UIT DE DUIVENTIL
De jaarlijkse 'midwinterfeesten', Kerstmis, Oud- en Nieuw, Driekoningen zijn weer voorbij. Vooral Kerstmis wordt door menigeen beleefd als de feestelijke climax van het jaar. De nachtelijke Kerst-viering in onze Duif was 't ook weer, de liederen, een inspirerende toespraak, de prestaties van het koor, het gaf ons allen weer een warm gevoel van saamhorigheid en vriendschap. Wat er daarna gebeurde was wel een soort anticlimax, maar dat is gelukkig aan de meesten van ons voorbijgegaan. Want in de uren erna, toen de genoeglijkheid van de feestviering zich verplaatste naar de huiselijke kring, werd kerk en pastorie bezocht door lieden met minder warme en vreedzame bedoelingen en die hebben er een ravage aangericht. Sloten werden geforceerd, deuren werden ingetrapt en er ontsnapte geen plekje aan hun aandacht. We hadden nog het geluk dat de bezoekers kennelijk alleen op zoek waren naar geld en dat de opbrengsten van collectes en offerblokken door de penningmeester waren meegenomen. Alleen in het kantoortje van de stichting Beheer werd een telefoontoestel ontvreemd, een schade van fl. 700,- En dan natuurlijk de vernielde deuren waaraan de heren van onze technische dienst de handen vol hebben gehad. Zoals gebruikelijk worden aan zulke onaangename gebeurtenis-sen bij ons niet veel woorden vuil gemaakt, de bende wordt opgeruimd en er wordt zo goed mogelijk voor gezorgd dat herhaling wordt voorkomen.
Op zondag 4 januari hielden we in een goede 'ambiance' onze gebruikelijke nieuwjaarsviering met een praatje en een glaasje. De kerk werd weer ontdaan van adventskrans, groen, sterretjes, ballen, slingers en dennenbossen en in alle rust en eenvoud zijn we nu weer bezig het nieuwe jaar te beleven, afwachtend wat het ons gaat brengen. We zijn nieuwsgierig hoe de volgende Kerstmis zal zijn voor ons, want er is alle kans dat de restauratie van onze kerk tegen die tijd zozeer in alle hevigheid is losgebarsten dat we een goed heenkomen zullen moeten zoeken. Maar dat zien we tegen die tijd wel weer.
Intussen maak ik graag van de gelegenheid gebruik om alle bezoekers en vrienden van De Duif, waar ook ter wereld, speciaal diegenen die we met de feestdagen niet persoonlijk hebben kunnen ontmoeten, namens onze gemeenschap een heel gelukkig en voorspoedig 1998 toe te wensen!
Ton Wiemers,
Voorzitter, Stichting De Duif
Sinds de vorige maand, toen ik berichtte over de situatie van onze Iraanse kerkasiel-vrienden, is er een paar dingen veranderd. Dankzij uitspraken van de rechter en het verzoek van de Tweede Kamer om een humaan gebaar te maken heeft staatssecretaris Schmitz eind december een besluit genomen. Tijdelijk krijgen alle uitgeprocedeerde Iraniers een nieuwe kans om een asielverzoek in te dienen. Ze krijgen dan de erbij behorende opvang.
Tegelijkertijd wordt er gewerkt aan een nieuw ambtsbericht over Iran. Een ambtelijke missie die de situatie ter plekke zou moeten onderzoeken is niet welkom. Het wordt afwachten of dat ten positieve of ten negatieve uitwerkt in het ambtsbe-richt. Het SKIA maakt zich klaar voor een eventuele nieuwe ronde kerkasiel in 1998.
Ondertussen zitten 'onze jongens' verspreid over Nederland en zijn sinds vorige week allen in een officieel opvangcentrum (O.C.) opgenomen. G., S.1 en E. zijn twee weken geleden ver-huisd van Amsterdam naar O.C. Luttel-geest, 10 km achter Emmeloord, samen met M. en F. van tweede kerkasiel. M., D. en S.2 zijn een paar dagen geleden -hun vreugde- ook in Luttelgeest geplaatst. De andere drie zijn los van elkaar in andere O.C.'s geplaatst. S.1 in Haarlem, A. in Leiden en K. in Zwolle. In de O.C.'s wachten ze de oproep voor een nieuw interview af.
Het bestuur van de geloofsgemeenschap gaat moeite doen om hen voor een soort van reünie in februari naar Amsterdam te halen, met een officiëel verzoek en zo. Vrijwilligers, let op de afkondigingen in de vieringen!
Na hun aanmelding in Rijsbergen genoten ze 6 weken totaal vrije opvang (in een jeugdherberg in Egmond en in een budget-hotel in Amsterdam). De vreemde situatie doet zich voor dat ze zich nu ineens iedere dag moeten melden en niet verder mogen dan 10 km buiten het O.C. (jullie begrijpen dat sommige mensen daar de hand mee lichten). In het O.C. wonen ze met 6 mannen in kleine uitgeleefde huisjes, gemaakt van containers. Over 2 of 3 maanden, na het interview, kunnen ze de uitslag en een eventuele beroepsprocedure afwachten in een asielzoekers-centrum (A.Z.C.), waar hen weer meer vrijheid is gegund.
Het leven van wachten, een beetje sporten, kletsen en niks doen valt hen niet makkelijk, zelfs na 3 jaar training niet. Maar, petje af, ze slaan zich er goed doorheen. Met de hartelijke groeten voor iedereen.
Diana Vernooij