5 oktober 97 - Catrinus Mak
Als je het spoor bijster bent geraakt, of als je het Konink-rijk wilt vinden, kan het bevrijdend zijn om contact te maken met het kind binnen in je en zo tot God te komen. Daarmee word je al een heel mens, een mens die één is met zichzelf. Ook is het goed om veilige plekken te zoeken, waar je je vertrouwd voelt. Dan ontstaan er ontmoetingen, waarin je kunt helen en iets van de rijk is dan gerealiseerd.
12 oktober 97 - Goos Verboom
Psalm 23 zegt: ik zal in het huis van de Heer verblijven tot in lengte van dagen. Dit wens ik onze Iraanse broeders ook toe. Niet te leven in Gods huis als kerkasiel maar te leven in Gods hand. De rijke jongeling werd uitgedaagd het kwaad te laten. Mogen wij God uitdagen barmhartig te zijn voor Haar Iraanse kinderen.
19 oktober 97 - Marina Slot
Is het dan zo gemakkelijk om dicht bij God en bij onszelf te komen? Is het dan allemaal minder moeilijk dan wij dachten? Vaak wel. Toen wij in de Duif aan het begin stonden van het kerkasiel was ik sceptisch over hoe wij dat vol moesten hou-den: 6 weken lang steeds twee vrijwilligers in de kerk dag en nacht. En toch bleek het te kunnen en de continue aanwezigheid van mensen in de kerk bleek een bloeiend gemeenschapsleven op te roepen.
Actuele Status Kerkasiel Iranieërs
Inhoud: | De politiek | Wychen en Geleen | Motie Asielbeleid |
Het zijn enerverende weken geweest. Hoewel het soms leek alsof
het belangrijkste nieuws was de Schmitz en Patijn niet hoefden
op te stappen, boden de media ook nog nieuws over de situatie
van de Iraniërs.
De uitzettingen naar Iran zijn voorlopig opgeschort, mooi!
Tijdens de hoorzitting op 20 oktober bleek dat de Nederlandse ambassade in Teheran al vorig jaar december - door een gebod van de Iraanse regering - was gestopt met het 'monitoren' van teruggestuurde vluchte-lingen, dat wil zeggen dat men niet meer naging hoe het teruggestuurde vluchtelingen verging. Staatsse-cretaris Schmitz was hier niet van op de hoogte, de ambtenaren van de Immigratie- en Naturalisatiedienst wel. De staatssecre-taris nam in juni nog een motie aan, waarin de regeringsfrac-ties vroegen om uitbreiding van de bestaande monitoring.
In december zal een nieuw ambtsbericht verschijnen over de
situatie in Iran. Een ambtelijke commissie die de situatie in
Iran zou onderzoeken in november, blijkt niet welkom te zijn.
Staatssecretaris Patijn zei dat die gevolgen zal hebben voor het
nieuwe ambtsbericht over Iran.
We mogen hopen dat er geen uitzettingen meer zullen plaatsvinden.
Ondertussen heeft Ahmed Pourri van Prime de namen van drie uitgezette Iraniers bekend gemaakt, waarvan er een is geëxecu-teerd, een onder verdachte omstandigheden omkwam en een ver-dwenen is. Nadat Schmitz eerst ontkende dat deze mensen waren uitgezet kwam zei daar later op terug. Deze mensen zijn inder-daad uitgezet.
Ook de kerkelijke organisatie Inlia kwam met een lijst van tien uitgezette Iraniers met 'problemen'. Controle is bijna onmogelijk omdat naspeuringen familie van een mogelijk slacht-offer in gevaar kunnen brengen, aldus Vluchtelingenwerk en Amnesty International.
De stopzetting van de uitzettingen is een goed begin. Maar daarmee hebben de kerkasiel-Iraniers nog geen nieuwe kans gekregen om hun dossier te heropenen. De 1300 vluchtelingen wiens dossiers er in 1993 en 1994 zijn doorgejast (vanwege de inhaalmanoeuvre) zouden een nieuwe kans moeten krijgen. Schmitz zou zich over dit verzoek buigen, maar het is nog niet duidelijk of allen (of een aantal) een zorgvuldiger gehoor krij-gen.
Ondertussen gaat het kerkasiel door in Wychen en Geleen. Een van de twee doelen is gehaald, het tweede doel: 'heropening van de dossiers' nog niet. Onze groep is naar Wychen gegaan. We hoorden dat ze daar aardig worden doodgeknuffeld. G. verzuchtte reeds dat hij soms terugverlangde naar Ton Wiemers. E. heeft zich voor deze periode aangesloten bij de groep van 2 mannen en een gezin in Geleen. In Geleen werd op 5 november een informatie-avond gehouden waar onder meer prof. Flinterman, hoogleraar Internationaal Recht aan de RU te Maastricht en voorzitter van de Nederlandse Mensenrechtencom-missie over Iran sprak. Tweehonderd mensen waren aanwezig. De volgende dag diende Groen Links een motie in in de gemeenteraad over de situatie van de uitgeprocedeerde Iraanse vluchtelingen. En deze motie werd aanvaard!
Als alles goed gaat gaat onze groep over 2 weken naar Oegstgeest en de andere groep naar Heerlen.
Achter in de kerk ligt de nieuwste editie van de campagnekrant van de werkgroep Vluchtelingen van de Raad van Kerken in Nederland, met daarin onder andere een interview met Morteza.
De gemeenteraad van Geleen,
in vergadering bijeen op 6 november 1997,
overwegende dat
- de gemeente en de raadsfracties zijn geïnformeerd over het kerasiel dat sinds 18 oktober jl. door de Ontmoetingskerk in Geleen aan een groep uitgeprocedeerde Iraanse vluchtelingen wordt verleend;
- de situatie waarin uitgeprocedeerde Iraanse vluchtelin-gen verkeren aanleiding geeft tot grote bezorgdheid, omdat tal van organisaties, waaronder Amnesty International, de VN, UNHCR en Humn Right Watch, melding maken van grove schendingen van de mensenrechten in Iran;
spreekt als gemeenteraad haar grote bezorgdheid uit over de blijvende onzekerheid waarin uitgeprocedeerde Iraanse vluchtelingen verkeren en de ernstige schendingen van de mensenrechten in Iran conform de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens; verzoekt het College van B&W deze motie ter kennis te brengen van de Tweede Kamer en de verantwoordelijke Staatssecretaris van Justitie.
UIT DE DUIVENTIL
Het kerkasiel is voor onze Duif weer voorbij en we zijn het er, dacht ik, met zijn allen over eens dat wij er met veel voldoening op kunnen terugzien. Het was een berg werk, en dat zes weken lang, maar de dankbaarheid waarmee onze Iraanse vrienden vrijdagavond 17 oktober eerst op de Prinsengracht en daarna nog eens in den Haag afscheid van ons namen was hartroerend. Maar zoals het meer gaat met zulk soort ondernemingen, je geeft wat maar krijgt er meer voor terug. Het kerkasiel heeft ons als gemeenschap veel goed gedaan. Als je je met zijn allen inzet voor een gezamenlijk doel, versterkt dat altijd de onderlinge banden en het zelfvertrouwen doordat je ziet waartoe je met zijn allen in staat bent. Het enige nadeel van de actie was de financiële strop: het heeft ons een hoop geld gekost. De vermelding van het gironummer in Het Groene Licht van september heeft niet voldaan aan de verwachting van onze penningmeester. Maar, (post)abonnées, het kan nog! Hierbij nog een keer: postgiro van stichting De Duif: 49.80.620 o.v.v. 'kerkasiel'.
Intussen gaat het leven verder en waren er weer de normale zaken die om aandacht vroegen. Zaterdag 25 oktober was er weer een raadsvergadering van de BBN (Basis Beweging Nederland).
Van deze vereniging van basisgroepen en kritische gemeenten zijn wij jarenlang lid geweest maar ook alweer jaren geleden hebben we daaraan een einde gemaakt omdat het ons te duur werd en we toentertijd andere prioriteiten hadden. Ook dat beviel toch niet en op de VA van 27 april j.l. werd besloten, ons toch maar weer aan te sluiten, maar alvorens lid te worden eerst een jaar 'waarnemer' te zijn op de vergaderingen van de raad, om te kijken of het ons beviel. Nicole van Eijck en Jeannette van Zandbergen boden zich toen aan om het komend jaar als vertegenwoordigers van De Duif op te treden, de vergaderingen (driemaal per jaar) bij te wonen en verslag te doen in dit blad.
Op 25 oktober was het dan zover maar Nicole liet tijdig weten, dat ze naar Ameland ging zodat ik besloot dan maar met Jeannette te gaan en Jeannette belde mij de dag zelf uit mijn bed met de trieste mededeling dat ze ziek was. En daarom ben ik maar alleen gegaan en ben ik het, die bij deze verslag doet van de vergadering.
In de ochtendvergadering waren er de normale organisatorische zaken aan de orde zoals het invullen van vacatures in bestuur en externe vertegenwoordigingen waarmee de BBN een vinger in de pap heeft in commissies van de Raad van Kerken en andere verwante instellingen. Een wat saai deel van de vergadering maar de zaak zelf is zeer belangrijk voor het democratisch gehalte van ons nationale christendom. Er werden verder plannen ontwikkeld voor de deelname van de BBN aan de nationale Kerkendag in april '98 in Kampen, verslag gedaan van de Europese Kerkendag in Graz (Oostenrijk) waarover ik zelf al een verslag deed in de laatste 'Uittocht', en er werd een hele wand van de zaal volgeschreven met alle diakonale zaken waar de verschillende basisgroepen zich mee bezighouden. Ik was zelf verbaasd te zien hoe goed onze Duif daarin te voorschijn kwam, in de meeste zaken zijn wij direct of indirect betrokken.
Bij de behandeling van de financiën heb ik verteld van onze twijfels of de hoge bijdrage die van ons wordt verwacht wel opweegt tegen de voordelen van het lidmaatschap. Ik rekende voor, dat lidmaatschap van de Raad van Kerken ons wellicht meer oplevert dan het lidmaatschap van de BBN dat ons echter meer dan tienmaal zoveel zou gaan kosten. De stilte die daarop volgde in de stampvolle zal was oorverdovend. De discussie leverde tenslotte dit op, dat de hele organisatorische opzet van de BBN opnieuw zal worden bekeken want het is de vraag of we het landelijke secretariaat wel zullen kunnen blijven bemannen. In de lunchpauze had ik overigens nog een gesprek met de penningmeester, waarin hij liet blijken dat hij wel bepaalde bijdrage meent te moeten vragen maar dat de leden zelf uitmaken hoeveel zij kunnen en willen bijdragen. De Duif zal dat dus na het waarnemerschap zelf moeten beslissen. En tijdens het waarnemerschap is elke bijdrage dus welkom maar niet verplicht.
Tenslotte werd de vergadering ingelicht over de nieuwe koers van het blad 'Uittocht': vanaf januari zullen we samengaan met drie andere verenigingen in een gezamenlijk blad dat zesmaal per jaar uitkomt en voorlopig nog verschijnt onder de oude namen maar met een gezamenlijke inhoud zij het met eigen verenigingsnieuws. Zelf heb ik meegewerkt aan deze opzet, die voor mij tevens een aanleiding is om een punt te gaan zetten achter mijn twaalfjarig redacteurschap.
In het middagdeel van de vergadering, die vaak nog het meest interessant is, werd ditmaal aandacht gegeven voor het kerkasiel en dan speciaal hoe een dergelijke actie invloed heeft op je vieringen. De vergadering werd in drie delen gesplitst en de ene waarin De Duif zou worden besproken kreeg de meeste aanhang. Ik gaf dus weer een uitvoerig verslag van de gang van zaken en kreeg een lawine van vragen over me heen. Het was maar goed dat De Duif aanwezig was, al vond ik het jammer, dat onze twee vertegenwoordigers niet de kans kregen nu eens namens onze gemeenschap op te treden. Zelf vond ik deze BBN-vergadering een inspirerende gebeurtenis want het gaf me weer het gevoel dat we als basisgemeenschap niet op een eilandje zitten maar volop bezig zijn in een netwerk van gelijkgestemde groepen.
De volgende dag, zondag 26 oktober, moest ik weer opdraven. Het Kompas vierde een 'Nica-ragua-zondag' met een speciale dienst en om twaalf uur een bijeenkomst voor belangstellenden, waarin een nieuwe folder zou worden aangeboden. Als lid van de Webam-werkgroep namens De Duif moest ik daar natuurlijk aanwezig zijn en dat was dus hollen na onze eigen viering, waarin ik niet wilde ontbreken. Kees Sluis, de voorzitter van de Webam, gaf in het Kompas een uitgebreid verslag van de werkzaamheden van de werkgroep en van de resultaten die de laatste 14 jaar zijn bereikt De nieuwe folders werden toegelicht en de leden van de werkgroep kregen ieder een met een roos versierd pakketje folders mee voor de vijf deelnemende basisgemeenten. Het uwe heeft u inmiddels in De Duif ontvangen. Ik ben al vanaf het begin lid van de Webam namens De Duif, de laatste jaren samen met Alfons Ruitenbeek. Omdat Alfons wat afstand heeft genomen van De Duif en ik het al druk genoeg heb, zou ik graag zien dat eens een ander lid van onze gemeenschap mijn plaats gaat innemen. Het is een van de oudste en meest waardevolle vormen van externe diakonie die in De Duif worden uitgeoefend, een zeer praktische vorm van solidariteit met de Derde Wereld. Ik hoop, dat vanuit de nieuwe pastorale en diakonale binnenkort een nieuwe enthousiasteling te voorschijn komt.
Ton Wiemers