Abraham blijft zeuren over het aantal personen, dat rechtvaardig
is! Als er nu tien rechtvaardigen zijn, dan verwoest u toch niet
de hele stad? "Nee", zegt de Heer. Daarna ging de Heer
weg en liet Abraham achter.
De onrechtvaardigen laten leven, omwille van de rechtvaardigen?
Abraham smeekt er om. Hij pleit voor rechtvaardiging. En de Heer
geeft toe! Hij vraagt het niet voor zichzelf. Doch, het brengt
wel consequenties met zich mee. De boosdoeners zullen niet echt
'braver' gaan leven. Hoeveel schade kunnen ze nog aanrichten?
De Heer blijft goedmoedig, ook al is Hij het af en toe goed zat
om werkloos toe te zien! Men moet zelf uit die chaos komen. Abraham
is hardnekkig, hij vindt zichzelf wel brutaal en weet dat hij
niet zo moet zeuren, maar toch ...
Hij vraagt, maar stelt er niets tegenover in de vorm van een belofte.
Nee, voor tien rechtvaardigen blijft de stad bewaard! Het getal
tien heeft met de synagoge te maken. Zoveel mensen moeten aanwezig
zijn om een dienst te kunnen houden. Ik ben nog nooit iemand tegen
gekomen, die zoiets voor elkaar heeft gekregen. Ik weet alleen
uit eigen ervaring, dat ik niet veel verder kom dan "help"
of "kijk ons nou.."
In de periode dat mijn vader ziek was, stelde ik mijn vragen bij,
zo merkte ik achteraf. "Laat mijn vader beter worden",
wat absoluut onmogelijk was. "Als mijn vader die pijn dan
maar dragen kon", "als wij de kracht krijgen hem te
verzorgen, als hij weer thuis komt". Als ik terug kijk, hebben
we dus iets positiefs ontvangen. Daar waren we dankbaar voor.
Ondanks de pijn die je voelt, ben je blij dat je ook kracht hebt
gekregen. Ik denk, dat de mens zo in elkaar zit. Dat je net als
Abraham blijft onderhandelen. Zo krijg je het gevoel, dat je gebed
verhoord wordt.
Toen Jezus opgehouden was met bidden, vroeg een van zijn leerlingen:
"Heer, leer ons bidden". En dan zegt Jezus: "Zo
moet je bidden: Onze Vader, Uw naam worde geheiligd, geef ons
elke dag het nodige brood. Vergeef ons onze schulden, dat doen
wij ook naar elkaar toe! En breng ons niet in beproeving".
Dan komt Jezus met een stelling. Maar er zijn aardig wat addertjes
onder het gras! Dit "Onze Vader" wordt over de hele
wereld gebeden. Hoe kan het dan, dat er niet voldoende te eten
is voor iedereen? Eén deel komt bijna om in het eten, een
deel komt om, bij gebrek aan eten. Bidt de een dan harder dan
de ander? Heeft de een er meer recht op dan de ander? Wat bedoelt
Jezus nu precies? In dit verhaal zegt hij toch duidelijk: geef
niet, omdat hij je vriend is, maar omdat hij zo aanhoudt, zo vrijpostig
is om midden in de nacht aan je deur te kloppen! Dus ... toch
blijven doordrammen?
Jaren geleden heb ik -zeer tegen mijn gewoonte in- een leraar
van een van mijn dochters ondersteboven gepraat. Ik bleef er op
hameren dat hij een grote fout zou maken met die beslissing, ook
al was dat een regel van die school! Gelukkig was hij bereid om
een uitzondering te maken en tot de dag van vandaag ben ik hem
daar nog dankbaar voor.
Jakobus is een man van geloof en goede werken, schijnt het.
Ik denk, dat we deze verzen niet letterlijk moeten nemen. het
gaat om de gedachte erachter. Als we vroeger op schoolreisje gingen,
moesten we massaal bidden om zon. Onze lieve Heertje, geef mooi
weertje, geef een mooie dag, dat het zonnetje maar schijnen mag!
Vragen, bidden, smeken. Maar hoe zit het met onze dankbaarheid?
Nood leert bidden. En hoe zit het met geluk en voorspoed? Afgelopen
week sprak ik een vrouw en ik vroeg haar hoe zij over bidden dacht.
Zij vertelde iets heel opmerkelijks. Ze had met een vriendin gesproken
over "aan een ander schuld vergeven, als hij of zij er om
vraagt". Maar ... kun je jezelf vergeven? Stel, dat je ene
fout gemaakt hebt, kom je dan met jezelf weer in het reine? Daar
is ze serieus over na gaan denken. Nu is ze zover dat ze het kan
en daar wordt ze weer rustig van. Ik heb die rust nog niet gevonden
op dit punt. Vergeef ik mezelf?
Op wat voor manier ook? Onvoorwaardelijk? Zeer moeilijk, maar
boeiend! Ik kan wel 'sorry' zeggen tegen een ander. Maar bij jezelf
te rade gaan en zeggen: OK. Je was niet goed bezig, je bent wel
vergeven door die ander. Maar hoe kom je daar voor jezelf uit?
Ga er maar aan staan ... Ook zei ze: "Ik heb veel gebeden,
gevraagd en soms werd mijn gebed verhoord. Ik wilde het zó
graag en toen het gebeurde, was ik eigenlijk achteraf niet zo
blij; -wel in eerste instantie- maar was dat nou waar ik voor
gebeden heb? Maakt me dat nou gelukkig? U ziet: moeilijk, moeilijk,
maar wel boeiend.
Bidden zie ik wel als een vertrouwenszaak. Je legt je persoonlijke
gedachten in zijn hand. Je vraagt, maar je zwakt al vragende je
wens al af. Zo van: Kijk maar wat u er mee doet, ik zie wel. Als
het een beetje minder is, geeft het niet. Dan ervaar je, dat vragen
op zich al rust geeft. Weliswaar voor een moment of korte duur,
maar je bent een beetje ruimte aan het scheppen voor jezelf. Want
je hebt een energie nodig in dit leven!
Vooral opwinding is een alledaags gebeuren. We winden ons over
alles op. Er gebeurt ook zoveel onrecht. Ik weet wel, dat de meeste
mensen elkaar dat aan doen. En God staat daar, mijns inziens,
machteloos tegenover. De aarde is zo mooi, zo rijk aan alle soorten
bouwstoffen waar we veel mee kunnen experimenteren, ten goede,
maar waar wij toch niet al te zorgvuldig mee omgaan. Het lijkt
me nodig, dat we daar eens wat aan gaan doen! Verbeter de wereld
en begin bij jezelf!!
Als je vrede met jezelf kunt bereiken en met je naasten, dan moet
het lukken. Maar wanneer beginnen wij? En hoe? En waar? Wie weet,
mag het zeggen. Er is al te veel pijn en verdriet, ongewild, in
de mensen. En we kunnen, als we ons ervoor inzetten, die pijn
en het verdriet niet zozeer wegnemen als wel verzachten. Aandacht
en eventueel een eindje mee oplopen, is vaak al voldoende. En
we kunnen ongehinderd en ten eeuwige dagen bij de Eeuwige terecht.
Hij is er altijd, waar je ook gaat of staat. Noem het bidden,
vragen, smeken of danken, het geeft troost en kracht. Je mag er
zijn, voor hem, voor jezelf en voor de ander. Amen.