| Nieuws(t) | Archief/HGL | Redactie HGL |
Het is vandaag Pasen en het is voorjaar. Twee begrippen, die nauw samenhangen, cultuur-historisch zowel als religieus. De oeroude joodse Pesachviering herdenkt het nieuwe begin van het joodse volk, het christelijke Pasen herdenkt het nieuwe begin van de hele mensheid als volk van God, met God verzoend door Christus, en het paaseitjesverschijn-sel herdenkt het telkenjare opnieuw ontluiken van de natuur. Dat telkens opnieuw beginnen zit niet alleen in de natuur maar ook in onszelf want met de jaren verslijten we, aan onszelf en aan elkaar en iedere keer weer met goede moed opnieuw beginnen is dus een noodzaak om niet te verschrompelen, als individu en als gemeenschap.
Het is voor onze Duif ook wel van belang, dat we proberen op verschillende punten weer eens een nieuw begin te maken. Daar zullen we onder meer over praten op onze jaarvergadering, die we houden op dezelfde dag dat dit Groene Licht verschijnt, dus wat dat gaat opleveren weet ik nog niet op het ogenblik dat ik dit schrijf. Wat ons op dit moment het meest bezig houdt zijn de laatste belevenissen en die betroffen meer een einde dan een begin. Twee figuren zijn ons namelijk ontvallen, die in de Duif een rol speelden, Jannie, de vrouw van Corstiaan van Hamburg en Carl van der Kroon, de partner van Lars Sundberg.
Wat Jannie betreft, is het opmerkelijk hoe de hele gemeenschap ontroerd was om het heengaan van iemand die bijna niemand ooit gezien had. Toen Corstiaan namelijk deel ging uitmaken van De Duif was Jannie al ziek en niet meer in staat de verre reis met haar man mee te maken. Lang was haar toestand vrij stabiel maar door de nauwe band van Corstiaan met ons allen bleven wij door de jaren heen goed op de hoogte van haar toe-stand. Langzamerhand ging het achteruit en het einde kwam juist op het moment dat hij de heroische strijd om haar de verzorging te bieden die zij behoefde, moest opgeven en zij naar een verpleeginrichting zou gaan. De uitvaart in Spijkenisse werd door verschillenden onzer bijgewoond en in De Duif wordt Jannie herdacht als een der onzen.
Een tweede die recent heenging was Carl. Hieronder kunt u een in Memoriam lezen. Hier wil ik nog vermelden dat wij een ontroerende afscheidsbrief van hem kregen en dat de afscheidsdienst in onze kerk was zoals hij wilde en zelf ook was: indrukwek-kend en vol blijde toekomst-verwachting. Niets geen larmoyante droefheid maar een echt christelijke uiting van diep geloof en Godsvertrouwen. Diana Vernooij ging voor in de dienst en deed dat op sublieme wijze Dit dubbele afscheid is voor Corstiaan, voor Lars en anderen natuurlijk een droevige gebeurtenis en wij wensen hun sterkte toe en hopen daaraan iets te kunnen bijdragen. Naast deze droevenis en ondanks de vele emoties die een en ander opriep, was er vanuit de gemeenschap ook veel steun en betrokkenheid. Namens onze gemeenschap wens ik aan alle lezers en lezeressen een Zalig Pasen!
Ton Wiemers, voorzitter
| Inhoud HGL 04/98 |
De weg van Vrede & Gerechtigheid
Op 17 mei a.s. zal de Duifliturgie in het teken staan van 'De weg van Vrede & Gerechtigheid'. De achterliggende gedachte is om de begrippen vrede en gerechtigheid duidelijker handen en voeten te geven. Waar staat de mensheid op deze weg? Waar kunnen we ons over verheugen? Zijn we er al?
Gezien de complexe aard van de materie is het ondoenlijk om alles in
één keer aan bod te latenkomen. Daarom is het voorstel van
de initiatiefnemers om een lijn uit te zetten over een langere periode:
- 17 mei: De toekomst opent zich voor de mensheid, maar niet voor
iedereen
Aanleiding: 350 jarig bestaan Nederland/Vrede van Munster, 1648
- 20 sep.: Op weg naar gerechtigheid voor iedereen
Aanleiding: 150 jaar Grondrechten en Parlementaire Democratie in Nederland,
1848.
- 13 dec.: Op weg naar wereldwijde gerechtigheid
Aanleiding: 50 jaar Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, Verenigde
Naties, 1948.
- 10 jan. 1999: Terug- en vooruitblik op eigen democratisch en oecumenisch
in De Duif
Aanleiding: 25-jarig bestaan van de Basisgemeente "De Duif", 1974-1999
Als algemene inleiding kan alvast het volgende dienen:
Het is een eeuwenoude hardnekkige gewoonte dat enkelen over velen mogen heersen.
Zowel ‘hoog’ als ‘laag’ weten meestal niet beter, ieder vanzelfsprekend z’n
rang en stand. Dit is zelfs altijd godsdienstig onderbouwd en gesanctioneerd.
In de tijd na de Vrede van Munster, toen godsdiensten niet meer voldoende
macht hadden, werd het ook theoretisch onderbouwd: welvaart en welzijn liggen
binnen ieders bereik, mits men maar goed in het systeem meedraait; als men
buiten de boot valt heeft men pech gehad, had je maar beter je best moeten
doen. Bittere, massale armoede was het gevolg.Toch zijn er mensen tegen de
stroom in geroeid: moeizaam zijn de nu vanzelfsprekende uitgangspunten bevochten
van internationaal volkenrecht, volkssoevereiniteit, scheiding van machten,
scheiding van kerk en staat, individuele grondrechten, gelijkheid van alle
burgers, parlementaire democratie, ministerieële verantwoordelijkheid
en algemeen kiesrecht. Na opnieuw veel leed en bloedvergieten, 1e en 2e
wereldoorlog, heeft in onze tijd eindelijk de mensheid zich verenigd in een
humaan en wereld-omspannend verbond om aktief tot duurzame vrede en gerechtigheid
te komen tussen alle volken en om de rechten van ieder individu te beschermen.
Maar heeft sindsdien daadwerkelijk ieder volk en iedere wereldburger vaste
grond onder de voeten, of is het allemaal nog broze kostbaarheid?
Heden hoeft echter niemand meer bij het begin te beginnen: er zijn mijlpalen,
vastleggingen, onderbouwingen en handvaten op de Weg van Vrede &
Gerechtigheid.
Fons Ruitenbeek
| Inhoud HGL 04/98 |
We willen een kerk zijn die open is voor allen. Tegelijk willen we onze eigen uitstra-ling behouden en verder ontwikkelen. Soms maken we ons zorgen over of er wel voldoende nieuwe Duiven in de kerk komen en waarom mensen weer verdwijnen. Zijn we wel toegankelijk genoeg, voelen nieuwe mensen zich opgenomen? Hoe doe je dat: open zijn voor nieuwe mensen? Hoe doen wij dat nu trouwens? Waar zijn we goed in en waar zijn we minder goed in? Waar liggen onze kansen en waardoor worden we als geloofsgemeenschap bedreigd?
Al dit soort vragen hebben we als bestuur van de geloofsgemeenschap gesteld en we willen er met elkaar nadenken. Hoe geven we gestalte aan onze openheid en kunnen we daar nog nieuwe dingen in ondernemen? Een soort pas op de plaats dus om naar onszelf te kijken. Op het Hemeltje zullen we vrijdag met een groep praten over dit onderwerp (voor u die dit leest is dat vrijdag 17 april jl. geweest). Als er voorstellen uit volgen zullen deze in de AV aan jullie worden voorgelegd. Een open kerk zijn betekent dat iedereen er met elke mate van betrokkenheid aanwezig kan zijn. Om er een rijtje van te maken:
1- Mensen moeten eerst bekend raken met het bestaan van de Duif,
2- vervolgens is het goed als zij begrijpen wat voor soort
gemeenschap
wij zijn.
3- Dan moeten geinteresseerden de kans krijgen echt nieuwsgierig te worden
en overtuigd te raken dat we toch wel een boeiende kerk zijn
4- vervolgens komen deze mensen een keer op een zondag
5- als het ze bevalt komen ze regelmatig op zondag
6- en vervolgens worden ze lid van de Duif als ze voelen dat ze erbij
willen horen
7- en worden ze actief in de Duif.
Al die stappen gaan vaak vanzelf, maar het is goed mensen niet te laten zwemmen en ze in alle stappen een handje te bieden. Dat doen we al: mensen die binnenkomen vinden bijvoorbeeld achtergrondin-formatie in de kerk, dit Groene Licht is er onder andere om te laten weten wat het inhoudt actief te zijn. Met het groepje in het Hemeltje zullen we doorpraten of wat we doen voldoende is of dat we nieuwe dingen kunnen verzinnen die mensen ondersteunen bij hun komst en zich thuis voelen in de Duif.
Diana Vernooij
| Inhoud HGL 04/98 |