| Nieuws(t) | Archief/HGL | Redactie HGL |
De laatste tijd wordt er gesproken over de Duif als 'Open Duif/kerk'. Dit lijkt me een belangrijk thema voor ons als kerkgemeenschap. Ik zou er drie pagina's over kunnen vol schrijven, maar ben bang om dan te vervallen in abtracte theorieën, bespiegelingen of om als betweter beschouwd te worden. Daarom houd ik het maar bij een persoonlijk verhaal.
Hoe je je kunt afsluiten en hoe je weer een open hart kunt
krijgen.
Ruim een maand geleden werden onze gemoederen heftig in beroering gebracht
rond het overlijden en afscheid van Carl van der Kroon. In die periode leidde
ik ook een kerkdienst. Tijdens de evaluatie van die dienst, was er heftige
kritiek. Hoewel ik aanvoelde tekort geschoten te zijn, voelde ik me ook in
de kou gezet. Het deed me goed daags daarop door verschillende Duiven opgebeld
te worden, ze zagen me en steunden me. Gelukkig was ik ook in staat dingen
die me niet lekker zaten, snel met betrokkene uit te praten en recht te zetten.
Toch bleef er ook iets hangen. Enige dagen later merkte ik toch het gevoel
te hebben, op mijn hart getrapt te zijn. Dat maakte in eerste instantie woede
in me los. Een grote boosheid jegens iedereen, die me kwetst als ik als
voorganger probeer met hart en ziel mijn bijdrage in een viering te
leveren.
Bijzonder was verder dat deze boosheid snel plaats maakte voor een geraaktheid,
een gevoel van verbondenheid. Achter elkaar zag ik velen van jullie Duiven
een voor een voor me. Ik voelde met velen van jullie een betrokkenheid. Was
ik dus eerst geneigd om dicht te gaan, me af te sluiten voor de Duif, daarna
kon ik weer open gaan.
Boeiend lijkt me om deze ervaring door te vertalen naar onze gemeenschap
als geheel.
Van een reagerende naar een creërende gemeenschap.
Naast allerlei andere eigenschappen van onze Duifgemeenschap, valt me op
dat we in de Duif nogal vaak reageren op elkaar. We geven in vergaderingen
reacties op de vieringen, we geven reacties op bijbelteksten. Ook hebben
we vaak reacties op wat er in de samenleving - vooral aan verkeerde dingen
- gebeurt en in de wandelgangen kunnen we ons soms druk maken over wat er
wel of niet plaats vindt bij ons. Daar verder over doordenkend dacht ik,
ja dat is logisch. De Duif is immers ontstaan vanuit een reactie op de
traditionele kerk. Met de leer van de tradionele kerk en met de hierarchische
structuur, daar konden velen zich niet meer in vinden. Velen van ons voelden
zich niet gezien vanwege hun sexuele geaardheid bijvoobeeld. Sterker nog,
velen van ons voelden zich in onze authentieke geloofsgevoelens en gedachten
behoorlijk gekrenkt.
Wie gekrenkt blijft, houd zijn of haar hart gesloten. Ingehouden woede of
verdriet, verwordt tot haat of rancune, ze verharden het hart.
Nu kun je veel energie - tijd, aandacht, gesprekken - blijven besteden in
deze gevoelens van gekrenktheid. En het reageren vanuit gekrenktheid, - ik
mis iets in deze dienst, ik ben het helemaal niet eens met deze bijbeltekst,
de maatschappij is vreselijk onrechtvaardig en gaat de verkeerde kant op
- kan je eindeloos volhouden. Maar daar gaan onze harten niet echt open
van.
Als Pasen opstanding uit het lijden betekent, dan lijkt het me zaak om
aansluiting te zoeken bij de bron. Bij God die liefde is. Maar, hoe doe je
dat dan? Concreet gaat het dan om de vraag: Wat willen we creëren?
Wat zou ik/jij (nog meer) willen creëren?
Wat willen we verder opbouwen in onze gemeenschap, dat te maken heeft met kerk-zijn. Wat zijn de essenties? Wat willen we en wat kunnen we creëren als het gaat om het omzien naar elkaar, om bescheiden en behapbare inzet voor een rechtvaardiger samenleving, om vieringen waarin we bemoediging vinden? Hoe komen we verder echt in gesprek met elkaar (in plaats van het te hebben over elkaar, zoals Jos Brink elders in dit nummer aangeeft); hoe komen we in gesprek met de traditie (bijbel en andere overleveringen), hoe komen we echt in gesprek met de Eeuwige?
Wij allen zijn denk ik op weg, zonder duidelijk gebaande wegen, maar wel met iets in ons hoofd/hart dat stroomt en licht geeft (zoals Oosterhuis dat verwoordt in het lied 'Hoever te gaan'). Laten we dat vooral voor ogen houden, daarbij luisterend naar wat ons hart ons ingeeft en daar vrijmoedig en elkaar steunend handen en voeten geven in onze gemeenschap.
Catrinus Mak
| Inhoud HGL 05/98 |
Het SKIA heeft het Kerkasiel van de Iraniërs geëvalueerd en er een boekje van gemaakt. Het is op de Kerkendag in Kampen gepresen-teerd. 'Een ervaring rijker, terugblik op het kerkasiel in 1997', heet het en akelig genoeg prijkt op de voorkant een foto van een vliegtuig van IranAir.
Het is een mooi verhaal geworden. De Duif heeft een exemplaar, maar je kunt er zelf ook een bestellen door overmaking van f 7,50 per exemplaar (incl verzendkosten) op giro 4293761 tnv werkgroep Kerk en asielzoekers te Haarlem, o.v.v. Evaluatie-map kerkasiel. Het SKIA is bereikbaar onder tel nr: 06 52732667 of: 06 55362313.
Het grote wachten gaat voor 'onze jongens' nog steeds door. Kevan heeft nog geen interview gehad, Ghasem een onafgemaakt interview, de rest wel en van de Duif-jongens heeft inmiddels Sam een antwoord: negatief. Ze zijn nu over heel Nederland verspreid geraakt, maar als je een adres wilt kunnen we er wel achter komen.
Inmiddels is het ambtsbericht uit. Er is niets nieuws onder de zon. De bewoordingen zijn ongeveer als volgt: 'Er worden nog steeds mensen vervolgd en onmenselijk behandeld in Iran, maar terugzending van hen die een zorgvuldige procedure hebben doorlopen en niet tot de vervolgden behoren is niet bij voorbaat onverantwoord.'
Omdat de Kamer gedwongen terugkeer wilde monitoren en dit door de regering van Iran onmogelijk wordt gemaakt wenst het kabinet opnieuw met het parlement te spreken. Er wordt een algemene notitie over waarborgen bij terugsturen geschreven, dus ook over monitoren bij terugsturen naar andere landen.
Het ambtsbericht zou na de verkiezingen maar waarschijnlijk nog voor de zomer (tussen 19 mei en 26 juni) worden besproken.
Het SKIA bereidt een 'tentenkamp' voor van tentjes die zonder haringen kunnen staan, in Den Haag, op de dag dat het ambtsbe-richt wordt besproken. Niet iedereen hoeft te blijven slapen, het gaat om de actie. Zelf heb ik niet zo'n soort tent maar ik wil wel meedoen. Wie een tent heeft en mee wil doen, meld je dan bij mij of bij Ton Wiemers.
Diana Vernooij
| Inhoud HGL 05/98 |
Op de voorgangersvergadering van deze maand hebben we maar één onderwerp aan bod gehad. Het overlijden van Carl van der Kroon heeft nogal wat emoties en vragen opgeroepen en we hebben dat met elkaar besproken. Op ons verzoek leidde Frits van der Ven op heel plezierige wijze deze vergadering.
Carl heeft beseft dat zijn leven ten einde was en heeft dit einde voor een groot deel zelf vorm gegeven. Carl was er open over en vertelde er ook over in zijn afscheidsbrief. Hij vertelde wanneer hij euthanasie wilde doen. Uiteindelijk is hij op 'natuurlijke' wijze overleden op de dag dat de euthanasie zou plaatsvinden.
Ik ben als vriendin en als pastor/voorganger intensief betrokken geweest bij zijn laatste weken en heb zijn afscheidsviering geleid. Ook ik ben in de Duif erg open geweest over zijn euthanasie. Die openheid was voor een aantal mensen confronterend en moeilijk te accepteren.
De dood is een confronterend moment waarin alles op scherp staat en iedereen op de proef wordt gesteld. Ik heb het ook weer eens mogen ervaren, je zwakke kanten komen scherp aan het licht. Gelukkig kun je op confronterende momenten ook boven jezelf uitstijgen en kun je dingen aan die je tevoren betwijfelde.
Maar in dit geval is er ook iets 'nieuws' aan de hand. Meestal vindt euthanasie in een besloten sfeer plaats, het wordt niet tevoren bekend gemaakt. Dit keer wist iedereen die hem kende het. En ook de afscheidsviering wordt meestal na de euthanasie georganiseerd door de nabestaanden, zoals bij een onverwacht overlijden. Dit keer deed Carl zelf flink mee.
Ik was dus de viering al vóór zijn overlijden, samen met hem en zijn dierbaren, aan het organiseren. Ik vond het zeker niet eenvoudig om mijn betrokkenheid als vriendin bij zijn overlijden en als organiserend voorganger te combineren. Ik heb dan ook vrij genomen van werk en andere zaken. Anderen, die minder dicht betrokken waren, vonden het vervreemdend om vóór zijn overlijden mee te organiseren aan de afscheidsviering. En ook te weten dat iemand overlijdt terwijl jij je gewone vrije avond hebt is niet eenvoudig. Je hebt er geen vorm voor. Ik weet van twee mensen die elkaar die avond hebben opgezocht maar anderen wisten er geen raad mee en zouden het misschien liever niet geweten hebben.
Acceptatie van euthanasie is een ding, dat acceptatie openheid oproept en daarmee confronterend is, is een tweede.
Dit soort zaken en nog veel meer is aan de orde geweest. Zoals verwachtingen: onwillekeurig heb ik (te hoge) verwachtingen gehad van medevoorgangers - omdat ik mezelf zulke hoge eisen stelde. En niet kloppende beelden: nadat ik verteld had hoe Carl zijn afscheid heeft vormgegeven zei een van de andere voorgangers: "Ik heb hem niet gekend".
We hebben tijdens onze voorgangersvergadering niet naar oplossingen of afspraken gezocht. Het uitspreken van onze gedachten en ervaringen was het belangrijkste.
Diana Vernooij
| Inhoud HGL 05/98 |
Het Groene Licht is een uitgave van de Stichting de Duif. Verantwoordelijk voor de inhoud is de redactie; Catrinus Mak, (hoofdredacteur), Rob Gijbels & Diana Vernooij.
HGL is onder andere een podium voor discussie, ingezonden stukken zijn zeer welkom maar de redactie behoudt zich het recht voor van niet plaatsen en inkorten.
Redactie-adres
Stichting De Duif
Prinsengracht 754 1017 LD Amsterdam
Katholieke Basisgemeente De Duif
Elke zondag om 10:30 uur Dienst van Schrift en Tafel.
Stichting De Duif
Prinsengracht 754 1017 LD Amsterdam
Telefoon 020-4220380
Postbank 49.80.620
Stichting tot Beheer van De Duif
Prinsengracht 754 1017 LD Amsterdam
Telefoon 020-6270350
Fax 020-6273158
Postbank 68.65.825
KvK 214957
Verhuur kerk en andere ruimten
Hortense van der Meer
Telefoon 020-6270350
Fax 020-6273158
| Inhoud HGL 05/98 |