Lezingen:
Welkom.
Het thema vandaag is "Zonder reserve?".
In de lezing uit het Tweede Boek Koningen horen we hoe de profeet
Elisa ontvangen wordt door een vrouw. In de Tweede Brief aan de
Korintiërs schrijft Paulus over zijn vertrouwen in God, ondanks
soms moeilijke omstandigheden. Uit het Evangelie volgens Matteüs
horen we een verzameling losse uitspraken van Jezus. Matteüs
heeft die gebundeld in een toespraak van Jezus tot de leerlingen
die hij uitzendt om de komst van Gods Koninkrijk te verkondigen.
De woorden van Paulus en van Jezus klinken nogal radicaal, zonder
reserve. Dat kan moeilijk overkomen als je zelf droog lijkt te
staan, de moed verloren hebt door wat je zelf overkomt of door
wat je in de wereld ziet gebeuren. Sta je dan echt hulpeloos,
zonder reserve?
Vandaag is het ook Roze Zondag. In ons land kunnen veel homoseksuele mannen en vrouwen gelukkig steeds vrijer en geruster leven. Afgelopen week heeft het kabinet dan echt besloten om voor te stellen het burgerlijk huwelijk open te zetten voor paren van hetzelfde geslacht. Een belangrijke stap, die we mogen vieren. Laten we daarbij de meer of minder verborgen pijn die er ook nog is, niet vergeten. Niet ieder is zonder reserve homo in ons land en daarbuiten. In het tafelgebed zullen we vooral danken om de veelkleurigheid van de liefde. Laten we in onze gedachten ook stilstaan bij die andere kant, van de pijn.
Laten wij dan even stil staan bij onze gedachten en zingen...
De cultus van de bereikbaarheid lijkt steeds meer naar een hoogtepunt te groeien. Met praatpalen langs de wegen, antwoordapparaten, faxen, email, internet en niet te vergeten draadloze telefoons lijkt het tot een zonde te worden om een ander niet direct te woord te kunnen staan. Zelfs voor kinderen worden er nu draadloze telefoons aangeboden. Waarom toch? Zijn we bang? Verschaffen we onszelf een gevoel van zekerheid dat toch nooit waargemaakt kan worden? Durven we niet meer alleen te zijn? Durven we niet meer op vreemden te vertrouwen?
Jezus stuurde zijn leerlingen destijds heel anders op pad.
Volgens Matteüs waarschuwde hij ze wel voor wat hen onderweg
kon overkomen. Maar tegelijkertijd schonk hij ze een enorm vertrouwen.
Bijvoorbeeld in de woorden vlak voor het stuk dat we vandaag gehoord
hebben: "Twee mussen kosten toch maar een stuiver? En daarvan
zal er niet één op de grond vallen buiten jullie
Vader om. Bij jullie zijn zelfs alle haren op je hoofd geteld.
Wees dus niet bang. Jullie zijn meer waard dan een hele zwerm
mussen."(Mt.29-31)
De weg die Jezus' leerlingen moesten gaan was een radicale, zonder
reserve. De keuze om hem te volgen betekent volgens Jezus dat
je soms strepen moet trekken, onvoorwaardelijk moet volgen. Maar
daar staat God altijd boven. Zij ontneemt je de angst, geeft je
moed en maant anderen niet bang te zijn jou te ontvangen. Het
ontvangen mag net zo radicaal en zonder reserve zijn als het volgen
van de weg die Jezus wijst. En zo ontvang je een machtige reserve.
Datzelfde vertrouwen straalt Paulus uit, waar hij tot twee keer
toe zegt: "Wij houden moed." Waar hij zelf een enerverend
en soms gevaarlijk leven leidt, zegt hij dat het behoud van zijn
lichaam voor hem niet het zwaarste weegt. Vanuit vertrouwen op
God, de God die alle haren op je hoofd heeft geteld, durft hij
de soms gevaarlijke weg van de verkondiging van Jezus te gaan.
Hij weet dat er een tijd komt, op wat voor manier dan ook, waarin
alles goed zal komen, bij God zal komen. Het is die overtuiging
die hem de kracht geeft om veel te doen.
Zo komen we bij het beeld van de rechterstoel van Christus. Bij
sommigen zal dat beeld misschien weerstand oproepen. Alsof er
gezegd wordt: "Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw."
In de liturgievergadering bleek dat die gedachte een gotspe is,
als je denkt aan kinderen die sterven, aan de ellende die ons
uit Kosovo en zoveel andere plaatsen gemeld wordt.
Dat alles nieuw wordt, klopt. Daar mogen we in geloven, daar mogen
we op vertrouwen, staande op de schouders van hen die ons voorgingen
in dat geloof. Puttend ook uit het goede van God dat we in mensen
meemaken of waar we van horen.
Alles wordt nieuw, maar niet zonder ons! Dat er recht gedaan zal
worden, is niet opgetekend om ons lam te slaan, maar om ons moed
te geven om door te gaan. Het beeld van de rechterstoel spoorde
Paulus aan om vol te houden en door te gaan met zijn werk. Het
beeld van de rechterstoel wordt zo ook doorgegeven. Spreek maar,
steek je handen maar uit de mouwen, want alles wordt nieuw! Dát
is wat er staat.
Míjn eerste gedachte bij de lezingen van vandaag was:
"Het vraagt nogal wat." Maar gelijk moest ik denken
aan het thema van de laatste dienst van Marina Slot: Wij zijn
een uitverkoren geslacht. Datzelfde thema wordt ons vandaag eigenlijk
weer voorgehouden.
Die eerste gedachte van mij strookt eigenlijk ook niet meer met
hoe ik geloven in God en navolgen van Jezus beleef. Geloven in
God en navolgen van Jezus leeft niet van eisen waaraan je moet
voldoen. Dan loopt het dood, sta je uiteindelijk zonder brandstof,
zonder reserve.
Mijn ervaring, in actief zijn én in stilte voor God, is
dat die stroom anders loopt. Keuzes mogen en moeten gemaakt worden
als je Jezus navolgt. Er zijn dingen die je bewust doet en laat.
Maar dan niet als een eis waaraan je moet voldoen. Wel als een
uitnodiging van God, een voortdurende oefening in openheid naar
anderen en naar God en haar schepping. Een voortdurende oefening
in openheid, in eerlijkheid, in mildheid, in overgave aan God.
Een voortdurende oefening in het loslaten van zekerheden. Vertrouwen
dat de bron van God wel stroomt en jouw vuur gaande houdt. Vertrouwen
dat de bron van God wel stroomt, ook door alle schijnbaar onoplosbare
ellende heen. Er is een weg om te gaan. Er is een huis waar je
ontvangen wordt. Er is toekomst voor jou.
Moge dat vertrouwen ons deel zijn, om met een machtige reserve
zonder reserve te gaan, wat ons ook overkomt.