Voorgangers : Helma Schenkeveld en Rob Gijbels

Thema: In ons hart.

Lezingen:

Lucas 21; 5-19

De geest van vrede en liefde bevrijden (Sue Patton Thoele: Vrouwenwijsheid)

Gedicht: Om de lieve vrede

Welkom en inleiding

Welkom iedereen, op deze laatste zondag van november. Welkom aan hen, die vandaag voor de eerste keer in de Duif zijn. Welkom aan de Duiven, die hier vaker zijn.

Vandaag staat centraal de geest van vrede en liefde, die in ons hart kan wonen. We lezen in Lucas over de volgelingen van Jezus, die het benauwd hebben, omdat ze weten dat ze hem op een dag kwijt zullen zijn. En ze zijn angstig, omdat ze hem niet kunnen missen. Omdat het moeilijk is als iemand van je weggaat, die altijd goede raad voor je heeft. En Jezus maakt het ook niet gemakkelijker voor hen. Hij vertelt over oorlogen, ellende en narigheid, en dat dit zal gebeuren op de wereld. En de enige goede raad die hij geeft is: doe er niet aan mee. Wees standvastig, en dan zal geen haar op je hoofd worden gekrenkt. Maar ja, kun je denken, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb om die reden voor vandaag een tweede tekst uitgezocht, die misschien een beetje houvast kan geven. Die tekst vertelt over de geest van vrede en liefde, die in onszelf woont. Een geest die we kunnen bevrijden, een geest die een vonk van liefde kan laten overslaan. Ik wens ons allen een inspirerend uur.

Overweging. (Helma Schenkeveld)

In ons hart. Standvastig kunnen leven, door elke dag terug te keren naar ons hart. Daar is de plek, waar vrede en liefde kunnen wonen, ondanks alle verschrikkingen, die ook aan de orde van de dag zijn. En daar is de plek, waar we de gedachten aan dierbare mensen en mooie momenten levend kunnen houden. Als we dagelijks terugkeren naar ons hart, dan vinden we daar het positieve gevoel dat ons nieuw leven inblaast. En als het ons lukt om dit gevoel te gaan uiten, dan belonen we hiermee onszelf, onze naasten, onze kinderen en uiteindelijk de sfeer op onze aarde.

Dit, lieve mensen, is voor mij de kerngedachte van vandaag. En het is een manier van leven, die ik zelf probeer na te streven. Aandacht voor rust en liefde, die ik zelf kan inbrengen in nare omstandigheden. Stilstaan bij mooie momenten, die ik heb meegemaakt, en waarvan alleen de herinnering eraan me weer blij kan maken, als het even tegenzit. Positieve woorden en gedachten inzetten, zonder angst en arrogantie, als antwoord op negatieve stemmen en verhalen.

In de lezing van Lucas voorspelt Jezus de gebeurtenissen die zullen volgen bij het einde der tijden. Volken en koninkrijken zullen tegen tegen elkaar ten strijde trekken. Er zullen zware aardbevingen komen, hongersnoden en epidemieën. Alles zal worden afgebroken, geen steen blijft op de andere. Het zijn aan de ene kant allemaal verschrikkelijke gebeurtenissen, en aan de andere kant zijn ze aan de orde van de dag. Niet alleen nu, maar wat we erover hebben gehoord en gelezen, is het van alle tijden. En we kennen het op alle nivo's. Het pesten van kinderen door kinderen op de basisschool. Het intimideren van jongeren door jongeren in de puberteit. Huiselijk geweld tussen ouders en tussen ouders en kinderen, treiteren van collega's en chefs…En dan spreek ik nog niet over de oorlogen in Afghanistan en Irak of over de volkerenmoorden in Afrika.

Wat is dit, dat ons beweegt? Wat maakt dat deze vijandige stemmen en stemmingen zo overheersend lijken te zijn in onze wereld? En wat kunnen we doen, om de geest van vrede en liefde meer kans te geven in ons leven?

Gij zult God, uw Vader, liefhebben boven alles en uw naaste als uzelf.

Dit zijn de eerste van de tien geboden. Maar zijn dit ook de belangrijkste drijfveren in ons leven van alle dag? Als ik eerlijk ben, heb ik het eerste gebod altijd moeilijk gevonden. Wie is dan God, die Vader? Hoe moet ik hem liefhebben boven alles, als ik hem niet kan vinden? Het beeld van zo'n wijze figuur, die alles ziet en weet, heeft bij mij nooit een praktische plek kunnen krijgen. Ik heb in mijn leven heel wat uren erover nagedacht, maar al denkend ben ik nooit tot de oplossing gekomen. En daar zit bij mij dan ook de kneep: liefhebben doe je niet met je hoofd, liefhebben doe je niet met je verstand. Liefhebben doe je met hart, met je gevoel. En daar zit misschien wel een belangrijk punt: leren wij in ons leven wel genoeg om te voelen, om aandacht te schenken aan dingen die je niet kunt beredeneren, om angsten en ego's niet weg te praten maar een plaats te geven.

Het tweede gebod zegt dat we onze naaste moeten liefhebben als onszelf. Dat stelt mij meteen voor de vraag hoe goed we onszelf liefhebben. Als ik om me heenkijk, dan moet ik u zeggen, dan twijfel ik daar weleens aan of we weten hoe dit moet. Woorden waar ik aan denk bij liefhebben, is lief zijn voor, aandacht schenken aan, compassie hebben met, goed zorgen voor. En hoe goed doen wij dat dan voor onszelf? Hebben wij onszelf lief, of werken wij onszelf dood? Hebben wij aandacht voor onze gezondheid, zorgen wij goed voor ons eigen lichaam, geven wij rust en ruimte aan onze geest? Of jakkeren wij door het leven, snel dit en snel dat, met eten uit de magnetron op de bank voor de tv, vergaderingen, stukken lezen, mensen spreken, sporten op de sportschool en dan uitgeput in bed? En als we niet goed weten hoe we onszelf moeten liefhebben, hoe doen we dat dan naar onze naasten?

Het lijkt erop dat in deze wereld de grote aandacht voor het verstand en de rede, de wereld er niet redelijker op heeft gemaakt. De aandacht voor leren met je hoofd in plaats van werken met je handen, maakt niet iedereen gelukkig. De wereld van denken en praten inplaats van voelen en zorgen, zorgt ook voor woede en machteloosheid bij hen die deze taal minder goed beheersen. De wereld van stevig geld verdienen om erbij te kunnen horen, zorgt ook voor onvrede voor degenen voor wie dit niet is weggelegd. Voor mij is een wereld, waarin verstand en rede het gevoel van mensen ondergeschikt hebben gemaakt, een bron van veel ellende.

En als wij, zoals we hier bij elkaar zitten in de Duif, dan genoeg hebben van deze ellende. Wat kunnen wij dan doen, om een wereld van vrede en liefde een kans te geven?

Lucas vertelt in zijn evangelie dat het van belang is om standvastig te leven. Om zelfs, wanneer je onder druk staat van ouders en broers, verwanten en vrienden, op het juiste pad te blijven. Maar hoe ziet dit pad eruit en hoe doe je dat?

Ik denk dat het erom gaat om standvastig te zijn in het trouw blijven aan jezelf. Om te gaan staan voor je eigen idealen en de talenten, die je hebt gekregen, daarvoor in te zetten.

Wij zijn allemaal unieke mensen, die leven in de wereld van vandaag. Unieke mensen, die ieder een eigen pad te hebben gaan, dat niemand van te voren kent. Unieke mensen, met allemaal onze eigen talenten. De één kan goed praten, de ander kan goed luisteren. De één kan goed schrijven, de ander kan mooi zingen. Mensen zijn sterk, lief, doortastend, chaotisch, vindingrijk, orderlijk…Zo vele mensen, zo vele talenten. En voor mij is het belangrijk dat al die mensen weten en voelen dat ze een eigen weg te gaan hebben. Dat we zien dat alle mensen een eigen waarde hebben, dat niemand een kopie hoeft te worden van een ander, maar dat mensen elkaar kunnen aanvullen.

Onze opdracht is om onszelf wegwijs te maken in ons leven. En zoals iemand zei op de liturgievergadering: “Daar heb je een heel leven voor nodig”. Een heel leven, waarin we een hoop dingen kunnen leren. Een leven, waarin we op school en in ons werk vooral geleerd worden om te denken en te doen. Maar ook een leven, waarin we kunnen leren om te voelen in plaats van te denken, om stil te zijn in plaats van te praten, om compassie te hebben in plaats van te snauwen of te vechten. Een leven, waar we op plaatsen bijeen kunnen komen met mensen om te zingen, stil te zijn en te luisteren, ons te laten inspireren door elkaar.

Inspiratie krijgen van elkaar, met elkaar zijn, je met elkaar verbonden voelen in lief en leed. Verbinding voelen met de goddelijke energie van jouzelf, en verbinding voelen met het goddelijke in de ander. Keer regelmatig terug naar binnen, voel de liefde in je hart. Adem in en laat de geest van liefde en vrede door je heen blazen. Adem uit, en laat de chaos, verwarring en verdriet wegstromen uit je lijf. Ruim de boel eens op, durf oude overtuigingen los te laten. Angsten voor wat komen kan, kunnen bij de prullenbak. Maak ruimte voor liefde, voor mooie herinneringen en lieve mensen in je leven. Ga naar buiten, en voel de wind langs je wangen strijken, een zonnestraal je huid verwarmen. Geef die gevoelens een plekje in je hart. En als je voldoende positieve ervaringen hebt verzameld, ga dan vanuit dat gevoel in gesprek met anderen. Probeer eens te stoppen met denken, en ga ervaren dat wie goed doet, goed ontmoet. Een glimlach wordt eerst misschien met ongeloof ontvangen, maar daarna kan ook bij de ander een glimlach doorbreken.

Van buiten naar binnen, van denken naar voelen, van angst naar vertrouwen. En zo kunnen wij bouwen aan standvastigheid. Standvastigheid in het leven voor onszelf en voor onze naasten. Mensen, die ons kunnen vertrouwen en op ons kunnen bouwen, omdat wij onszelf vertrouwen en op onszelf kunnen bouwen. We zijn weer in kontakt gekomen met ons hart, met ons gevoel met onze innerlijke stem. Onze goddelijke liefde spreekt tot ons via onze intuïtie, en we kunnen leren om haar weer te horen. Voor haar hou ik een kamer vrij in mijn hart, voor altijd. Amen .

Na de viering was er een lunchconcert van het orkest Lundi Bleu.

Gastvoorgangers |

RG 2007-11-25 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl