Voorganger: Maruja Bredie

Overweging zondag 25 mei.

Geloof in jezelf, mens ben je toch, onherroepelijk mens. Zo eenvoudig is het. of misschien kan ik beter zeggen zo eenvoudig zou het moeten zijn. Eigenlijk is hier mee misschien alles gezegd. Wanneer je in jezelf geloofd, wanneer je dichtbij jezelf blijft dan is het maken van keuzen niet moeilijk. Dan hoef je eigenlijk niet echt na te denken over wat goed en niet goed is, over wat belangrijk is en totaal onbelangrijk. Maar op de een of andere manier staan we niet meer zo dicht bij onszelf, of we vertrouwen misschien ook minder op ons eigen oordeel. We leven natuurlijk ook in wereld van veel buitenkant. Het wordt ons ook een beetje met de paplepel ingegoten dat het o zo belangrijk is te streven naar een zo mooi mogelijke buitenkant. Ik noem maar even als vb een recente autoreclame waarin pa thuis komt met de nieuwe auto en ma met de kinderen naar buiten rennen om zich te vergapen aan de mooie auto die van de buurman blijkt te zijn. De nieuwe aanwinst kan daaraan niet voldoen en de teleurstelling is groot. Het is maar reclame toch. Er zijn, zo wordt ons vandaag verteld, drie wortels van geweld, van onheil. De wortels van het begeren, van haat en van verwarring. Alle drie deze wortels hebben hun eigen dynamiek en een soort sneeuwbaleffect dat als we erdoor overmand zijn we tot gedachten komen of we doen dingen die we aanvankelijk misschien niet bij onszelf vinden passen of waarvan we nooit gedacht hadden dat we daartoe in staat zouden zijn. Afgunst, jaloezie haalt niet het meest fraaie in ons naar boven en kan echt tot rare dingen leiden. Het ingewikkelde is dat hoe de wereld draait en hoe we op deze aardbol met elkaar omgaan, hoe macht en omgaan met macht nu juist de drijfveer is van hoe men meent met elkaar te moeten omgaan. We worden een soort overspoeld met situaties en toestanden waarbij alles draait om macht, soms heel dichtbij en soms op een verder plekje op deze aardbol.

Ik noem twee voorbeelden uit velen. U heeft de beperkte berichtgeving kunnen volgen nadat Myanmar door een vreselijke cycloon werd geteisterd. We weten eigenlijk niet precies hoeveel mensen zijn getroffen uit dat wat we weten is de situatie ernstig en mensonterend. De junta van dit land de mensen die de macht in handen hebben, vrezen dat het aanvaarden van buitenlandse hulp politieke inmenging betekent in hun toch al onder druk staande regime. Ze kiezen ervoor om hun eigen mensen te laten creperen uit angst om aan macht in te boeten en hun greep op de bevolking te verliezen. Een ander voorbeeld van een andere orde maar eigenlijk ook grotesk is Napels. De maffia die de macht in handen heeft en die bepalend optreedt in de problematiek rond de vuilstortplaatsen ontwricht een miljoenenstad en belaagt de bevolking in hun dagelijks leven en intimideert de Italiaanse regering. Want hoever gaan de dingen. Blijkbaar heel ver. Nu zijn u en ik hier vandaag niet in staat om deze problemen op te lossen. Dat zou ook erg aanmatigend zijn. Ik wil u ook niet oproepen om uw leven overhoop te gooien en morgen tegen uw baas te zeggen, het mag ook wel ietsje minder zijn eind van de maand of de lakens van de bedden te halen om spandoeken te maken. Het enige wat ik hoop dat vandaag duidelijk wordt is dat het gaat om keuzen maken. We maken een keus wat we belangrijk vinden, waar we naar streven en hoever we daarin willen gaan. Want ook de tekst van Mattheus is daar heel duidelijk in. Niemand kan twee heren dienen. Je kunt niet eerlijk en onbevangen in het leven staan als dat al zo doordrengd is met vooroordelen, je kunt geen eerlijk oordeel vellen als je ideeen al zo gekleurd zijn, je kunt geen waarheid nastreven als je die al voor jezelf hebt bepaald.

Ter illustratie lees ik stukje uit een verhaal van Bram Moerland. "Ik zat in mijn tuin te genieten van de zon toen er drie roodborstjes in de struiken tegen elkaar begonnen te kwetteren. Wat bleek? Ze spraken over het mysterie van het everzwijn. Sinds roodborstjesheugenis vragen roodborstjes zich af waarom everzwijnen niet zelf die heerlijke torretjes en maden opeten nadat ze de grond hebben omgewoeld, maar dat overlaten aan de roodborstjes. Het ene roodborstje zei: 'Dat is pure liefde, dat geven zij aan ons'. Een keer per week zong het met zijn vrienden liedjes van dankbaarheid. Het tweede roodborstje zei:'Everzwijnen eten ze niet op omdat ze dom zijn. En waarom zouden we ze wijzer maken dan ze zijn? Zij missen niks en wij genieten'. Eens per week oefende het met zijn vrienden in zwijgen, zodat ze nooit hun mond voorbij zouden praten. Het derde roodborstje zei: 'Dat zien jullie helemaal verkeerd. Everzwijnen zijn vergeten dat maden en torretjes zo lekker zijn. Het is onze taak en plicht om hen te heropvoeden'. Elke week kwam het met wat vrienden bij elkaar om everzwijnen tot eten aan te moedigen. Plotseling kwam er een vierde, wat verwilderd roodborstje aangevlogen. Het vertelde dat het zojuist bijna door een everzwijn vertrapt was toen het zich te goed wilde doen aan de torretjes en maden. Het eerste roodborstje zei:'Zie je wel,je bent niet dankbaar genoeg geweest!' Het tweede zei: 'Nu zie je hoe dom ze zijn, als ze zelfs zo'n nobel vogeltje willen vertrappen'. Het derde zei:'Dit is ernstig. We moeten onmiddellijk het heropvoedingsprogramma verharden om te voorkomen dat de everzwijnen ons aanvallen'.

Begrijp u wat dit verhaal wil zeggen? Er valt iets voor en die gebeurtenis wordt verklaard in het licht van de verschillende verhalen. Iedereen geeft het een plek in zijn eigen verhaal. Maar het verhaal is nog niet af. Er kwam een vijfde roodborstje aangevlogen dat naast het ontredderde roodborstje ging zitten en troostend aanbood een liedje voor hem te zingen. Het begon te zingen en langzaam kwam het gekwetste kopje van de roodborst tevoorschijn. Het liedje werd vrolijker en uiteindelijk waren ze samen aan het zingen. Toen het liedje afgelopen was, zei het vijfde roodborstje:'Nou ajuus, het was leuk' en ging het er weer vandoor. Het vierde roodborstje, weer helemaal opgeklaard, nam ook afscheid van de andere roodborstjes. Alleen: zij merkten het niet, want ze maakten nog steeds ruzie om wie van de drie gelijk had." De handelwijze van het vijfde roodborstje, zegt Moerland, is gebaseerd op bewogenheid, op delen. Het ziet iets, beleeft het mee en verwerkt dat in een lied. Dat is helend. Het gaat dus om de bewogenheid van ons hart. Het gaat erom dat we ons laten raken en dat die geraaktheid ons aanzet tot handelen. Dan zijn we in staat om te delen, om open te staan. Dan maken we ons niet zo druk over materie, over vergaren, over hebben.

Er verandert niets in het groot als er niets verandert in het klein, dus uw of mijn rol, hoe bescheiden ook, speelt mee en doet ertoe. Soms is gewoon dankbaar zijn al een verandering, een moment van even gas terug nemen. En ook al volharden we en blijven we proberen geluk te vinden in zaken die buiten ons liggen we komen er uiteindelijk achter dat het eenvoudigweg niet werkt.

Werkelijk geluk gaat verder dan de beleving van het hier en nu, werkelijk geluk zit niet buiten jezelf maar in jezelf.

Laten we liefdevol en vriendelijk zijn, niet alleen voor anderen maar ook voor onszelf.

Laten wij in onszelf geloven en in datgene waartoe we met goddelijke kracht bereid en in staat zijn. En zo zij het

| Archief/Bijdragen | Archief 2008 | Maruja's "Hoofdpagina" | 

RG 2008-05-25 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl