Lezingen:
Goedemorgen, van harte welkom in deze viering van de Duif geloofsgemeenschap.
Welkom nieuwe mensen, maar ook oude bekenden. Fijn dat u ook naar
deze nieuwe lokatie komt.
En dan zeer in het bijzonder welkom aan alle kinderen.
Vandaag is een viering van kleinen en groten. Dat zullen we doen
op een manier die nieuw is.
De kinderen gaan niet naar een aparte ruimte, zoals in de Duif,
maar blijven de hele tijd in deze ruimte. Nicole zal straks een
verhaal over Jozef voorlezen voor groot en klein en daarna vind
ik het leuk om met de kinderen te praten over dat verhaal.
En we zullen nog meer dingen doen, maar dat vertel ik straks wel.
Omdat jullie als kinderen nu bij de grote mensen blijven, wil
ik je vragen daar wat rekening mee te houden. Dus om niet zomaar
hard te gaan praten of te lopen rennen door de kerk. Het zou fijn
zijn als dat lukt.
Ik wens ons allen een prachtige viering.
Ik wil iedereen nu uitnodigen voor een moment stilte.
Een moment stilte, waarin we ons begroet weten door de Eeuwige
een moment waarin het wellicht fijn is, om even bij elkaar stil
te staan.
God van liefde,
van ons, mensenkinderen,
aan het begin van deze dienst
willen wij uw zegen vragen deze viering
dat wij open gaan voor uw bezieling, uw bevlogenheid voor mensen
en heel de schepping
dat deze viering helpt,
uw dromen met ons en deze wereld waar te laten worden.
Amen.
Ja, dat was het verhaal van Jozef en de Farao. Wat vinden jullie
van dit verhaal? Was het mooi?
Jozef, waar kwam die eigenlijk vandaan?
Farao had dromen. Ik heb ook wel eens dromen. Toen ik ongeveer
10 jaar was, had ik een mooie electrische treinen. En heel af
en toe droomde ik dat ik heel veel rails had, locomotieven en
wagens. Dat vond ik prachtig. Maar als ik dan wakker werd, dan
was het opeens niet meer zo. Hebben jullie wel eens dromen?
Beste mensen, gemeente van Christus,
Jozef in de gevangenis. In Egypte. Veroordeeld en afgescheiden.
Ver van zijn land, van zijn familie. Hij had daar geen contact
meer mee.
Afgelopen week ben ik begonnen te lezen in het boek dat Geert
Mak heeft geschreven over zijn vader, zijn familie en wat zij
deze eeuw meemaakten. Zijn vader heet ook Catrinus en is mijn
opa. Veroordeling en afgescheidenheid komen in dat boek eveneens
voor.
Wat me namelijk in de geschiedenis van de familie het meeste trof
is het contrast tussen gescheidenheid en verbondenheid. Zo lieten
mijn grootouders hun oudste twee kinderen toen zij 12 en 14 jaar
waren begin 1940 achter in Nederland en vertrokken met de rest
van het gezin naar het toenmalige Indië. Dat was toen niet
ongewoon. Maar door de oorlog ontstond een scheiding van meer
dan 5 jaar. En het duurde toch enige tijd voordat ieder in dat
gezin wist dat ze het allen overleefd hadden de oorlog. In de
oorlogsjaren was er geen totale scheiding, mijn opa wist bijvoorbeeld
in 1944, toen zat hij in de krijgsgevangenkampen rond de Birma
spoorweg, dat zijn dochter in Nederland zich verloofd had. Sporen
van meeleven en verbondenheid.
Wat nu precies leidt tot die gescheidenheid? Een gescheidenheid
die we heden ten dage in allerlei soms meest afschuwelijke vormen
zien terug zien komen. Een compleet antwoord kan ik niet geven.
Uit de geschiedenis van Jozef , uit die van de familie van mijn
grootvader en ook in de lezing van Petrus, komen de kernwoorden
oordeel, veroordeling, macht je boven de ander stellen naar voren.
Jozef stelt zich, gesteund door zijn vader, boven de anderen.
Hij is een rare, pedante dromer en wordt uitgekotst door zijn
broers. De gereformeerden, waartoe mijn familie behoort, met hun
monopolie op Gods waarheid en moraal, het bekende geheven vingertje,
leidde dat nu tot verbondenheid en betrokkenheid? Bij ons thuis
leidde dat veeleer tot allerlei theorieën en discussies over
het zou moeten zijn, hoe anderen zouden moeten zijn, wat nu een
ideale kerk, samenleving, school of bedrijf was. Veel oordelen,
veel idealen. Hoe het nu echt met je was, wat er nu echt in de
harten van mensen speelde, daar werd maar al te vaak over heen
gepraat. Weinig echt contact, echte verbondenheid.
Dat was bij ons thuis zo, maar hoe is het nu? Hoe vaak creëren
we afstand, door te oordelen, door mensen met andere meningen
als afgekeurde stenen weg te werpen?
Wat nu, staat hier tegenover?
Onze God, is die een man op afstand, op een hoge troon, voornamelijk
oordelend?
Ik denk het niet. Hij die ons tot leven heeft geroepen, is een
betrokken God.
Bij het verhaal over de dromen van de Farao, vroeg ik me steeds
af, waar zou God van dromen? Wat had hij voor ogen, toen Hij de
wereld schiep?
Ik denk dat Hij droomde van verbondenheid en contact tussen mensen,
het slechten van sociale, economische en psychische muren. God
scheidt zich niet af van de mensen, hooguit andersom. Hij kan
op vele manieren tot ons komen. Hij kwam tot Farao via een droom.
In het verdere verloop van de geschiedenis blijkt Farao's droom
uit te komen. Mensen leren delen met elkaar en in overvloed en
schaarste. Daarmee is denk ik ook een droom van God uitgekomen.
En in de huidige maatschappij van tweedeling, van wereld voedselvraagstukken
is deze droom natuurlijk actueler dan ooit.
Nog even terug naar Jozef in het verhaal. Opvallend is de manier
waarop Jozef macht verkrijgt. Als hem gevraagd wordt uitleg te
geven antwoord hij:"Uit mijzelf kan ik niets, maar God kan
aan Farao bekend maken, wat goed voor hem is." Niet door
te roepen: "Ik alleen weet het" maar door het besef
dat God zich kan openbaren en dat God het goede in mensen boven
kan laten komen, kan er rechtvaardigheid geschieden.
Deze kerk hadden we kunnen afwijzen in verband met kindernevendiensten.
Zo van, dat kan hier niet, dus er kunnen ook geen kinderen komen.
Zo kun je allerlei mensen in je leven en situaties afwijzen, veroordelen.
Er ontstaan dan soms pijnlijke scheidingen. Oordelen ontstaan
vaak uit het stellen van eisen. Eisen aan anderen, maar ook aan
jezelf. Als je kunt voelen:"Gegroet ben jij, je mag er zijn,
ik mag er zijn, dan kun je jezelf en anderen veel meer in hun
waarde laten" Ondanks het feit dat de ander misschien andere
opvattingen of een andere smaak heeft. Of iets niet kan wat jij
wel kunt.
Je kunt de lezing van Petrus veroordelen. Wat een rare lezing
'Weest als pasgeboren kinderen begerig naar de onvervalste melk".
Daar kunnen we toch niets mee?
Maar je kun je ook afvragen: Waar zou God nu in deze situatie
van dromen? Wat zou er toch in die melk zitten waar Petrus het
over heeft? Wellicht zouden we dan met Gods liefde grootse mensenkinderen
worden.
God geven het ons. Amen.
Zodadelijk gaan we iets doen, wat Jezus ook deed met zijn vrienden.
We gaan een maaltijd houden. Heel simpel, met crackers (het brood
dat in de tijd van Jezus ook gegeten werd) en wijn. Waarom deed
Jezus dat? Hij vond het fijn dat mensen samen waren. Met elkaar.
Niet om zomaar te eten, maar om te denken aan God, die de beste
vriend is van alle mensen en ook om aan elkaar te denken als vrienden.
Zo dadelijk kun je dat ook horen. Dan ga ik lezen uit een schrift
en dan kun je horen hoe mensen hier in de kerk aan God denken,
Hem iets vragen of bedanken en ook aan anderen.
Ik ga nu met Nicole achter de tafel staan en jullie kunnen gaan
zitten waar je wilt. Hier vooraan of bij je ouders of met wie
je gekomen bent naar de kerk.
Ik mag u allen, zonder uitzondering, uitnodigen aan deze maaltijd,
zoals Jezus die met zijn vrienden heeft gehouden en om daarbij
de vriendschap van God met mensen te vieren en verbondenheid met
elkaar.
Komt nu, want alles staat gereed.
Als we dromen willen waarmaken, en zeker als het Gods dromen
zijn,
dan is daar soms veel moed, creativiteit en kracht voor nodig.
Bidden wij daarom om Gods zegen.
De genade van de heer Jezus Christus
en de liefde van God
en de gemeenschap van de Heilige Geest
zij met ons allen.
Amen.