Voorganger: Marina Slot

Lector: Thea van Deijl

Lezingen:

2 Kor. 12

Lucas 23

Votum.

Wij zijn hier bij elkaar in de Naam van de Eeuwige en Barmhartige God die met ons en in ons is, en in de Naam van Jezus van Nazareth, profeet en voorbeeld, god en mens, bron van inspiratie en bevrijding en in de Naam van de Geest die ons steeds opnieuw in beweging zet. Amen.

Welkom en inleiding

Je bent welkom vandaag hier in de Duif, in ons mooie huis van God en mensen. We zingen, we bidden, we zien en we horen over het leven en haar keuzes, over kracht en zwakheid, over strijd en paradijs, over kansen en slachtoffergedrag. We lezen uit de 2 e brief van Paulus aan de Korintiërs, over het gedoe van de mens Paulus, over geen gehoor vinden en toch het evangelie willen brengen aan onwillig en dwars volk in Korinthe. En dan uit het evangelie van Lukas de bijna filmische scene van het gesprek van 2 mannen aan het kruis. Op het eind van je leven toch nog perspectief dankzij berouw en vergeving. Een laatste wonderverhaal van Jezus.

Twee van de drie maal dat het woord paradijs wordt genoemd in het Nieuwe Testament. Paradijs dat betekent een ommuurde lusthof, maar waar wij allemaal verschillende beelden over hebben. Van de eindeloze banketten, met veel mooie wijnen en belegen kazen, de prachtige natuur, het schitterende licht tot een etherische sfeer waar zielen zweven en alwetend wachten tot er weer een kans is om het verworven karma een goede draai te geven. Mooi om te overwegen voordat wij ons bezig gaan houden met Advent, de verwachting, de aankomst van het onverwachte, de verrassing van het jaar, die ons elke keer weer te wachten staat. Ik wens ons een mooi gezegend uur toe.

Overweging.

Performance daar gaat het om, we hebben gezien hoe de nieuwe president van Amerika letterlijk en figuurlijk met rasse schreden de trappen van het Witte Huis besteeg door een vlekkeloze presentatie, een aangenaam uiterlijk, een authentieke uitstraling en een gemak waar iedereen jaloers op kan zijn.

En dat in tegenstelling tot het gesukkel van Paulus, kennelijk een kleine, wat onooglijke man die ook nog een gebrek heeft en die in de synagoge van Korinthe niet geloofd wordt. Hij woont aanvankelijk anderhalf jaar in Korinthe (vertelt ons het boek Handelingen) en hij voorziet in zijn eigen onderhoud door te werken als leerbewerker in het bedrijf van zijn vrienden Priscilla en Aquila. Hij predikt niet meer in de synagoge maar in huisdiensten bij een van de leden van de gemeenschap thuis. Een jaar of 7 later schrijft hij vanuit Efeze zijn tweede brief naar de gemeente van Korinthe om hen bij de les te houden.

In het gelezen gedeelte put hij zich uit in verhalen over zichzelf en zijn visioenen en het gaat over hemzelf op het moment van zijn roeping door God, dat is zeker. Hij vertelt dit niet omdat hij dat nu zo leuk vindt en zo interessant, maar wel om zichzelf en zijn boodschap te legitimeren, om geloofwaardig te zijn ten opzichte van de z.g. schijnapostelen waarin men wel gelooft. Maar hij is er dubbel in, hij gaat heen en weer tussen bijzondere verhalen over zijn inkijk in het paradijs en de 3 e hemel en zich te laten zien in zijn zwakheid, zoals hij is.

Hij verdomt het eigenlijk om zichzelf binnenstebuiten te keren voor dat ongelovige volk. Hij wil zo graag dat ze hem geloven, dat ze voetstoots aannemen wat hij over zijn God te melden heeft.

Nou is Paulus altijd wel een beetje een dwingeland geweest, ook toen hij nog niet van God was. Hij strijdt wat af in zijn leven, met God, met Satan, met mensen. En met zichzelf, want hij praat eigenlijk ook een beetje met understatement over zijn mystieke en spirituele ervaringen alsof hij zich ervoor schaamt. Alsof hij het eigenlijk een beetje gek vindt, wat hij heeft meegemaakt. En dat is niet zo vreemd, want dat gebeurt dikwijls als mensen vertellen over hun ervaringen met gene zijde, dat ze of zelf of dat anderen er lacherig over doen. Een beetje gegeneerd alsof het eigenlijk niet kan bestaan en wat jammer. Want we weten allemaal dat er meer is tussen hemel en aarde, dan wat we rationeel kunnen verklaren. Waarom daar zo moeilijk over doen? Jezus zelf spreekt met het grootste gemak over het paradijs of over ‘de tijd dat ik bij mijn Vader ben'. Zelfs aan het kruis weet hij de overgang van het leven hier en de verwachte heerlijkheid te maken, niet alleen voor zichzelf maar ook voor de berouwvolle misdadiger die naast hem hangt.

Wat is het, dat paradijs waar Jezus het over heeft? Wat is de 3 e hemel van Paulus? In de joodse mystiek, de kabbala is sprake van 7 hemelen…Ook in de islam is sprake van dat de hemel uit 7 lagen of sferen bestaat. In het boeddhisme spreekt men van meerdere hemelen. Wij zouden er uren over kunnen spreken over hemelen, over paradijs. Maar wat is in wezen de hemel, het paradijs afgezien van de beelden die wij allemaal ervan hebben? De plek, ruimte, tijd waar de ziel zich verenigt met God of het goddelijke.

En daarvan is moeilijk beeld te krijgen: het is echt een kwestie van geloof dat het bestaat, dat het niet iets ongelofelijks is, maar dat wij soms vlak voor soms in de overgang van leven naar dood ons mogen verenigen met God op een onuitsprekelijke, ongehoorde en ongeziene wijze. Paulus zegt, ik hoorde woorden die door geen mens mogen worden uitgesproken. Is het daarom dat zowel Paulus als wij daar zo soms zo beschaamd over doen, want hoe kan iets wat je zelf nauwelijks kan geloven, anderen overtuigen van het geloof in de Eeuwige? En ook al schrijft een wetenschapper als Pim van Lommel over bijna-doodervaringen waarbij notabene rationeel getoetste lichamelijke reacties het bestaan ervan bevestigen, toch blijft het vreemd.

Ikzelf heb een keer bij een ernstige complicatie na een operatie de eigenaardige ervaring gehad boven mijn eigen lichaam te zweven. Ik zag alles, hoorde alles en wist zeker dat ik terug wilde keren in dat lichaam en verder wilde leven, ook al was dat gezien het feit dat ik dood lag te bloeden, lang niet zeker. Ik was ook doodrustig in dat gevoel, en voelde me heel prettig, licht en luchtig en was verbaasd over de paniek, de drukte die ik bij andere mensen beneden mij zag. Ik kan mij voorstellen dat je als mens een andere keuze maakt, dat je gaat omdat het zo plezierig voelt, zeker als je uit een lichaam komt wat alleen maar pijn, ziek en ellendig is. Zeker is wel dat ik het niet vaak vertel, dat ik het verhaal in mijn hart bewaar omdat het zo teer, zo kwetsbaar, want mensen moeten er niet om gaan lachen of zo.

Paulus spreekt ook over zijn kwetsbaarheid, en over de kracht die zichtbaar wordt in zwakheid. Hij heeft de Eeuwige gevraagd om een gezond lichaam, om wat meer kracht en uitstraling wellicht. En toch moet hij het hiermee doen. Dat is wat ons een spiegel voorhoudt, we moeten het doen met onszelf, we moeten de goede boodschap van het evangelie voor onszelf geloven zonder wonderen, zonder power en imagebuilding. De marketingcampagne van die Ene God, die ons allen liefheeft, is niet gelikt. God heeft ons nodig zoals we zijn. Kwetsbaar, tobberig soms, niet wetend hoe sterk we zijn. Wij herkennen het gedoe van Paulus, de zwakheid die je soms ontkracht en die als je het aanneemt, je ook sterker kan maken. Wij herkennen de understatements over onszelf waarmee we onszelf vaak zwakker maken dan we zijn, onbedoeld en onbewust ontkrachten. Paulus is open over zichzelf, neemt zijn zwakheid aan, vertoont geen slachtoffergedrag en is zelfs een beetje vals als hij zegt dat hij de gemeente niks heeft gekost. En toch heeft hij het paradijs gezien, die tobber. Een mens is tot veel in staat: sukkelen en stralen. Dichtbij de aarde, diep in de modder rond wroeten of soms zomaar even opgetild worden tot grote, spirituele of andere hoogten. Hel en hemel liggen in een mensenleven dicht bij elkaar. Leven en dood volgen elkaar snel op.

En soms zou je willen dat hij of zij die je lief hebt even in je paradijs zou willen zijn, maar dat is persoonlijk. Wij hebben geen busreis to heaven, geen tripje naar de Hof van Eden of whatever. Iedereen heeft het perspectief, ieder mens heeft z'n eigen hemelse ervaringen en paradijselijke momenten als je ze durft te zien, te horen en te voelen.

Je hebt niet meer dan mijn genade nodig, zegt God tegen Paulus. Die genade is het hemelse geschenk wat in al zijn volheid tot ons komt. Ook dat is moeilijk te begrijpen met het verstand, maar ieder mens kan voelen wat de genade van de Ene is in jouw leven, we weten tenslotte ook wat ons paradijs is, waar onze hemelse ervaring ligt. Paulus groet zijn gemeenteleden altijd met de woorden: Genade zij U en vrede van God, ….

Datgene wat hijzelf heeft ontvangen, geeft hij graag door aan de eerste christengemeenten in Klein Azië. Aan ieder die het ontvangen wil.

En met andere woorden hebben wij het ook gezegd vanmorgen tegen elkaar: God is met ons en in ons, wij worden omringd door de Eeuwige die genadig en barmhartig is. En als je het met jezelf moet doen, zoals wij dan maakt dat je sterker. Als je weet dat het leven vol dilemma's zit en vol getob, dan kan de belofte van het paradijs je doen opveren en weer perspectief geven.

Dan kan het eeuwige geschenk van God wat genade heet je opladen om verder te gaan. Om verbonden te blijven met ons als gemeenschap en met jezelf. En met jouw God. Amen

Nodiging

Zoals ooit eens Jezus van Nazareth een maaltijd genoot met zijn leerlingen ter bevestiging van hun eeuwig verbond zo breken en delen we elke zondag met elkaar brood en wijn tekenen van leven en van samen. Om te vieren dat wij samen mens zijn in de verwachting van een perspectief dat in tijd, ruimte en plaats niet vastligt, maar dat er is. Vandaag en morgen en alle dagen van ons leven. In de Duif is iedereen uitgenodigd om deel te nemen aan de tafel. Wie je ook bent, wat je ook voorstelt, voel je je verbonden met de mens die naast je en tegenover je is, komt dan want alles is gereed.

Zegenbede.

De Eeuwige zegent ons en zij behoedt ons, De Ene doet zijn gelaat over ons lichten en is ons genadig. De Barmhartige verheft haar gelaat over ons en geeft ons vrede. Amen.

| Archief/Bijdragen | Archief 2008 | Marina's "Hoofdpagina" | 

RG 2008-11-16 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl