouda. Kerkelijk opgegroeid in de rooms-katholieke
kerk. Enerzijds heel degelijk, anderzijds in een omgeving die
open stond voor verandering. "Onderzoekt alles en behoudt
het goede." Op m'n achttiende ben ik theologie gaan studeren
in Heerlen (Hogeschool voor Theologie
en Pastoraat), vastbesloten om priester te worden. Dat besluit
werd allengs minder vast, m'n geloof werd opener door de studie
en tegelijk groeide m'n interesse voor en betrokkenheid bij Franciscus
van Assisi en de minderbroeders franciscanen.
Het voortijdig stoppen met de studie viel samen met het begin
bij de minderbroeders. Aan het eind van het noviciaat bemerkte
ik dat dit niet de juiste weg voor me was. Er volgde een studie
aan de PABO en sinds een jaar of zes ben ik nu leerkracht in het
basisonderwijs.
Tijdens, maar vooral na mijn tijd bij de franciscanen ben ik
in De Duif terecht gekomen. De rust en ruimte die ik nodig had,
kon ik daar vinden. En wat belangrijk voor me was: ik had het
gevoel dat ik daar kon bidden. Via het koor ben ik er meer en
meer in betrokken geraakt, met name (sinds 1991) als voorganger.
Voorganger ben ik met veel plezier. Het is een uitdaging en een
bron om telkens opnieuw te zoeken waar de Schrift en onze alledaagse
werkelijkheid elkaar verhelderen en voeden. Dit mede in de samenspraak
die de liturgievergadering kan bieden. Vooral de levensverhalen
van mensen zijn daarin voor mij van grote waarde. Een verhaal
vertelt vaak meer dan een heel betoog. Dat geldt ook voor allerlei
beelden, van een stuk klimop (symbool van trouw) of een Kindje-op-moeders-schoot
tot een kunstwerk of een timmermanskist. Het worden allemaal tekenen
van Gods aanwezigheid en boodschap. Het is een boodschap die kan
troosten, kracht geven en uitdagen. Dat prikkelende van de boodschap
houd ik graag in het oog. Waar kan het ons tot nadenken stemmen,
ons aansporen ons denken én doen te veranderen? Waar zegt
het ook iets over onze politieke werkelijkheid? Onenigheid daarover
kan ons leiden naar een beter inzicht. Laat ik tenslotte nog twee
belangrijke dingen noemen: een volwaardige plaats voor kinderen
in onze gemeenschap en in de diensten; oecumenisch zijn door samen
als gelijken onze kerk te vormen én door open te staan
voor het goede in andere kerken en tradities.
Frank Belt