Lezingen:
Goedemorgen en van harte welkom u allen in deze viering binnen
de Duif.
Van harte welkom ook namens Reinier, met wie ik voorga, en namens
Fons,Henk en het koor, die voor de muzikale ondersteuningen zorgen.
Of u hier nu voor het eerst bent of een oude bekende, we hopen
dat deze viering u goed zal doen.
Ik wil u nu uitnodigen tot een moment stilte en inkeer. Een moment
om bewust te voelen wat u meegenomen hebt aan gedachten, gevoelens
verwachtingen in deze viering en wellicht dat u daar iets van
aan de Eeuwige wilt voorleggen.
Ik wil u vragen uw moment van inkeer af te ronden.....
Wordt wakker, het is licht is het thema van deze viering. Het
is een de kern van de teksten van Jesaja, Paulus en Lucas, die
we vandaag lezen.
Over hen die wonen in een land vol duisternis, gaat een stralend
licht op zegt Jesaja.
Paulus zegt: eens was u duisternis, maar nu bent u in het licht
door de verbondenheid met Hem die is opgestaan uit de dood.
En in lucas zegt Jezus: Sta op en wordt helder, uw licht is gekomen.
Het koninkrijk van God is op handen.
Deze teksten werden een hele tijd geleden gesproken tot mensen
die misschien net als wij met vallen en opstaan proberen goed
te leven, zich levend te houden.
Die keuzes moeten maken, ruzies hebben, genieten etc..
Wat zeggen deze teksten ons? Wij die dit jaar stilstaan bij het
25 jarig bestaan van onze basisgemeente?
Die gemeente is wellicht begonnen met het feit dat mensen opstonden.
Toen deze kerk letterlijk gesloten dreigde te worden, toen stonden
mensen hier 25 jaar geleden op, kregen wellicht een helder moment
en dachten: Mooi niet, deze gemeenschap in deze kerk moet blijven
bestaan.
De vraag nu is welke goede boodschap te destilleren valt voor
ons nu, vandaag de dag. Wat houd het in om je te bekeren, in het
licht te leven. Wat houdt dat in voor onze geloofsgemeenschap?
Ik hoop daar in mijn overweging een aantal zinnige dingen over
te zeggen.
Nu wens ik ons een inspirerende viering verder en wil verder voorgaan
in gebed.
Beste mensen, gemeente van Christus. Als het gaat om in het
licht staan, kinderen van het licht zijn, dan moet ik denken aan
een ervaring die ik deze zomer had. Na een lange klim op een bergtocht,
waren we aangekomen bij een prachtige hooggelegen bergweide, omsloten
door een aantal niet al te hoge bergtoppen. Het was een stralend
mooie dag geweest en ook tegen de avondschemer was er nog een
heldere hemel. Na het eten ging ik liggen, op mijn rug, om wat
uit te rusten. Terwijl ik zo lag, zag ik steeds meer sterren aan
de hemel. Het gekke was, dat daar één ster was,
die mijn aandacht bleef trekken. Hij was niet de felste, maar
toch bleef hij trekken. Opeens kreeg ik een bijzonder gevoel hierbij.
Het was alsof die ster op mij scheen, zijn licht constant op me
liet schijnen. Het was alsof die ster zo met mij, met mijn leven
meetrok. Een merkwaardig sterk gevoel van verbinding, dat me diep
ontroerde.
Wij zeggen dat vaak van de Eeuwige, als iemand die met licht en
liefde met ons meetrekt en met ons verbonden is. Op zichzelf is
dat al een gedachte, die veel kracht kan geven. Maar met de komst
van Jezus wordt het anders. God is dan niet langer verweg. Geen
onzichtbare God, maar Jezus is tastbaar en brengt God als het
ware onder de mensen. Jezus zegt dan ook in Lucas: bekeert u,
want het koninkrijk van God is ophanden. God is opeens dichtbij
mensen, dat is wennen!
Veel mensen die deze tekst lezen, verbazen zich erover dat die
vissers, die door Jezus worden aangesproken, onmiddellijk hun
netten laten voor wat ze zijn en met hem meegaan. Hoe kan dat?
Als ik me inbeeld, dat die ster die ik daar in de bergen zag,
opeens heel dichtbij zou komen, ja, dan zou ik denk ik overdonderd
zijn door de kracht van die ster. Zo' n soort uitstraling moet
Jezus ook gehad hebben denk ik.
Wat valt er nog meer te ontdekken in Lucas? Jezus zegt: Kom achter
mij aan, ik zal jullie vissers van mensen maken. Wat bedoelde
Jezus daar nu mee? Symbolische taal. Vis staat voor dat wat leven
is temidden van het water. Water staat vaak voor de dood. Dus
vis is dat wat leven geeft in situaties, waarin mensen ten dode
opgeschreven zijn. Vissers worden van mensen betekent dus zoveel
als: het levende binnen mensen omhoog halen. Daar is het God en
daar is het Jezus om begonnen. Een andere betekenis voor dood
is ontbinding. Bij leven gaat het dus om verbinding. Marina had
het er vorige week al over. Als je dus het leven in mensen naar
voren wilt halen, dan is het van belang dat mensen zich weer opnieuw
kunnen verbinden. Verbinden aan elkaar, verbinden aan het leven,
hun werksituatie, hun partner, vrienden en ga zo maar door.
25 jaar geleden waren er mensen die de Duif levend wilden houden.
Ze zeiden nee tegen de sluiting. En daarna werd er vaker nee gezegd.
Nee tegen de autoritaire kerkleer, die mensen klein houdt, tegen
onbegrijpelijke niet toepasbare theologische taal. Er werd ook
ja gezegd, tegen Marokkanen en Chilenen, tegen inspraak van onderop.
Hoe kunnen we vandaag de dag het leven in mensen en in het bijzonder
in onze geloofsgemeenschap omhoog halen? Als ik denk aan 'wordt
wakker, het is licht' dan denk ik, Duiven, wordt wakker. Niet
langer moeten we ons bezig houden met algemene discussies, om
nieuwe dogma's te ontwikkelen binnen de eigen geloofsgemeenschap,
discussies over wat in het algemeen waar is, maar waar je in de
praktijk niet zoveel aan hebt. Dergelijke kerkleer hoort wat mij
betreft tot het verleden. Verder schieten we er ook niet zoveel
mee op, om maatschappelijke situaties te veroordelen. Als slecht
te benoemen. Als je kinderen van het licht bent, als je niet langer
onder het juk van een kerkelijke autoriteit wilt leven, maar als
je het besef hebt zelf vanuit licht te kunnen leven, dan wordt
je creatief en ga je iets ondernemen wat licht geeft, perspectief,
hoop daar waar dat kan in de wereld om je heen. Ook discussies
over standpunten, of je een Iraniër wel of niet als geloofsgemeenschap
mag steunen, die met de dood wordt bedreigd als hij terug keert
naar Iran. Dergelijke discussies horen wat mij betreft al duizend
jaar tot het verleden.
De kern waar het om gaat, is dat je in verbondenheid het levende
bij elkaar omhoog weet te halen. En begin nu niet te zeggen, dat
kan ik niet, daar heb je dokters, therapeuten of priesters voor
nodig. Nee. Ieder heeft kwaliteiten om dit te doen. De één
maakt makkelijk een grap of kwinkslag, waarmee hij de ander even
uit zijn of haar zware gemoed kan tillen; de ander heeft een luisterend
oor, om de levenssituatie van een ander aan te horen. Weer een
ander is enthousiast over bijbelverhalen of heeft ideeën
over hoe je een mooi feest kunt organiseren. Die kwaliteiten zijn
een belangrijke basis. Daarmee kunnen we iets als licht laten
schijnen. Van belang is dat we dat, met al onze pluriformiteit,
in verbondenheid doen.
Soms zijn we geen kinderen van het licht, maar gewone mensen.
Dan lukt het ons niet om in verbondenheid te leven. Dan staat
er iets tussen jou en de ander, waardoor er geen goed contact
is. Of dan heb je weerzin in hetgeen je aan het doen bent. Als
volwassen mens heb je dan de keus, ofwel om het te laten zoals
het is, en min of mee in onmin te leven. Je kunt het ook aankaarten,
uitspreken, dat wat je weerhoudt in de verbinding met de ander
of wat je tegenstaat in hetgeen je mee bezig bent. Je loopt dan
risico. Risico voor een boze, verontwaardigde reactie.
Maar als je dit kunt bespreken, met het besef dat je kind van
het licht bent, dat je op zoek bent naar verbinding en dat die
ander dat in wezen ook wil, dan kom je er meestal uit en ontstaat
er goedheid en gerechtigheid. Daar waar Paulus het over had. Wordt
wakker, het is licht. Laten we dat wat leven geeft omhoog halen,
zodat we kunnen zeggen: dit is goed, zo heeft God ons en de wereld
bedoeld.
Amen.