Voorganger: Maruja Bredie

Lector: Angela van der Marck

Thema: Aandacht hebben voor

Lezing:

Psalm 121

De kunst van geluk ( naar Howard Cutler & de Dalai Lama)

Lucas 18; 1-1

Overweging.

Lieve mensen het liturgieboekje heeft vandaag als thema aandacht hebben meegekregen. Aandacht hebben voor aandacht geven aan, daar wil het met u vandaag wat meer over hebben. Het lijkt zo simpel je hebt aandacht voor iets waar je misschien mee bezig bent of dat je aandacht trekt. In werkelijkheid gaan de meeste dingen die we doen op de automatische piloot, zijn vervallen tot routine, bij het tanden poetsen denk je aan de boodschappen die gedaan moeten worden, tijdens het boodschappen doen denk je aan een telefoontje dat je nog moet plegen en tijdens het telefoneren kijk je op je horloge omdat je nog voor de vergadering van morgen iets op de computer moet uitwerken. Onverdeelde aandacht geven aan iets, dat doen we niet zo vaak, in ieder geval veel minder dan we denken. Als we naar de lezingen van vandaag kijken dan zou je daar het volgende over kunnen zeggen. Psalm 121 is de cocon van aandacht, De Eeuwige is er altijd, waakt over je en behoedt je, er is alle aandacht voor je doen en laten. Altijd en overal. Een heerlijke warmte die je omringt en die ons de veiligheid biedt die we heel hard nodig hebben om te kunnen overleven.

De 2e lezing belicht een ander facet van aandacht waar we regelmatig mee te maken hebben of we willen of niet. Howard Cutler is psychiater en hij wordt in contact met zijn patiënten geconfronteerd met bepaalde problematiek en in dit boek wordt bij het aansnijden van een bepaald probleem steeds de vraag gesteld hoe kijkt het boeddhisme hier dan tegen aan. Ook in deze tekst gaat het over aandacht maar met name over het gebrek aan aandacht. Alleen als grote krantenkoppen ons toeschreeuwen en als TV beelden ons maar schokkend genoeg gebracht worden dan voelen we ons erbij betroken dan willen we meewerken, dan is het voor ons een dreigende noodzaak om in beweging te komen, het heeft onze aandacht. Maar helaas missen we vaak dat gevoel van noodzaak. Het lukt ons vaak niet om bepaalde patronen waar we in vast zitten, bepaalde gewoonten, bepaalde gedachten, te veranderen, om daar vat op te krijgen. Om het enthousiasme aan te wakkeren om onze aandacht te richten op dat wat echt belangrijk is herinnert het boeddhisme ons aan het feit dat we erop een dag niet meer zullen zijn. Het feit dat we ons bewust zijn van het feit dat ons verblijf hier op deze aarde tijdelijk is maakt ons duidelijk wat een enorme mogelijkheden ons menselijk bestaan biedt waardoor we het gevoel krijgen dat we van elk kostbaar moment gebruik moeten maken. Het is niet de bedoeling deze bespiegeling voor het tegenovergestelde te gebruiken zo van ik weet niet of ik morgen nog leef dus kan ik vandaag net zo goed een heleboel lol maken. Het gaat erom je aandacht geven en richten op dat wat echt belangrijk is, zowel om dingen bij jezelf te veranderen als bij anderen. Soms hebben we daar helemaal geen zin in en willen we helemaal niet zorgzaam of vriendelijk zijn, het grappige is nu ook al is dat zo, wanneer we dan toch onze aandacht richten op de ander die daar om vraagt of die dat nodig heeft, dus eigenlijk met het gevoel van nou dat moet dan maar, dat we dan toch geleidelijk merken dat we oprecht in die ander geïnteresseerd raken. Dus ook al voelen we ons geen verbeteraar of denken we dat we dat we daar niet zo geschikt voor zijn, het bijzondere is als we gewoon doen en met aandacht daar mee bezig gaan dat we dan zelf daar een goed gevoel van krijgen. We krijgen er dus energie van.

Lieh Tse zegt daarover het volgende: Als je niet weet hoe je je in deze krankzinnige wereld rustig moet houden krijg je allerlei onnodige problemen. Je raakt de Weg kwijt en wanneer je dat beseft is het te laat. Want als je de Weg bent kwijtgeraakt, ben je ook jezelf kwijt geraakt. De Weg kwijtgeraakt is ook de rechter in het verhaal van Lukas. Een vrouw die haar recht komt halen krijgt bij hem geen gehoor maar uiteindelijk om van haar af te zijn, want ze geeft het terecht niet op, spreekt hij recht over haar. Je zou kunnen zeggen dat met een totaal verkeerde motivatie de man doet wat hij hoort te doen. Maar gelukkig is dat voor ons anders, wij hebben andere voorbeelden. Als we een ding weten uit wat ons over het leven van Jezus is verteld is dat Hij altijd rechtvaardig was. Dat hij aandacht had voor ieder mens in de samenleving, ieder mens die zijn aandacht trok of nodig had. Onbaatzuchtige aandacht, zonder noodzaak, zonder dubbele bodem. Het zou toch niet nodig moeten zijn dat we ons genoodzaakt voelen om iets te gaan doen uit een soort verplichting of een gevoel er niet meer onderuit te kunnen komen. Waar is dat gevoel van vanzelfsprekendheid dat aandacht voor onze medemens is van alle tijden dus ook in het hier en nu. Ik denk wel dat hoe de wereld op ons bordje terecht komt daar een rol in speelt. Er is veel geweld en angst te zien en te horen, niet alleen ver weg maar ook heel dicht bij hier in onze eigen tuintje en eigen straat. Het is dan ook niet zo simpel om dan dwars door onze vooroordelen dwars door onze vaste denkpatronen dwars door onze angst heen onze nek uit te steken, ons onbaatzuchtig op te stellen. Maar er verandert niets als we niets doen.

Willen we met elkaar een leefbare wereld houden waarin we elkaar niet naar het leven staan en van deze aardbol proberen af te duwen, dan zullen we toch in beweging moeten komen. Maar gelukkig kunnen we ons laten inspireren, ons spiegelen aan datgene wat anderen ons hebben voorgedaan.

Die goddelijke vonk die in ons is, onze inspiratiebron die zorgt dat we het niet opgeven, die ervoor zorgt dat we omzien naar elkaar. Dat we aandacht hebben voor elkaar. Dat we geloven in elkaar. Het is aan ons om die goddelijke vonk in anderen te vinden. Daarbij houdt de Eeuwige de wacht over ons, hij behoedt je voor alle kwaad, hij waakt over ons leven van nu tot in eeuwigheid. En zo zij het.

| Archief/Bijdragen | Archief 2007 | Maruja's "Hoofdpagina" | 

RG 2007-11-13 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl