Voorgangers: Helma Schenkeveld (overweging) en Marina Slot

Lezingen:

Psalm 42

Kahlil Gibran over de liefde

Welkom (Marina)

Lieve mensen, welkom in de Duif, welkom als je hier voor het eerst bent en welkom als je je tot de Duifgemeenschap mag rekenen. Wij zijn hier bij elkaar om te zingen en te bidden, te delen met elkaar gedachten, woorden, brood en wijn en ook zorg. Zorg om degenen die ons dierbaar en lief zijn.

Deze week werd publiek wat wij al wisten, dat onze vriend en voorganger Jos Brink ernstig ziek is. Voor velen van ons maar ook in het land een schok. Jos die zoveel voor mensen betekent, die zo velen heeft gesteund in ziekte, sterven en rouw door een persoonlijk woord of door de zinnen uit zijn pastorale boeken, Jos zelf ongeneeslijk ziek ???…

Wij als duifgemeenschap willen hem vanaf hier heel veel sterkte en kracht toewensen. Wij zijn trots op je moed en kracht om ook deze tijd van leven in te gaan met alles wat eraan vast hangt, operatie, chemokuren etc. En wij zeggen dat wij je hier nog niet kunnen missen. Moge God zijn zegen geven aan Jos, Frank en Paul en allen die hem lief zijn.

Vanmorgen vertelde Thea ons dat Gerard deze week plotseling is opgenomen in het ziekenhuis. Bij hem is een tumor geconstateerd in de rug. Wij wensen Gerard heel veel kracht en Gods zegen toe en ook Thea en de kinderen en kleinkinderen. Twee duiven uit onze gemeenschap die onze steun nodig hebben.

Inleiding   (Helma).

Vandaag zijn we bij elkaar voor de vierde dienst van de zomerserie met de titel een Psalmensymfonie. De aanleiding is een cd van Huub Oosterhuis en Antoine Oomen, getiteld Psalmen, met als ondertitel ‘Om leven dat doorgaat'. Om leven dat doorgaat, over het pad dat je voert door je leven. Dit is voor mij de inspiratiebron geweest bij de voorbereiding van de dienst van vandaag.

Psalm 42 geeft in zijn tekst en in zijn muziek het beeld weer van een mens, die in zijn leven God heeft gekend en gevoeld en daar herinneringen vol blijdschap aan heeft. En dan komt er een periode, waarin hij zich verlaten en alleen voelt, het ijzig zwijgen om hem heen. En de vraag die er doorheen klinkt: mijn God, waar kan ik u weer vinden?

Bij de uitwerking van het thema heb ik gekozen om voor jullie ook het nummer van Il Divo te draaien, I believe in you. Het is een nummer waar een vertrouwen en bemoediging uit spreekt om te blijven geloven, je hart te volgen, en je liefde jou te laten leiden door perioden van duisternis heen.

Tot slot volgt een tekst van Khalil Gibran over het pad van liefde, dat niet alleen rozegeur en maneschijn biedt, maar steil is en ontoegankelijk.

Ik wens ons allen een mooi uur toe.

Overweging. (Helma)

En dan, en dan stijgt plotseling, een stem in mij omhoog,

Boven mij uit, ik weet niet waarvandaan,

ik ben uw God.

Ik moet u eerlijk zeggen, dit punt heb ik nog niet bereikt. Ik kan er wel reikhalzend naar uit kijken, dat moment waarop je zeker weet, ja, dit is het. Dit is de manier waarop ik mijn leven zal inrichten, dit is de manier waarop ik kan vertrouwen op God, die als een leidsman met mij meegaat.

De eerste regels van de psalm roepen bij mij warme herinneringen op aan de tijd, toen ik nog een kind was. Zoals een hert smacht naar de waterstomen, zo rende ik jou tegemoet. Ik deed alles in volle vaart. Ik holde van huis naar de kerk, 's morgens vroeg, heerlijk in mijn eentje. Ik huppelde daarna alleen naar school, en was blij om de juf weer te zien. Ik rende weer terug naar huis, knuffelde mijn moeder, en bij alles had ik de zekerheid dat het zo moest, en dat het goed was. Slim en ijverig op school, behulpzaam thuis, en de uurtjes in de kerk, lekker alleen met mijn onuitgesproken gevoel voor Maria, die vond ik fijn.

Een mooie psalm, psalm 42 van vandaag. De muziek geeft bij mij een beeld van iemand die op pad is. In het begin van de reis is het heerlijk en licht, en gaat alles voorspoedig. Je loopt langs een kabbelende riviertje, lekker zonnetje en je bent nog lang niet moe. En dan ineens, ineens is het donker. Je voelt de verandering in de lucht, de vogels fluiten niet meer. En jij, je kan er niets aan doen. Je kijkt om je heen, maar plotseling lijkt het alsof je alleen loopt. Het wordt angstwekkend stil. En terwijl je je nog herinnert hoe je daarnet nog liep als een veertje, voel je nu je onderrug zeer gaan doen en je voeten voelen moe. En er is niemand, die dit van je kan overnemen, hoe moet je verder??

Het is zo'n punt in je leven, op je levenspad, waarin ineens alles verandert. We hadden het zo goed samen, en nu wil hij niet meer met mij…. Ik was zo bruisend op school, in mijn baan, zo vol ideeën, de vraagbaak voor velen, en nu ineens word ik op een zijspoor gezet…. Ik had een gezond lichaam, en nu ineens, met die blessure, kan ik niks meer…. Zo'n punt waarop je je afvraagt, waar is God gebleven? Is hij nu zelf op reis? Heeft hij er de smoor in, en laat-ie zich daarom niet horen en niet voelen? Bestaat mijn God wel, of is het allemaal geklets?

Op zo'n punt in je leven word je teruggeworpen op jezelf. De horizon vervaagt, verdoofd en doelloos sta je te wankelen op je benen. Je vraagt je af waarom. En waarom ik? De eerste keer doet het echt zeer. Waar is het goed voor? Op dat moment is het moeilijk te bevatten, en helpen vaak geen troostende woorden of diepe inzichten. Dan is het belangrijk dat je eerst de pijn mag voelen, de pijn waar jij op dat moment niet voor had gekozen. En dan is het fijn als er reisgenoten zijn, die voor je willen zorgen. Die naar je willen luisteren, zonder dat ze de illusie hebben dat zij er iets aan kunnen veranderen. Die je een bloemetje brengen, zodat je iets fleurigs kan zien als je je ogen erop richt. Die een arm om je heen slaan, zodat je de warmte van hen kan voelen, als jij er voor open staat.

Maar na die eerste keer moet je toch weer zelf opstaan en verder gaan met jouw leven, op jouw levenspad. Jij bent gevallen, maar het leven gaat verder. En dan is het heerlijk als je de stap weet te zetten om weer te gaan dromen. Als je de stap weet te zetten om weer te gaan geloven in jezelf. Als je weer op zoek gaat naar het licht, als je weer een glimpje Goddelijke liefde kunt vinden in jezelf. Wat helpt, is om aandacht te schenken aan jezelf, lief te zijn voor jezelf en voelen dat dat goed voelt. De meesten van ons kunnen zich beseffen dat hun leven is gestart vanuit een daad van liefde. Zonder dat we er bewust iets aan hebben gedaan, zijn we vanaf de bevruchting gegroeid tot volwaardig mensjes met alles erop en eraan. Je kan zeggen dat daarmee al vanaf onze geboorte ons levenspad een pad van liefde is. Liefde vanuit de natuur, ons gegeven.

Soms hoor je mensen zeggen: “Ik begin er niet meer aan, ik heb geen geloof meer in het leven en de liefde. Ik heb genoeg geleden en genoeg ellende gezien, voor mij hoeft het niet meer.” Ik heb zelf ook wel van die perioden gekend. Wie niet? Zo'n moment waarop je het niet meer zitten, niet meer verder wil, het liefst bij de pakken blijft neerzitten. En eerlijk is eerlijk, als je zo'n periode laat voortduren, dan wordt het op een gegeven moment ook dof in je leven. De sprankeling verdwijnt, de ene dag lijkt nog grijzer te zijn dan de andere, en een continu zeurderig en sjacherijnig gevoel maakt zich van je meester. Tot het op een gegeven moment begint te knagen. Vrienden je gaan mijden of je aanspreken op je gedrag. Je partner er genoeg van begint te krijgen. En jij zelf beseft: “Ik ben niet degene, die de loop van mijn leven bepaalt, ik heb niet alles zelf in de hand. Maar het is wel aan mij om binnen de gegeven omstandigheden de stappen te zetten, die licht en kleur kunnen geven aan mijn leven, en aan dat van anderen.”

Om liefde gaan wij een leven, met licht en met donker mee. Of, zoals Khalil Gibran zegt:”Als de liefde u toewenkt, volg haar dan, hoewel haar wegen moeilijk begaanbaar zijn en steil. En als ze u toefluistert, geniet dan van dat moment. Laat de liefde dan door je heenstromen, geloof en voel die liefde, maar weet ook dat de liefde je dromen kan verbrijzelen.” Liefde maakt je kwetsbaar, maar vanuit die kwetsbaarheid kun je groeien en de moeilijkheden overwinnen.

Om liefde gaan wij een leven, om weten en stille kracht. En zolang dat weten er nog niet is, is het goed om te bidden voor de stille kracht. Is het goed om je hart te volgen, zonder achterom te kijken. Het is fijn om dan je eigen dromen voor ogen te blijven houden. Dromen die heel groot kunnen zijn, zoals een wereld die bestaat uit vrede en gerechtigheid, waar solidariteit en vriendschap heersen. Dromen waarin je gelooft. Dromen, waarin je gelooft dat je ook zelf tot alles in staat bent, en dat het mogelijk is om de droom te realiseren. Alleen, het realiseren gaat niet vanzelf, daar moet je elke dag aan werken. En het zijn maar kleine stapjes, die je per dag kunt maken. En het zijn de kleine dingen, die het doen. Elke dag kun je je bewust zijn van de keuzes die je maakt. En van de consequentie van die keuze. De makkelijkste stappen zijn om je 's morgens voor te nemen om iedereen die je tegenkomt die dag een vriendelijk woord of een glimlach te geven. En het is vaak al verrassend om te zien wat voor effect dat heeft. Van een verbaasde blik, tot een mooi en zonnig moment, omdat er onverwachts een kontakt was tussen jou en de ander.

Naast deze makkelijke stappen loop je natuurlijk ook regelmatig tegen grotere en lastige kwesties aan, waarbij je de vraag moet stellen, waar doe ik nou goed aan? Welke richting moet ik nemen, wat is de goede keuze? Wat ik ook beslis, ik kan het niet iedereen naar de zin maken. En dan is het, naar mijn mening, belangrijk om je hart te volgen. Om heel stil te worden, je hart om raad te vragen, en heel eerlijk te luisteren naar het aangename of onaangename gevoel dat je krijgt bij de oplossing die je voor ogen hebt. En als je een onaangenaam gevoel krijgt, kijk dan heel goed naar de consequenties die deze keuze heeft voor jou en voor je mede-mensen. En durf dan ook jezelf eerlijk de vraag te stellen of jij die consequenties wil en kan dragen. Maar als het een aangenaam gevoel geeft, durf de richting dan in te slaan en dat pad te vervolgen, ook al is niet iedereen blij met die keuze.

Om liefde gaan wij een leven, opdat wij de geheimen van ons hart leren kennen en zo een deel worden van 's levens hart. En als jij dat pad van liefde volgt, weet dan dat je in het hart van God bent. Maar denk niet dat je zelf de loop van dit pad kunt bepalen: het is de liefde, die jouw loop bepaalt. Amen

Nodiging

Zoals elke zondag delen wij brood en wijn omdat wij samen mens willen zijn op aarde, omdat wij het levenspad kennen, dat pad van liefde kan zijn. Omdat wij dat samen willen gaan, soms alleen, soms gesteund door elkaar, maar altijd in de voetsporen van die Ene die onze broeder en voorbeeldmens is, Jezus Messias, de gezegende en gezalfde.

Om te beseffen dat ook wij gezegende mensen zijn die elke dag mogen kiezen voor de liefde, voor samen, gaan wij met elkaar aan tafel. Komt want alles is gereed.

Zegenbede

De Eeuwige zegent ons en zij behoedt ons,

De Barmhartige doet zijn gelaat over ons lichten en is ons genadig

De tedere God van Liefde verheft haar gelaat over ons en geeft ons vrede. Amen.

| Archief/Bijdragen | Archief 2007 | Marina's "Hoofdpagina" | 

RG 2007-11-13 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl