Lezingen:
"Streeft onbekommerd naar het ideale !" Dat is één van de vele Loesje-kreten en inmiddels die van mijzelf geworden. Ter ondersteuning en bevestiging is deze keuze duidelijk en voor iedereen zichtbaar op de deur van mijn kantoor gehangen. Vooral dat "onbekommerde" spreekt mij zo aan, omdat het mij overeind houdt bij het werk dat ik dagelijks doe.
Bovendien sluit het naadloos aan bij de Lucaslezing van vandaag.
Wie van ons kan zijn leven ook maar een stukje verlengen door
steeds maar te tobben en bezorgd te zijn? Kijk om je heen en zie
hoe de Eeuwige alsmaar door gaat met voorwaarden te scheppen,
waardoor wij kunnen leven en -als we het zouden willen of kunnen-
ook genieten. Het is Jezus zelf die ons wijst op: hoe eenvoudig
het eigenlijk in elkaar zit. Zie toch hoe God de vogels voedt
en kijk toch eens hoe prachtig de weidevogels bloeien; ze zijn
mooier dan het statiegewaad van Koning Salomo.
Het is de profeet Jezus, die ons steeds weer een onorthodoxe gedachte
aanbiedt; Jezus, die ons vertelt over vergeving: wie zonder zonde
is, werpe de eerste steen. Of: niet oordelen, opdat gij niet geoordeeld
worde. Zorgen voor elkaar; water in wijn, vissen en broden. Zelfs
verlossing en na drie dagen notabene een opstanding! En nu heeft
hij het over "vertrouwen". Als er iets is, waar wij
moeite mee hebben, is het vertrouwen. Wij zitten vastgeklonken
aan zekerheden. Het zijn "goden" voor ons geworden.
Zo is "geld" een van onze afgoden geworden. Wij krijgen
steeds meer miljonairs in Nederland en de kloof tussen arm en
rijk wordt steeds groter. Vakanties moeten steeds verder en steeds
meer vlieguren en grotere
uitdagingen. Ons uiterlijk moet ook mooi zijn, dwz.: rimpelloos
en jong blijven. We hebben ons al zo afhankelijk gemaakt van de
electronische snelweg, dat we huiverend het jaar 2000 afwachten.
De wereld wordt steeds kleiner door het medium televisie. Dagelijks
worden we geconfronteerd met oorlogen en ander wreed geweld. Het
is om er moedeloos van te worden. Zo kan het toch niet langer
? De mensen raken gestressed, de natuur uitgeput en wij tenslotte
ook. We zijn uit balans geraakt en niet langer in harmonie met
onszelf en met de natuur. Het moet anders, meer gerechtigheid,
meer naastenliefde, meer respect voor milieu en natuur. We piekeren
ons suf, we bellen met instanties of vrienden, we rennen ons een
ongeluk, we schrijven dikke brieven of tegenwoordig e-mails om
tenslotte doodmoe neer te vallen en te zeggen: God, ik weet het
niet meer, doet u het verder maar. Dan hebben we eindelijk door
wat Jezus bedoelde. Dan zijn we eindelijk zo ver, dat we inzien,
dat we niet alles alleen kunnen, maar ook niet hoeven te doen.
Zelf kost het mij moeite om ziek te zijn. Als ik griep heb,
heb ik de neiging elk kwartier omhoog te komen in de veronderstelling
dat het al wat beter gaat, om vervolgens ontredderd weer te gaan
liggen omdat de feiten anders zijn. Op een gegeven moment moet
ik erkennen: Ja, ik heb blijkbaar griep en daar hoort bij, dat
ik het over me heen moet laten komen. (wat in de meeste gevallen
de helft van de genezing betekent) Het is een eenvoudig voorbeeld,
maar vergis je niet! Als je al griep niet kunt aanvaarden, hoe
moet het dan met grotere problemen? Dat betekent ... strijd.
Nee, als je dit zo leest, is het niet zo eenvoudig. Doe wat je
moet doen en doe het onbekommerd en laat de rest over aan de Eeuwige;
geloof dan ook, dat er gezorgd wordt. Overgaan op "vertrouwen"
betekent maar al te vaak topsport. Dit proces gaat vaak gepaard
met verdriet, woede en angst. Vaak blijven we steken en vastzitten,
de schijnbare zekerheden vastklampend. Dan moet je jezelf eerst
losweken en vergeven, maar ook bemoedigen en er vrede mee hebben,
dat je onderweg bent. Opstandigheid en al wat zij scheppend tot
stand brengt. Vrijheid en al wat zij voortbrengt. Liefde en al
wat zij gewint.
Wij hebben als Duifgemeenschap de gelegenheid gehad om heel
concreet te voelen en te ervaren wat er gebeurt als je je durft
over te geven aan de liefdevolle bescherming van onze God. Ik
denk aan de gebeurtenissen rondom het sterven van Carl, waarbij
het moment van overgave door de Eeuwige heel concreet is ingevuld.
Ook Corstiaan die duidelijk zegt: Ik weet het nu zeker. God krijgt
via mensen handen en voeten. En wij als Duifgemeenschap mogen
waarnemen, meevoelen en zeggen: Zie je wel. De schepping gaat
gewoon door, let maar op! In de schijnbaar dode takken van de
bomen wordt al druk gewerkt aan de knopvorming en straks in het
voorjaar zullen we het resultaat zien. Zo kan het ook met ons
gaan. Als wij besluiten te werken aan volledig vertrouwen, gaat
God onherroepelijk mee en helpt ons om ooit tot volle bloei te
komen.
We kunnen niet tegen de duisternis vechten, maar we kunnen wel
een licht aansteken.
Dat 1999 voor ons allen vol van licht mag zijn.