Waarde creëren voor de stad Amsterdam, dat is mijn doel als finacieel strategisch adviseur en hiervoor als manager van de gemeente Amsterdam.
Daarnaast heb ik een grote liefde voor Zuid-Afrika.

Toelichting kandidatuur voorgangerschap 2010
“Een gids voor de ziel. Een gids, die de ziel in mensen wil ontdekken. Een mens, die probeert een vuurtje te maken voor de ziel van mezelf en voor die van een ander. Een vuurtje, dat verwarmt, dat het water laat borrelen totdat het gaat koken en stomen, en de ziel bevrijd wordt. De enige omwenteling die ik wil, is een innerlijke. Ik heb geen enkele politieke ambitie: de wereld van Caesar, Pilatus, Wouter Bos, de bankiers en het bedrijfsleven, die kunnen me gestolen worden. Mijn grootste ambitie geldt het innerlijk.”
Dit is een gedeelte uit de tekst van mijn overweging tijdens Kerstnacht. Een tekst die een combinatie is van een stuk uit een boek (het leven van Jezus volgens Pilatus) gecombineerd met woorden, die ik de dag voor Kerst als ingeving kado kreeg. En dit is, wat mij bezielt om het komende jaar in de Duif uit te dragen. Vuurtjes maken, om mensen te verwarmen. Vuurtjes maken, om het Licht te laten schijnen. Vuurtjes maken, om te kunnen luisteren naar het knisperen van het hout, de vlammen te zien dansen, en het ijs te laten ontdooien.
Verhalen voor en vanuit de gemeenschap, stof tot overpeinzing, een overweging die je kan aanzetten tot een nieuwe kijk en een ander gedrag. Dat is mijn droom voor 2010, en daarmee ga ik aan de slag.

Ik ben geboren in 1961 in een dorp in het Westland, als vijfde kind in een groot en goed katholiek gezin. Uiteindelijk groeide ik op temidden van vier broers en vier zussen, en daarnaast alle buurkinderen en vriendjes en vriendinnetjes van school. In mijn schooljaren stond het katholieke leven dicht bij mezelf. Ik vond het heerlijk om naar de kerk te gaan, dus rende ik ook op dinsdag en vrijdagochtend in mijn eentje om half acht 's morgens daar naar toe. Ik genoot toen al van de momenten van rust, om zelf na te kunnen denken en een kaarsje op te steken bij Maria. En naast de kerk waren er de nonnen op de lagere school, en de paters Jezuïeten op de middelbare school. En zij hadden aantrekkingskracht op mij. Mijn grootste droom was dan ook om een witte zuster te worden, die aan de slag zou gaan in Afrika. Met mijn voeten in de grond, temidden van de armen op aarde, maar ook met mijn hoofd in de wolken, gedreven om grote doelen na te streven. En mijn vader had mij als transportmiddel een ezeltje beloofd!

In mijn studietijd begon ik te twijfelen of ik, als witte rijke vrouw uit het Westen, nou wel de persoon was om de mensen in het Zuiden te gaan vertellen hoe zij een beter leven konden krijgen. Om hier een antwoord op te krijgen ben ik in 1984 voor zes maanden alleen naar West-Afrika gegaan, en heb daar als vrijwilliger op diverse plaatsen gewerkt. Deze periode heeft mij geleerd dat het beeld, dat van mensen en situaties gecreëerd wordt in boeken en in de media, heel anders kan zijn dan de werkelijkheid. En als ik Ineke niet had ontmoet, een paar maanden voor mijn vertrek naar Afrika, dan had ik de afgelopen 25 jaar heel andere dingen gedaan. Mijn opgedane ervaringen, mijn leven in Amsterdam met Ineke, gecombineerd met de houding van de katholieke kerk ten opzichte van homoseksualiteit, heeft mij verdreven uit de kerk. Ik dacht dat ik sterk genoeg was om zonder dit rustpunt en deze rituelen verder te kunnen leven. “Als zij mij niet willen, dan heb ik hen niet nodig”, was de zin die ik mij zelf voorhield. Maar uiteindelijk hield ik dit niet vol. Dankbaar ben ik dan ook, dat Ineke in 2003 ja heeft gezegd op mijn wens om met haar te trouwen, ook in de kerk. Dit gaf mij de mogelijkheid om weer op zoek te gaan naar een kerk. Om mij weer geborgen te gaan voelen in een gemeenschap, die daadwerkelijk aan de slag is om goed te doen en liefde te delen. Om weer een plek te hebben waar ik innerlijke rust krijg, waar ik inspiratie kan opdoen door de sfeer die wordt neergezet, en waar mensen me willen leren kennen en me waarderen om wie ik ben.

En zo kwam ik in 2004 voor het eerst in de Duif. En nu, in 2008, heb ik gehoor gegeven aan de vraag van vele Duiven uit de gemeenschap om één van hun voorgangers te zijn. Ik doe dit met liefde, maar ook met knikkende knieën, een knoop in mijn buik en tranen in mijn ogen. Het is bijzonder voor me, dat mensen mij vragen om voor te gaan in hun kerkdienst. In mijn leven was dit voorrecht altijd alleen voorbehouden aan bijzondere mensen, die hiervoor opgeleid waren en een speciale inwijding hadden ontvangen. Het voelt ook als een behoorlijke verantwoordelijkheid. Maar ik hoef het niet alleen te dragen, want ik weet me gesteund door de voorbereidingen op maandagavond in de liturgiegroep, door Henk en het koor, en door Irina met haar prachtige pianospel. En ik heb reeds kunnen ervaren welke inspiratie ik kan ontvangen , wanneer ik een overweging aan het voorbereiden ben.

Als voorganger wil ik me in 2008 inzetten om met de Duiven en voor de Duiven een aantal mooie zondagochtenden te creëren. Duifdiensten, waarin liefde, barmhartigheid en tolerantie voor elkaar en onze medemens centraal staan. Inspiratie vanuit de Bijbelverhalen, maar ook vanuit hedendaagse teksten en liederen. Overwegingen, die proberen een nieuwe waarde te creëren voor het leven van vandaag en morgen. Een moment in de week, waar je naar uitkijkt, omdat je gevoed door liefdevolle energie daarna weer een week verder kunt.