Voorganger: Rob Gijbels en

Gastvoorganger: Natasja Bakker (overweging)

Lezingen

2 Sam. 12; 7-14

1 Joh. 4; 8-14

Luc.7; 36-50 

Welkom

Goeiemorgen, beste mensen en allemaal heel hartelijk welkom; - bekende Duiven - en vooral óók als je hier vanochtend misschien voor het eerst bent of maar zo af en toe eens. We hopen met elkaar op een uur vol bezinning, bemoediging en vooral: inspiratie. Even bij-tanken of “een onderhoudsbeurt”. Want inspiratie hebben we nodig in het leven van alledag en we willen graag delen in hoop en verlangen.

In onstilbare klanken, in gesproken en ongesproken woorden, willen we elkaar ontmoeten in naam van de Eeuwige en Enige.

Vandaag hebben we achter de tafel een gastvoorganger; Natasja Bakker. Natasja is eigenlijk zo'n trouwe gast, bekende Duif ook. Natasja is erg bezig met theologie, pastoraat en gaat met veel middelbare school jeugd om in Rotterdam-Rijnmond. Zij zal het thema en de lezingen nu kort toelichten:

Inleiding (door Natasja). 

Vandaag gaan de teksten die we lezen over vergeving.

Vergeven. Het is een veelgebruikte term maar wat houdt het in. Hoe moeten we vergeven.Hoe kunnen we vergeven? Hoe kan ons vergeven worden? Welke rol speelt God daarbij?

Als we kijken naar de teksten wordt er een heel verschillend beeld van God gepresenteerd. In de tekst van Samuel uit het Oude Testament komt een beeld naar voren van een heel strenge God als je het zo even doorleest. Johannes heeft het echter over een heel andere God lijkt wel. Hij zegt dat God liefde is? Hoe zit dat nu precies? Allemaal vragen die opkwamen toen ik deze teksten las en waarop ik getracht heb een antwoord te vinden. In mijn overweging zal ik deze antwoorden met u delen.

Overweging.

Vergeving, wat is dat precies? Wanneer krijg je dat? Hoe werkt het? Hoe kunnen wij anderen vergeven of kunnen anderen ons vergeven? Welke rol speelt God hierin? De vergeving waar in de Samuel lezing over wordt gesproken lijkt als je het oppervlakkig leest nauwelijks vergeving te zijn. Om het verhaal goed te begrijpen moeten we eigenlijk weten wat er daarvoor is gebeurd. Natan de profeet komt naar David toe en legt hem de volgende kwestie voor.

Twee mannen leefden eens in dezelfde stad;

de een was rijk, de ander arm.

De rijke bezat heel veel schapen en runderen,

de arme had niets, behalve één enkel lammetje dat hij gekocht had.

Hij had het in leven kunnen houden

en het was bij hem opgegroeid tussen zijn kinderen; het dier at van zijn bord, het dronk uit zijn bekeren het sliep op zijn schoot; het was als een dochter.

Op een dag kreeg de rijke man bezoek, maar hij kon er niet toe komen om een schaap of rund uit zijn eigen kudde te nemen en dat klaar te maken voor de reiziger die bij hem was gekomen. Hij pakte het lam van de arme en maakte dat klaar voor zijn gast.'

David reageert hierop heel erg boos. Hij zegt dat die man de doodstraf verdient en dat hij de arme zijn lam vierdubbel moet vergoeden. Maar dan trekt Natan de kwestie door en spiegelt David voor dat David zelf zoals die rijke man is. God heeft hem alles gegeven. Hij moet maar vragen wat hij wil en hij krijgt het. En dan nog heeft David niet genoeg en hij rooft de vrouw van Uria de Hethiet. Zelf heeft David al een vrouw en hij pleegt dus overspel. Daarop staat de doodstraf en dat zegt God ook. God is heel duidelijk. Hij wil David de straf laten dragen die hij verdient. En ook al vergeeft hij David uiteindelijk waardoor deze niet zal sterven toch blijft hem een straf wachten… En eigenlijk blijkt uit de vergelijking vooraf dat David heel goed weet dat hij dat verdient. God lijkt wel een strenge God maar is hij dat ook. Wat zou hij moeten doen? David vergeven en alle gevolgen wegnemen? Nee, God zegt, ik geef je een nieuwe kans maar de consequenties van je daad zul je moeten aanvaarden. Wie is hier schuldig aan de dood van de jongen? God of David? Ik denk uiteindelijk David. Als we verder lezen zien we dat de jongen na een week overlijdt. Wreed misschien maar wat voor leven had zo een kind gehad in die tijd als hij wel was opgegroeid. Een onecht kind dat gepest zou worden omdat zijn moeder de minnares is van Koning David. In die tijd kregen niet de mannen de schuld van vreemdgaan maar de vrouwen. David weet dat hij een kind verwekt dat letterlijk uitgekotst zal worden door de maatschappij en op die manier geen menswaardig leven zal hebben. Niet God neemt dat kind zijn leven af, dat deed David al toen hij de beslissing nam om zich te laten leiden door zijn driften en en niet na te denken over de mogelijke gevolgen voor Batseba, voor Uria, een mogelijke zwangerschap, gevolgen voor zijn eigen koningschap, zijn eigen vrouw, zichzelf...

De Lucaslezing die we als laatste lazen daarin lijken we een heel andere God te zien.

De vrouw die ondanks haar vele zonden die ze heeft begaan is welkom bij Jezus die haar vergeving schenkt wanneer ze daarom vraagt. Gaat het dan zo gemakkelijk? Je vraagt om vergeving en je krijgt het zomaar? Ja, zo gemakkelijk gaat het en nee, zo gemakkelijk gaat het niet. Dat behoeft natuurlijk nadere uitleg.

Die vrouw vroeg niet zomaar om vergeving. Ze had er echt wel over nagedacht. Dat blijkt wel uit haar voorbereiding. Ze had uitgezocht waar ze Jezus kon vinden, had een mooie fles gevuld met dure balsem…

En toen zag ze Jezus en ze wist dat hij haar had vergeven en als dank waste ze zijn voeten met haar tranen en zalfde zijn voeten met olie. Simon reageert verbaasd. Hoe kan zo een zondige vrouw zo dicht bij Jezus komen? En Jezus geeft het antwoord, via de liefde bereikt ze Hem. Doordat ze Hem liefheeft en openstaat voor Zijn liefde ontvangt ze wat ze vraagt. Goddelijke genade, vergeving. Ze ervaart dat God haar ten diepste lief heeft.

Allebei de lezingen laten zien dat God weliswaar vergeeft maar verlangt dat je ook inzicht hebt in wat je fout deed. Jezus stelt het duidelijk als voorwaarde. Als je de liefde niet kent (en ik denk dat hij hier met de liefde God bedoelt) dan is er geen vergeving mogelijk. Pas als je daadwerkelijk God leert kennen en ten volle beseft hoe Hij wil dat we ons leven leven, zul je zien wat je fout doet en ook ervaren hoeveel liefde Hij ons geeft. Er zal innerlijk iets veranderen. Net als bij de vrouw die zijn voeten waste met haar tranen en zalfde met de olie.

Je hart zal overlopen van liefde en dankbaarheid en dat straal je ook uit naar je omgeving.

Daardoor zal je omgeving ook anders op jou reageren en zal je omgeving je ook gemakkelijker vergeving kunnen schenken voor de dingen die je fout deed. Als ze zien dat er wezenlijk iets verandert is in je gedrag zul je op den duur vanzelf vergeving ervaren. Dan kun je allebei weer verder.

Maar ook als je zelf vergeving aan iemand wilt schenken zul je je bewust moeten zijn dat de enige weg tot vergeving die van de liefde is. Het is zo gemakkelijk gezegd. Zand erover, ik vergeef je. Maar is dat dan ook echt zo? Durven wij echt te vergeven? Volledig te vergeven?

Ik hoorde laatst het verhaal van een jongerenwerker in Rotterdam Zuid. Hij gaat op de fiets naar zijn werk. Nu had een van de kinderen daar zijn fiets helemaal in elkaar getrapt. Die jongen was boos en had het eerste het beste wat hij tegenkwam kapot gemaakt. Toevallig een fiets. Later bleek dat die jongen ontzettende spijt had van zijn daad. Hij bood zijn excuses ook aan en vroeg om vergiffenis. Hij kreeg het. Een week later vroeg die jongen aan diezelfde jongerenwerker of hij de nieuwe fiets van die man mocht lenen. Wat zou jij doen…?
Die man die leende zijn fiets uit. Op het moment dat die jongen het vroeg wilde hij nee zeggen maar tegelijkertijd realiseerde hij zich dat op het moment dat hij zou weigeren hij eigenlijk geen echte vergeving had geschonken. Vergeving is immers onvoorwaardelijk. Vergeving is iets wat je doet vanuit het diepste van je hart. Niet voor jezelf, maar voor de ander. Omdat je ten diepste beseft dat de ander ook een creatie is uit Gods schepping. Iemand niet vergeven komt uiteindelijk als een belemmering tussen jou en God in te staan. Vergeving is niet goedpraten, vergeving is niet , niet meer boos zijn. Vergeving is wel: ik geef je een nieuwe kans. Je mag opnieuw beginnen. In de Johannesbrief komt heel duidelijk naar voren hoe God ons vergeven heeft. Hierin bestaat de liefde: Niet wij hebben God liefgehad maar Hij heeft ons liefgehad, en Hij heeft zijn Zoon gezonden om onze zonden uit te wissen. God had ons lief. Jezus had ons lief. Zo lief zelfs dat Hij bereid was te sterven voor alle zonden die wij nog zouden begaan. Als je dat ten volle beseft dan kun je niet anders dan belijden dat God liefde is. Een onvoorwaardelijke liefde die ons laat leren van onze fouten, die ons telkens weer vergeeft, en die ons daarmee nieuw leven schenkt. Amen!

Gebeden:

Eeuwige,

U die harten en nieren doorgrondt,

En ieder van ons beter kent,

Dan wij onszelf kennen,

Dank voor uw woord als dagelijks voedsel voor onderweg.

Sterk ons op de weg van het verlangen naar een wereld,

Van oprechte liefde, aandacht en genegenheid voor elkaar.

Vergeef ons de zwakke momenten.

Mogen wij geduld hebben met elkaar

En geworteld en gegrondvest blijven in de liefde die ons verbindt.

Liefdevolle,

Wij bidden u om bevrijding

Van alle eenzaamheid en angst

Die mensen verlamt en gesloten maakt;

Bevrijding van alle schijn en dubbelhartigheid

Die ons doet vervreemden van elkaar.

Bevrijding van alle valse goden en machten

Die ons klein maken en machteloos.

Mogen wij herademen

Mogen wij ontbranden

En geraakt worden door jou.

Maak ons elke keer weer nieuw.

Eeuwige,

Houd ons ontvankelijk voor je levenskracht

Dat we eeuwig kunnen herbeginnen

Tot wij voorgoed in je geborgen zijn.

Barmhartige en liefdevolle,

Wij bidden u als gemeenschap hier bij elkaar.

Sterk onze zieken die hier vandaag niet kunnen zijn,

Maar met wie we ons zo verbonden voelen.

Sterk de mensen, die zich alleen voelen staan,

Ga met ons mee

En wees onze tochtgenoot ten leven.

Luister naar al onze niet-uitgesproken gedachten en gebeden:

....

Onze vader

Slot en zegenbede.

Aan het einde van deze viering dank ik Natasja voor haar inspanningen om een mooie overweging aan ons mee te geven. Koorleden, Irina (die deze week een concert geeft in Parijs) en Henk dankjewel.

En wij gaan met elkaar een nieuwe week in,

We doen dat we er niet alleen voor staan,

Maar gedragen worden door de kracht en liefde van de Eeuwige,

De Eeuwige zegene ons en zij behoede ons,

De Onnoembare doe zijn Aanschijn over ons lichten en zij ons genadig,

De Barmhartige verheffe zijn Aangezicht over ons en zij geve ons vrede.

Amen

| Archief/Bijdragen | Archief 2003 | Voorgangers |

RG 2004-06-13 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl