Ans's bijdragen, dienst 26-7-1998

Lezingen:

Overweging

Abraham blijft zeuren over het aantal personen, dat rechtvaardig is! Als er nu tien rechtvaardigen zijn, dan verwoest u toch niet de hele stad? "Nee", zegt de Heer. Daarna ging de Heer weg en liet Abraham achter.
De onrechtvaardigen laten leven, omwille van de rechtvaardigen? Abraham smeekt er om. Hij pleit voor rechtvaardiging. En de Heer geeft toe! Hij vraagt het niet voor zichzelf. Doch, het brengt wel consequenties met zich mee. De boosdoeners zullen niet echt 'braver' gaan leven. Hoeveel schade kunnen ze nog aanrichten? De Heer blijft goedmoedig, ook al is Hij het af en toe goed zat om werkloos toe te zien! Men moet zelf uit die chaos komen. Abraham is hardnekkig, hij vindt zichzelf wel brutaal en weet dat hij niet zo moet zeuren, maar toch ...
Hij vraagt, maar stelt er niets tegenover in de vorm van een belofte. Nee, voor tien rechtvaardigen blijft de stad bewaard! Het getal tien heeft met de synagoge te maken. Zoveel mensen moeten aanwezig zijn om een dienst te kunnen houden. Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen, die zoiets voor elkaar heeft gekregen. Ik weet alleen uit eigen ervaring, dat ik niet veel verder kom dan "help" of "kijk ons nou.."
In de periode dat mijn vader ziek was, stelde ik mijn vragen bij, zo merkte ik achteraf. "Laat mijn vader beter worden", wat absoluut onmogelijk was. "Als mijn vader die pijn dan maar dragen kon", "als wij de kracht krijgen hem te verzorgen, als hij weer thuis komt". Als ik terug kijk, hebben we dus iets positiefs ontvangen. Daar waren we dankbaar voor. Ondanks de pijn die je voelt, ben je blij dat je ook kracht hebt gekregen. Ik denk, dat de mens zo in elkaar zit. Dat je net als Abraham blijft onderhandelen. Zo krijg je het gevoel, dat je gebed verhoord wordt.

Toen Jezus opgehouden was met bidden, vroeg een van zijn leerlingen: "Heer, leer ons bidden". En dan zegt Jezus: "Zo moet je bidden: Onze Vader, Uw naam worde geheiligd, geef ons elke dag het nodige brood. Vergeef ons onze schulden, dat doen wij ook naar elkaar toe! En breng ons niet in beproeving". Dan komt Jezus met een stelling. Maar er zijn aardig wat addertjes onder het gras! Dit "Onze Vader" wordt over de hele wereld gebeden. Hoe kan het dan, dat er niet voldoende te eten is voor iedereen? Eén deel komt bijna om in het eten, een deel komt om, bij gebrek aan eten. Bidt de een dan harder dan de ander? Heeft de een er meer recht op dan de ander? Wat bedoelt Jezus nu precies? In dit verhaal zegt hij toch duidelijk: geef niet, omdat hij je vriend is, maar omdat hij zo aanhoudt, zo vrijpostig is om midden in de nacht aan je deur te kloppen! Dus ... toch blijven doordrammen?
Jaren geleden heb ik -zeer tegen mijn gewoonte in- een leraar van een van mijn dochters ondersteboven gepraat. Ik bleef er op hameren dat hij een grote fout zou maken met die beslissing, ook al was dat een regel van die school! Gelukkig was hij bereid om een uitzondering te maken en tot de dag van vandaag ben ik hem daar nog dankbaar voor.

Jakobus is een man van geloof en goede werken, schijnt het. Ik denk, dat we deze verzen niet letterlijk moeten nemen. het gaat om de gedachte erachter. Als we vroeger op schoolreisje gingen, moesten we massaal bidden om zon. Onze lieve Heertje, geef mooi weertje, geef een mooie dag, dat het zonnetje maar schijnen mag! Vragen, bidden, smeken. Maar hoe zit het met onze dankbaarheid? Nood leert bidden. En hoe zit het met geluk en voorspoed? Afgelopen week sprak ik een vrouw en ik vroeg haar hoe zij over bidden dacht. Zij vertelde iets heel opmerkelijks. Ze had met een vriendin gesproken over "aan een ander schuld vergeven, als hij of zij er om vraagt". Maar ... kun je jezelf vergeven? Stel, dat je ene fout gemaakt hebt, kom je dan met jezelf weer in het reine? Daar is ze serieus over na gaan denken. Nu is ze zover dat ze het kan en daar wordt ze weer rustig van. Ik heb die rust nog niet gevonden op dit punt. Vergeef ik mezelf?
Op wat voor manier ook? Onvoorwaardelijk? Zeer moeilijk, maar boeiend! Ik kan wel 'sorry' zeggen tegen een ander. Maar bij jezelf te rade gaan en zeggen: OK. Je was niet goed bezig, je bent wel vergeven door die ander. Maar hoe kom je daar voor jezelf uit? Ga er maar aan staan ... Ook zei ze: "Ik heb veel gebeden, gevraagd en soms werd mijn gebed verhoord. Ik wilde het zó graag en toen het gebeurde, was ik eigenlijk achteraf niet zo blij; -wel in eerste instantie- maar was dat nou waar ik voor gebeden heb? Maakt me dat nou gelukkig? U ziet: moeilijk, moeilijk, maar wel boeiend.
Bidden zie ik wel als een vertrouwenszaak. Je legt je persoonlijke gedachten in zijn hand. Je vraagt, maar je zwakt al vragende je wens al af. Zo van: Kijk maar wat u er mee doet, ik zie wel. Als het een beetje minder is, geeft het niet. Dan ervaar je, dat vragen op zich al rust geeft. Weliswaar voor een moment of korte duur, maar je bent een beetje ruimte aan het scheppen voor jezelf. Want je hebt een energie nodig in dit leven!
Vooral opwinding is een alledaags gebeuren. We winden ons over alles op. Er gebeurt ook zoveel onrecht. Ik weet wel, dat de meeste mensen elkaar dat aan doen. En God staat daar, mijns inziens, machteloos tegenover. De aarde is zo mooi, zo rijk aan alle soorten bouwstoffen waar we veel mee kunnen experimenteren, ten goede, maar waar wij toch niet al te zorgvuldig mee omgaan. Het lijkt me nodig, dat we daar eens wat aan gaan doen! Verbeter de wereld en begin bij jezelf!!
Als je vrede met jezelf kunt bereiken en met je naasten, dan moet het lukken. Maar wanneer beginnen wij? En hoe? En waar? Wie weet, mag het zeggen. Er is al te veel pijn en verdriet, ongewild, in de mensen. En we kunnen, als we ons ervoor inzetten, die pijn en het verdriet niet zozeer wegnemen als wel verzachten. Aandacht en eventueel een eindje mee oplopen, is vaak al voldoende. En we kunnen ongehinderd en ten eeuwige dagen bij de Eeuwige terecht. Hij is er altijd, waar je ook gaat of staat. Noem het bidden, vragen, smeken of danken, het geeft troost en kracht. Je mag er zijn, voor hem, voor jezelf en voor de ander. Amen.

| Archief/Bijdragen | Ans's "Hoofdpagina" |

AM 7-12-1998 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl