Voorganger: Helma Schenkeveld

Lector: Fred Vos

Thema:Zachtmoedigheid.

Lezingen:

Matt. 21; 1-11

Jes. 50; 4-7

Welkom en inleiding.

Welkom iedereen, op deze mooie zondag in maart. Welkom aan hen, die vandaag voor de eerste keer in de Duif zijn. Welkom aan hen, die speciaal voor deze dienst vandaag naar Amsterdam zijn gekomen. En natuurlijk welkom aan alle Duiven, die hier bijna iedere zondag zijn.

Vandaag is het de laatste zondag van de 40-dagen-tijd, vandaag is het Palmpasen. We lezen het verhaal van Jezus en zijn intocht in Jeruzalem. Bij deze intocht legden velen hun mantels op de weg, en braken twijgen van de bomen, om deze ook op de weg uit te spreiden. Het is een mooie gewoonte om palmpasentakjes, die u hier ziet staan, tijdens de dienst aan u uit te delen.

Naast het verhaal van de intocht in Jeruzalem, lezen we een gedeelte van Jesaja. Het zijn de beroemde verzen, waaruit zijn vertrouwen in de Heer spreekt, en zijn moed om zijn tegenstanders te weerstaan. Het zijn deze lezingen, die mij hebben geïnspireerd tot het thema “zachtmoedig zijn”. Zacht én moedig zijn. Zacht en aardig zijn voor een ander. En moedig je eigen mening kunnen vertellen, ook al valt die niet meteen in goede aarde…

Laten we een ogenblik stil zijn, zodat we ons hoofd leeg kunnen maken van de dagelijkse zorgen en beslommeringen.

Ik wens ons allen een mooi uur toe.

Overweging.

En dikke knuffel van Cohen, staat er op de voorpagina van het Parool. Cohen knuffelt een wildvreemde vrouw in het Oosterpark. Dit is één van de opdrachten die leerlingen van een Amsterdamse scholen hebben verzonnen in het kader van een spel: Amsterdammer zijn. Is dat zachtmoedig zijn? Zacht én moedig zijn, tegelijkertijd? Dit is het thema van de dienst van vandaag.

Het is heerlijk om zacht te zijn. Zacht heeft te maken met lief, aangenaam, warm. Een zachte buik, een zachte wang, een zachte stem. Veel mensen voelen graag zachte dingen, vinden het heerlijk om over een zachte huid te strijken. Een poes, een hond, een kalfje, een pony, wie van jullie vindt het ook heerlijk om zo'n zacht lijf te strelen? Nou, ik zeker wel. En ik vind het ook heerlijk om zelf een knuffelbeer te zijn. Maar ja, dat kan natuurlijk lang niet overal…

Als je zacht bent, ben je ook kwetsbaar. En dat is moeilijk. Want als je kwetsbaar bent, dan kunnen andere mensen je pijn doen. En voor pijn, daar sluiten we ons liever voor af. Pijn is onaangenaam, pijn doet zeer. Pijn kan ons diep raken, waardoor we onszelf niet meer zijn. Pijn kan de reden zijn dat we gaan schelden of vloeken. En ook dat doet weer pijn. Dus is het soms fijner om je af te sluiten, je niet kwetsbaar op te stellen, want dan kunnen “ze” je ook geen pijn doen….

En dan lezen we Jesaja. Hij schrijft dat hij zijn rug heeft blootgesteld aan folteraars. Dat hij zijn wangen aanbood, aan wie hem de baard uittrokken. Dat hij zijn gezicht niet verborg, toen ze hem beschimpten en bespuwden. Jesaja was dus niet bang. Jesaja was moedig, standvastig in zijn overtuigingen. Jesaja predikte een andere levenswandel dan in zijn tijd gebruikelijk was. Jesaja had onder andere kritiek op de sociale misstanden in zijn tijd. En hij had het lef om hierover te spreken in het openbaar. Hij had de moed om zaken aan de orde te stellen. Hij gebruikte zijn talenten. Hij had een vaardige tong gekregen, en die gebruikte hij om moedelozen op te beuren. Hij had oren, niet alleen om de vogels te horen fluiten, maar ook om aandachtig toe te horen. Om de ongehoorden te horen, om te luisteren naar de minsten onder de mensen. En dan niet terug te deinzen voor de verhalen van honger en ellende die hij hoorde. Jesaja gebruikte zijn oren om te horen, zijn tong om moedelozen op te beuren en misstanden aan de kaak te stellen. En dit alles deed hij, ongeacht de prijs, die hij daarvoor moest betalen.

Of Jesaja ook zacht was, dat weet ik niet. Wat we wel lezen is dat hij moedig was, standvastig onder moeilijke omstandigheden. En wat wij weten, is dat het moeilijk is om standvastig te zijn en vanuit een diepe, liefdevolle overtuiging je eigen mening te blijven verkondigen. Het is makkelijker om met de menigte mee te doen, met de meute mee te gaan. Dat was zo in de tijd van Jesaja, dat was ook zo in de tijd van Jezus. Bij de intocht van Jezus in Jeruzalem riepen talloze mensen : “Hosanna voor de zoon van David! Gezegend hij die komt in de naam van de Heer. Hosanna in de hemel!” De menigte is uitgelaten en blij, en verwelkomt deze man. En nog geen week later roepen ze in koor : “Kruisigt hem, kruisigt hem!” en dan beschimpen en bespuwen ze hem. Hoe gek kunnen wij mensen het maken? Zijn we zo wispelturig, en veranderen we zo snel van mening? Zijn we vergeetachtig, en weten we de ene dag niet meer, wat we de vorige dag hebben gezegd? Is het de groepsdruk? De energie van de massa, die zorgt dat onze tong niet meer zegt wat ons hart voelt? Of is het gewoon angst, dat we niet onder alle omstandigheden voor onze mening durven uit te komen? Iemand die zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt, kan immers een kopje kleiner worden gemaakt…

Zachtmoedig zijn. Zacht én moedig zijn, tegelijkertijd. Kun je dat leren, zachtmoedig zijn? Kan dat een oplossing zijn in deze tijd, waarin we weten dat wapengekletter de vrede niet dichterbij zal brengen? Een oplossing voor deze tijd, waarin mensen met verschillende geloofsachtergronden samen wonen in één portiek. Deze tijd, waarin mensen van verschillende rangen en standen letterlijk bovenop elkaar wonen. Deze tijd, waarin mensen die verschillende talen spreken, het samen met elkaar eens moeten worden. Deze tijd, waarin er genoeg water en voedsel is voor iedereen, maar we het nog steeds niet goed kunnen verdelen. Deze tijd, waarin mensen die een heel verschillende opvoeding hebben gehad, met elkaar in gesprek moeten gaan om samen de vrede te bewaren op straat, op school, in hun werk.

Mensen die zachtmoedig zijn, zijn voor mij mensen die zacht én moedig zijn. Ze zijn zacht en aardig. Geïnteresseerd in het leven van de ander. Ze maken tijd voor de ander, om naar het verhaal van de ander te luisteren en zijn noden te horen. Zij zijn mensen, die niet in hun vooroordelen willen blijven steken. Ze gaan op zoek om contact te maken met de ander. De ander, die anders is dan zij zelf zijn. Zij zijn zacht in hun relatie met de ander, en moedig in de boodschap die ze zelf willen brengen. Standvastig is hun vertrouwen, dat het uiteindelijk draait om de Goddelijke liefde. En dat deze Goddelijke liefde, deze positieve energie, in ieder mens aanwezig is. Ook al moet je daar wel eens even naar zoeken, en wat laagjes stoere taal verwerken. En in onze tijd kom je er vaak niet als je maar één taal spreekt. Het gaat er niet om dat je naast Nederlands ook Engels of Spaans of Marokkaans moet kunnen spreken. Nee, dat is wel handig, maar in essentie gaat het daar niet om. Het gaat erom dat je naast je eigen taal, ook de taal van de ander wilt leren verstaan en leren spreken. De taal van de jeugd is anders dan die van ons, veertig-plussers. De taal van de straat is anders dan de taal op het stadhuis. De taal in de Duif is anders dan de taal van de zwervers, die ons vaak rond twaalven aanspreken…

Mensen die zacht en moedig zijn, zijn er meer voorbeelden dan Cohen? Ik las een paar dagen terug in de krant een verhaal over een jonge man, dat mij zeer aansprak. Hij is een jonge man, Rachid Habchi, en bekend bij de politie. Hij is 26 jaar en nog maar een paar jaar terug was hij vooral bekend bij de politie, omdat ook hij één van de Marokkaanse hangjongeren was in Utrecht. Nu werkt hij daar als projectleider jongerenproblematiek. En hij heeft tot zijn persoonlijke missie gemaakt om jongeren te laten zien “hoe de politie echt in elkaar zit”. Hij wist, uit zijn eigen ervaring, dat Marokkaanse hangjongeren maar één beeld hebben van de politie. Politie, dat zijn mensen van wie je niks mag. Je mag niet eens met een paar vrienden hangen op een bankje en samen wat kletsen, dat noemen ze al overlast!! Ze hebben het altijd op ons gemunt. Je krijgt voor de kleinste dingen al een bekeuring. Ze moeten ons gewoon niet. Dus toen Rachid bij de politie ging werken was hij een verrader, kreeg hij de stront van zijn oude vrienden over hem heen. Hij was in feite niet meer welkom bij hen. Maar Rachid was vastbesloten in zijn persoonlijke missie, en hij besloot zacht én moedig te blijven. Zacht in de relatie met zijn oude vrienden en hun broertjes, door in gesprek te blijven. Hij liet zich niet uit het veld slaan, ook al noemden ze hem verrader en scholden ze hem verrot. Hij herkende hun machteloosheid, bleef in gesprek, en won uiteindelijk hun vertrouwen terug. En omdat Rachid inmiddels ook de taal van de politie kende, was hij in staat om een brug te slaan.

Waar halen wij tegenwoordig de moed vandaan? De moed om in gesprek te blijven in moeilijke omstandigheden. De moed om een ander bij te staan, die in nood en ellende verkeert. De moed om te blijven geloven in Goddelijke liefde, ook als een leuk, lief joch van 27 jaar wordt opgevreten door een hersentumor? Als ik voor mijzelf spreek, dan weet ik soms niet waar ik de moed vandaan haal. Wat ik wel weet, is waar ik moed en inspiratie kan krijgen. Dat is hier, in de Duif. Door te luisteren naar ons mooie koor, of naar het prachtige pianospel van Irina. Ik kan het ook vinden in de stilte, wandelend in de natuur. Mijn zintuigen gebruikend, om te genieten van de natuur, die God heeft geschapen. Ik ruik de bloemen en het gras, ik voel de schorsen van de bomen, ik hoor de vogels en het ruisen van de wind. En ik realiseer me dat dit alles leeft. En dat dit alles, zonder na te denken weet hoe zij dit moeten doen. Adem halen, water drinken, voedsel opnemen en weer uitpoepen.. En dan komt er weer rust over me heen, dat ik niet alles hoef te begrijpen. Dat ik kan vertrouwen op de Goddelijke liefde, die alles heeft gemaakt. Dat ik mag vertrouwen op mijn gevoel en intuïtie, om moedig te blijven in de boodschap die ik wil uitdragen.

Gastvoorgangers |

RG 2008-03-16 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl