Lezingen:
De Heer ontwaakte die nacht om hen uit Egypte weg te voeren. Daarom waken alle Israëlieten deze nacht voor de Heer. Elke generatie opnieuw; dat is dus al heel wat jaren. Ze bakken ongezuurde koeken van het deeg, dat zij meegenomen hadden uit Egypte. En de Heer waakte die nacht.
Op deze avond zit Jezus met Zijn leerlingen aan tafel. Hij
weet, dat het Zijn laatste avondmaal is! Vooralsnog is de stemming
goed en waarschijnlijk "gezellig"; het is immers feest!
Eigenlijk wil Jezus de stemming niet bederven door de angst die
boven zijn hoofd hangt. Bijna bovenmenselijke kracht houdt hem
staande. Het MOEST zo gebeuren!
Waar hebben ze het over? Over het weer? Dat is daar altijd goed.
Over de afgelopen tijd? Bijvoorbeeld de intocht in Jeruzalem?
Jezus weet, dat Zijn uur gekomen is, maar wil deze avond bewust
meemaken. Bewust doorbrengen met Zijn vrienden. Die hebben geen
weet van de angst van Jezus. Het is feest en de wijn zal goed
smaken! Toch komt het moment, dat Jezus zegt, dat Hij verraden
zal worden. Dat slaat in als een bom! Hoe kan dat nou? Wie doet
nou zoiets? Het is toch goed zoals het nu gaat?
Zou Jezus verder nog gesproken hebben? In die trant van: Ik ga
naar Mijn Vader en als Ik niet meer bij jullie ben, zullen jullie
dan die weg blijven gaan, die wij tot nog toe bewandeld hebben?
Ik predikte liefde, kunnen jullie het opbrengen om zo met elkaar
om te blijven gaan? Hebt elkaar lief, zoals Ik jullie heb lief
gehad. Je weet, dat is het grootste gebod. Zo lang je dat hebt,
kun je heel veel tegenslagen aan. In liefde voor elkaar krijg
je eenheid en vrede. Mijn leven staat tot nog toe uit liefde geven
en voor-leven.
Maar de leerlingen zijn van slag. Ik ben het toch niet, Heer,
die u verraadt? Ze zijn bedroefd, maar Jezus is ook bedroefd.
Hij weet, dat Hij nooit meer zo met Zijn leerlingen aan tafel
zal zitten. Maar Hij weet wat Hij ze mee zal geven om hem niet
te vergeven. Hij stelt een daad die tot vandaag een belangrijk
gegeven is.
Hij vraagt even om stilte, Hij neemt het brood, zegt -na de zegenbede
uitgesproken te hebben- :"neemt en eet, het is Mijn lichaam".
Daarna neemt Hij de beker, spreekt een dankgebed uit en geeft
de beker door. En Hij zegt: "doe dit om Mij te gedenken.
Blijf dit volhouden."
Jezus zegt ook, dat Hij nooit meer met Zijn leerlingen aan tafel
zal zitten. Ze begrijpen het niet.
Wij weten -omdat de verhalen zijn opgeschreven- hoe Jezus'
leven een wending nam na deze maaltijd. Maar als je niet verder
weet dan nu? Dat ze nu aan tafel zitten, wat zal er dan dor hen
heen gaan? Wat denken en voelen ze nu? Twaalf leerlingen, twaalf
verschillende karakters bij elkaar. Ze willen gewoon bij elkaar
zijn met hun Heer. Feest vieren, met ongedesemd brood. Dat geslachte
lam; ongedwongen. En dan begint Jezus te vertellen, dat er een
onde rhen is die Hem zal verraden. Hun gedachte is dan natuurlijk:
ik toch niet Heer ! Jezus weet het en toch stuurt Hij hen niet
weg! Het zou alleen maar beter zijn geweest, als hij niet geboren
was, staat er zelfs! Wég feest, wég blijheid . En
bezorgd om hun Heer weten ze niet veel anders te zeggen dan: ik
toch niet?
Na de maaltijd zegt Jezus: "Dit is wat Ik voor jullie kan
doen! Dit meegeven. Dat zal jullie kracht geven om verder te gaan.
Dit zal jullie dichter bij Mijn Vader brengen. Dit alles laat
ik jullie na."
Daarom is deze avond zo belangrijk. Een bijzonder mooi gebaar
van Jezus; een steeds weer terugkomende opdracht, die wij kunnen
en mogen uitvoeren: Jezus levend houden, de boodschap door vertellen,
de fakkel brandend houden.
Geen geringe opdracht, maar zeer de moeite waard.
Laten wij elkaar daarbij steunen, zodat wij warmte en troost bij
elkaar kunnen vinden en geven. Amen.