Voorganger: Marina Slot en

Lector: Lida Alberse

Lezingen:

Psalm 96 en

een fragment uit de roman "Het evangelie van Pilatus" van Eric-Emmanuel Schmitt

Thema: Leven met een belofte

Welkom en inleiding

Goedemorgen, welkom allemaal in deze Dienst van Schrift en Tafel in de Duif.

“Niemand weet hoe jij moet leven”, zongen we zo-even en wellicht is dat ook de aanleiding om elke zondag weer bij elkaar te komen. Omdat het leven de ene dag zorgeloos en de andere dag loodzwaar kan zijn. Omdat wij soms niet weten wat te doen en elkaar nodig hebben om bij te lichten, om bevraagd te worden zodat levenspuzzelstukjes op hun plek vallen, om troost en nabijheid te ervaren van de Ene en Eeuwige zodat het leven draagbaar wordt.

We zijn bij elkaar in de Naam van de Ene wiens naam een belofte inhoudt, een belofte van erkenning en rechtvaardigheid, van redding en blijdschap van de totale schepping. Een belofte waarvan je vanzelf gaat zingen, een lied waarmee wij het bestaan van onze God bekend maken aan de gehele wereld zoals in Psalm 96, onze eerste lezing, is vastgelegd.

Die belofte daar leefde men mee in het oude Israël, daar leefde iedereen mee, ook Jezus zelf, zijn volgelingen, zijn critici en de Joodse leiders.

Dat schept verwachtingen als er sprake is van een echte Messias, de koning der Joden.

De tweede tekst komt uit de roman het Evangelie van Pilatus van de franse schrijver Eric-Emmanuel Schmitt.

Het eerste deel van dit boek is geschreven in de vorm van een persoonlijk verslag van Jezus over de tijd van zijn leven en de actieve periode op aarde, het tweede deel is een net zo eigen verslag van Pilatus over de periode waarin hij met Jezus en zijn dood en opstanding wordt geconfronteerd.

De tweede voorlezing is dus een deel van een gewone roman uit 2006, maar wel een lezing zoals het geweest zou kunnen zijn. Over de confrontatie van de eeuwenlange belofte van bevrijding en de werkelijkheid van Jezus' rol en hoe mensen tegen hem aankijken.

Ik wens ons allen een goed uur toe.

Overweging.

Toen ik kind was, beloofden de grote mensen om je heen je van alles, maar mijn ervaring was dat veel van al die beloftes niet doorging. Dat was voor mij heel erg.

Elke keer weer werden mijn beelden en verwachtingen opgeblazen. Als mensen zich niet aan hun beloftes houden en zelfs gewoon doen alsof ze niks hebben beloofd, weet je niet meer wat waar en niet waar is.

De afgelopen weken hebben partijleiders gesproken over een nieuwe regering voor Nederland en over de hoofdpunten voor een regeerakkoord. Ik betrap mezelf erop dat ik van twee christelijke partijen afgezien van de deelname van een socialistische partij, toch meer verwacht in de sfeer van een socialer politiek klimaat dan daarvoor. Ik vraag mij echt dingen af als : wordt de mens weer belangrijker dan het geld in Nederland ?? Wordt de overheid weer dienstbaar aan het volk en krijgen we een socialer gezicht in ons land ?? Worden de christelijke waarden weer belangrijk van hulp verlenen aan hen die dat behoeven en het erkennen dat je naaste het waard is om lief te hebben evenals jezelf ?

Draagt de nieuwe regering een belofte in zich dat de armoede in Nederland en in de wereld echt bestreden gaat worden ?? Dat onze leefomgeving het waard is om te beheren als een goed rentmeester ??

En misschien heb ik het helmaal bij het verkeerde eind, misschien ben ik wel vreselijk naïef, ook al is er nog geen woord bekend van dat nieuwe regeerakkoord, toch draagt de samenstelling van die nieuwe regering een mogelijke belofte in zich.

In de joodse traditie is de komst van de Messias, de menswording van God, zo'n sterke belofte dat iedereen daar een beeld bij heeft. Je groeit ermee op. De verhalen gaan erover. Je krijgt het met de paplepel ingegeven. En dan wordt die belofte waar. De profeet Jezus lijkt de enige, echte te zijn. De redding komt van Hem, bij Hem moet je zijn voor al je kwalen, benauwenis, boze geesten en zelfs als iemand dood is, kan Jezus hem nog doen opstaan. Een soort spirituele uitverkoop met producten waar ieder mens wel wat aan heeft. Jezus, de wonderdoener, de redder van alles wat je dwarszit. Het geloof in Hem groeit door hem te zien, te horen en mee te maken, de genezingen, de vermenigvuldiging van vissen, het veranderen van water in wijn enz. De belofte krijgt een menselijke en tegelijk goddelijke vorm. En tegelijkertijd groeit Jezus' twijfel of dit wel de manier is om met zijn speciale krachten om te gaan. Terwijl hij ook niet anders kan, als mensen bij hem komen, ziek, verward en behoeftig. Want Yechoua draagt de Liefde van God in zich en kan niet voorbijgaan aan het lijden van zijn medemens. Maar echt , zegt Yechoua, de Liefde met een hoofdletter moet van twee kanten komen. Het is van levensbelang dat je gelooft, gelooft in de Ene en Eeuwige, dat je je openstelt voor de redding. Dat je weet hebt van de kracht en liefde in jezelf die mee moet werken om te kunnen helen. Want Yechoua zegt : “ik heb geen enkele macht, behalve dan misschien om te helpen bij het openen van de poort die leidt naar God diep in jezelf. En zelfs dat kan ik niet alleen, ik moet erbij geholpen worden.” Geen spierballentaal, geen machopraat, de woorden zijn die van een dienstknecht van God, een Gids voor ons hart en onze ziel. En zelf twijfelt hij over hoe het moet. Wij hebben natuurlijk altijd in mensenbeelden en mensentaal gesproken over het Koninkrijk van liefde en genade. Wij hebben vanmorgen nog gezongen over ‘de sterke, de lichtende'. Wij weten hoe een Messias hoort te zijn en hoe wij hem moeten ontvangen. En eigenlijk blijkt dat wij er bij lange na niet aan toe zijn. Hebben wij in ons hart een plek ingeruimd voor de Eeuwige en Barmhartige? Zijn wij ons bewust van de aanwezigheid van God in onszelf ? Komt onze ziel tot rust bij de God die ons heeft geschapen naar goddelijk beeld en gelijkenis ? Wij mogen leven met een belofte, maar wat houdt dat in? Soms spreken wij ons verlangen uit naar de aanwezigheid van Jezus : waren we er maar bij geweest dan kon ik beter geloven. We verlangen naar de aanwezigheid van de wonderdoener, die het bewijs levert dat echte, letterlijke bevrijding mogelijk is ??

We hebben die wonderlijke profeet uit Galilea zoveel te vragen, zoveel te zeggen. En we vergeten dat God in ons is en wij in Haar zijn. Dat we in onszelf en vanuit ons geloof in de bevrijding de antwoorden op veel vragen kunnen zoeken en dat we met elkaar de meeste antwoorden kunnen vinden. Want dikwijls in ons leven van alledag vergeten wij dat wijzelf onderdeel zijn van de belofte, dat het mede afhangt van ons geloof in dat het beter kan, of wij en anderen gaan ervaren dat de belofte uitkomt. Wij weten dat wij het begin zijn van de blijdschap van de totale schepping. Wij weten dat gerechtigheid bij ons begint en dat wij alles in het werk kunnen stellen om de reikwijdte van die gerechtigheid te vergroten. Dat vraagt een ander wijze van leven, een bewust leven met de belofte. Een bewustzijn van welke rol voor ieder van ons is weggelegd in het verwezenlijken van die belofte. De ene mens heeft een grotere invloedssfeer als de ander. Bij de ander horen minder mensen het loflied over de God van bevrijding, maar dat is niet erg als het lied maar klinkt. Iedereen van ons kan de Ene erkennen en de waarde van Haar Goede Boodschap van gerechtigheid en vrede. Iedereen kan buigen voor de Eeuwige die zich diep in ons genesteld heeft. Als je met de hemel en aarde, de zee en al wat daarin is, het veld en alles wat daar groeit en met alle bomen durft mee te jubelen over de kracht en glorie van Gods belofte. Als we in onze eigen gemeenschap met elkaar durven spreken over onze zekerheden en onze vragen, over onze verhouding tot God en het goddelijke. Dan is ons aandeel in het Koninkrijk gewaarborgd.

En wonderlijk genoeg, dat we af en toe twijfelen is niet erg, dat komt bij de beste profeten voor.

| Archief/Bijdragen | Archief 2007 | Marina's "Hoofdpagina" | 

RG 2007-09-11 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl