| Nieuws(t) | Archief/HGL | Redactie HGL |
UIT DE DUIVENTIL
Normaliter kunt u in deze rubriek lezen wat er zoal heeft plaats gevonden in De Duif, zaken uit de afgelopen weken. Dit keer wil ik het evenwel niet hebben over wat er hier zoal is voorgevallen maar over iets wat ons te wachten staat. Dat is namelijk ons 25-jarig bestaan als basisgemeenschap! Dat bestaan is begonnen toen onze Duif dreigde ten onder te gaan. Om redenen die ons geenszins aanspraken werd door de toenmalige kerkelijke overheid halverwege 1973 vrij plotseling besloten de parochie van De Duif op te heffen, de kerk te sluiten en te verkopen. Een groep uit de parochie nam daar geen genoegen mee en besloot gewoon door te gaan. Daartoe werd het kerkgebouw na de sluiting op 6 januari 1973 'gekraakt' en de zondag daarop 'heropend' alsof er niets was gebeurd. Er was echter heel wat gebeurd: de oude Duifkerk was van een traditionele r.k. parochiekerk geworden tot een oecumenische basisgemeente. Dat is op woensdag 13 januari a.s. 25 jaar geleden! Me dunkt, dat dit een gedenkdag wordt, die wij niet zomaar kunnen laten passeren.
Natuurlijk moeten we daarover onze gedachten laten gaan en dat zullen we natuurlijk doen op de eerstvolgende VA (vergadering van aangeslotenen). Omdat die echter nog ver weg is, pas op 19 april, de zondag na Pasen, doe ik hier maar vast een voorzet om de hele gemeenschap er vast op voor te bereiden. Het beste lijkt me om, voor de voorbereiding op dit feest, een speciale commissie op te richten. Wie ervoor voelt daarin zitting te nemen, kan dus alvast beginnen zijn gedachten op papier te zetten. Er zijn uiteraard veel manieren om dit zilveren jubileum te vieren. Allereerst natuurlijk een speciale viering met genodigden, eventueel gevolgd door een feestelijke zitting met muziek, zang en sprekers! We zouden dit kunnen combineren met een reünie van alle oude Duif-vrienden en -vriendinnen, die we uit het oog zijn verloren door vertrek naar elders of andere oorzaken. We zouden het feest nog meer allure kunnen geven door het houden van een soort 'symposium', b.v. over het onderwerp 'wat is een basisgemeenschap?' en dit als modern verschijnsel in het internationale kerkleven. Bij het 20-jarig bestaan hebben wij een boekje uitgegeven over het leven van De Duif in heden en verleden. Dat boekje is voor uitbreiding vatbaar en zou wellicht een nieuwe uitgave verdienen. Dit zijn zomaar enkele gedachten, die ik nu maar vast op tafel gooi ter overdenking.
Het zou natuurlijk prachtig zijn als het 25-jarig jubileum zou kunnen samenvallen met de oplevering van de gerestaureerde kerk. Ik vraag me af of dat mogelijk is. Waarschijnlijk is begin 1999 de eerste fase, waarin het casco wordt hersteld, verricht, terwijl het interieur en het orgel dan nog niet hersteld zullen zijn. We zullen moeten beslissen of we de viering van het 25 jarig bestaan uitstellen of niet.
In ieder geval weet u nu allen, dat ons iets te wachten staat, waar we zelf allemaal hard aan zullen moeten werken. Het gedachtenwerk kan nu vast beginnen. Het eerste resultaat daarvan gaan we met zijn allen uitwerken op de VA van 'Beloken Pasen'. Veel succes en inspiratie!
HGL blijft kosteloos verstrekt; wel wordt verzendbijdrage gevraagd
In de VA van 9 februari jl. heeft ieder ingestemd, om de uitgave van dit blad gratis te houden voor alle aangeslotenen van De Duif , die met hun wekelijkse of maandelijkse bijdragen onze zaak financieel al draaiend houden. Voor de postabonnees hebben we ons genoopt uit te zien naar een andere wijze van betaling om de uitgave van Het Groene Licht betaalbaar te houden. Zij vinden daarom in dit blad een brief, waarin wij het abonnementsgeld stellen op dertig gulden per jaar. Het moge duidelijk zijn, dat diegenen onder hen die al een maandelijkse afdracht betalen, geen nota zullen ontvangen over hun abonnement op HGL.
Ton Wiemers, voorzitter
Jan Groenewegen, penningmeester
| Inhoud HGL 02/98 |
Onlangs wendde ik me tot iemand van de groep pastoraat & diakonie, omdat ik er behoefte aan had dat iemand binnen de Duif gewoon eens uitgebreid hoogte kwam nemen van de levenssituatie, waarin ik momenteel verkeer. Die was wat zwaar en lastig. Na een afspraak gemaakt te hebben, kwam iemand en eigenlijk, het voornaamste wat hij deed was gewoon luisteren. Ik voelde me geaccepteerd, ik had niet het gevoel iets fout gedaan te hebben of nu onmiddelijk in actie te moeten komen. Ik werd er rustig van en mijn verhaal werd steeds persoonlijker. Bovendien waardeerde ik de warmte en betrokkenheid enorm. Ik had 's avonds even geen kruik nodig in bed.
Eén der Duiven
(naam is bij de redactie bekend).
| Inhoud HGL 02/98 |