Marina's bijdragen, dienst 17-1-1999

---

Lezingen:

• ?

Welkom en inleiding

Goedemorgen, welkom op deze byzondere zondagmorgen in De Duif. Deze week -om precies te zijn op 13 januari jl.- was het 25 jaar geleden, dat enkele moedige parochianen van de parochie St. Willibrordus binnen de Veste -hun kerk De Duif- kraakten na de officiële sluiting door het bisdom Haarlem.
Vandaag vieren wij 25 jaar vrije geloofsgemeenschap; 25 jaar met vallen en opstaan Open-Kerk zijn. Wij zijn dankbaar voor de stap toen gezet en voor al die spannende en gezegende jaren van opbouw van de gemeenschap van De Duif.
Wij zijn blij, dat wij iedereen hier welkom mogen heten in de Naam van de Eeuwige, die ons Zijn wegen bekend heeft gemaakt en van onze Broeder Jezus, die voorgeleefd heeft hoe het is om bijna goddelijk te zijn.
Iedereen is hier welkom zonder uitzondering naar ras, geslacht, geaardheid, wie je ook bent, wat je ook bent, je bent welkom.
De Duif, een gezegende plaats waar wij mensen heiligen genoemd woren en waar wij de verantwoordelijkheid krijgen om de goede dingen te doen, gerechtigheid en vrede te bevorderen, te helen en te genezen waar mogelijk.
De Duif, een plek waar als er twee of meer bij elkaar komen de Geest van God aanwezig is en ons troost en inspiratie geeft en wat wij verder vragen.
De Duif, een plaats waar mensen samenkomen om met elkaar méér te zijn dan alleen, een plaats van
samenkomst van "maten van Jezus", van "gabbers van God".
De Duif, een wijkplaats van "gewonde" en verdwaalde mensen, een plaats waar recht wordt gedaan.
En ook niet, want wij blijven mensen, mensen die elkaar pijn doen, die elkaar verdriet bezorgen, die niet het antwoord krijgen op wat onze naaste vraagt, die veiligheid bieden en ook weer niet; kortom: een club waar je niet de kans krijgt om in te dutten.
Er is veel bereikt in al die jaren, dankzij de moed en het doorzettingsvermogen van de oude garde en van de jongere generatie die meekraakte. Het gebouw zal binnen enkele jaren gerestaureerd zijn. De tocht en de kou zullen wij niet missen, misschien wel de saamhorigheid die het oude gebouw oproept.
Wat nu ?? Wat stelt de Duif eigenlijk voor als geloofsgemeenschap ?

Daar worden wij op bevraagd: zowel binnen onze gemeenschap als daarbuiten klinkt de vraag: Waar willen jullie naartoe? Waarlangs gaat jullie weg ?
Dat moeten wij uitzoeken met elkaar en dat gaan wij ook doen aan de hand van het jaarthema "Bouwen in en op onzekerheid", een jaarlang zullen wij onze ervaringen delen in werkgroepen met thema's als Ontmoeting met de openbaring, Ontmoeting met God in de vieringen en spiritualiteit en Ontmoeting met vele godsdiensten en hun achtergronden.
Het eerste thema is "Gemeenschap als verbondenheid met God en mensen met elkaar". Hiermee beginnen wij dit byzondere jaar voor de Duif en wij zullen er ook mee eindigen.
Nou is dat een hele mond vol: Gemeenschap als verbondenheid met God en mensen, en mensen met elkaar. Wij hebben een vertaling gevonden in het Hebreeuwse woord "verbinden": CH B R , op z'n jiddisch uitgesproken als "gabber".
Gabber-zijn kan je in allerlei situaties, in een zaak of onderneming, op reis, als vrienden, bij een sportieve prestatie, in je familie … Maatjes, de voorwaarde om meer te zijn dan het gewone; om meer te doen dan het gemiddelde. En dat houdt in dat je van elkaar weet wat je bereiken wilt, waar je naar op weg bent en nog belangrijker, wat jijzelf en de ander nodig hebt onderweg.
Gabber moet je willen zijn - van elkaar en van God - ; het hoeft niet … waarom zou je?
Je kunt elke dag opnieuw kiezen om in verbondenheid met elkaar en met je Schepper te leven. Vandaag zijn we bij elkaar om stil te staan bij 25 jaar verbondenheid met elkaar en met God enook om te beslissen wat wij na vandaag gaan doen: of wij ook in de toekomst "Gabbers van God en van elkaar" willen blijven of niet. Wat hebben wij nodig om Gods wegen op aarde te leren kennen, om door te krijgen hoe wij met elkaar en met onze andere gabbers om moeten gaan?

Gods zegen als het heilige vuur dat ons bezielen zal zoals beschreven in Psalm 67,
… en misschien wel opnieuw leren bidden met de woorden van onze broeder Jezus uit het evangelie van
Lucas
… en de kennis van de liefde van Christus zoals Paulus die beschrijft in zijn brief aan de Gemeente van
Efeze
… en de kennis van je broertje en zusje die naast je staat, want met elkaar vormen wij een sterke kracht temidden van Gods grote gemeenschap op aarde, die niet is gebonden aan kerken of officiële instanties.
Ik wens ons allen een goede dienst toe.

Overweging

Toen ik begon aan de voorbereiding van deze dienst kwamen er twee woorden in mij op:
Vastbesloten en vol overgave.
Woorden die voor mij kenmerkten wat onze gemeenschap nodig heeft om door te gaan. De psalm 67 bevat beide elementen: een bede, een vraag om de zegen van God en tevens de overtuiging, dat die zegen geschonken is en zal worden. De Eeuwige wordt gevraagd om haar gelaat, haar aanschijn naar ons toe te wenden waardoor wij het licht zien en de wegen van de Eeuwige zullen herkennen, want die wegen betekenen welzijn. Welzijn, sjaloom; geen onverwachte schoten in een muziekcafe, geen dood en verderf, geen angst bij de vreemdeling die in uw stede woont, geen wandelgangencircuit waarin mensen afgemaakt worden en nooit meer op kunnen staan. Als je er bij stil staat hoeveel on-welzijn er is in de wereld, mag God wel een soort Superman zijn, want in onze wereld moet Hij eigenlijk alle kanten tegelijk op kijken om ons en onze medemensenkinderen de weg te wijzen.

Iemand zei maandagavond bij de voorbereiding van deze dienst: in de Duif heb ik het vertrouwen dat ik bij mensen ben die allemaal weten en willen dat het anders kan en daaraan ook willen werken. Dat is een rijk gevoel als je mensen om je heen hebt die zo in elkaar steken, mensen die Gods handen en voeten op aarde willen zijn.
Een ander zei: de Duif had het nooit zo lang volgehouden als de groep niet zo eerlijk was geweest, een eerlijke kerk.
Een ieder die vraagt, krijgt, staat in het evangelie; de Duifgroep vroeg 25 jaar geleden: laat onze kerk open blijven, laat alles doorgaan en wij kregen alleen niet precies datgene waar om gevraagd was; de weg van de gekraakte kerk liep niet over rozen, mensen liepen weg bij veranderingen of omdat er niet snel genoeg veranderd werd, ruzies, misverstanden, maar ook prachtige ervaringen deden mensen op in de afgelopen periode. Hoge verwachtingen hadden wij en wij hebben naar elkaar gekeken alsof wij allemaal van die fijne broertjes en zusjes van Jezus zijn. Maar Jezus zegt keihard, dat wij "slecht" zijn.
Eelke goed-gereformeerde weet, dat hij/zij geneigd is tot alle kwaad, dus dat is niks nieuws. Voor de ouderwets opgevoede roomsch-katholiek was er ook veel te biechten, dus dat woord "slecht" moet niet vreemd klinken. Maar wij zijn niet alleen maar slecht, dat is een oud beeld. En dat is een van de verdiensten van de Duif, dat oude beelden afgebroken zijn, beknellende plaatjes verscheurd. Wij hebben alles in ons, het licht van de vrede, de liefde van Christus, maar ook het gif van de slang, het venijn van de schorpioen en wij kunnen kiezen of wij met Paulus' wens meegaan dat wij samen met onze collega-heiligen de liefde van Christus in al zijn dimensies willen leren kennen of niet. In de Duif zeggen we niet zo gauw hardop, dat iemand het gif van de slang uitspuwt en of hij daar als de donder mee op wil houden of dat iemand het venijn van de schorpioen tegen een andere heilige gebruikt en dat zij eruit vliegt als zij dat blijft doen.

Wij zijn liever aardig totdat het helemaal uit de hand loopt en dan is die ander niet meer te redden of heeft hij/zij anderen in zijn/haar val meegesleept. Vastbesloten moeten wij zijn als wij van de wegen van God af gaan dwalen, als Gods kinderen zich niet meer veilig voelen in Gods huis, de Duif. Dat betekent dat ieder van ons uitgedaagd wordt om het licht van Gods aanschijn te weerspiegelen; dat het niet alleen in de wandelgangen thuishoort, wat er mis is in de gemeenschap en dat wij ook niet moeten vergeten onze zegeningen te tellen, te zien wat goed is en wat heilig is in onze Duif.
Wij lopen nooit meer over gebaande wegen, dat is eigenlijk wel eng. Maar het is duidelijk dat de Duifgemeenschap dat al een aantal jaren doet en niet onverdienstelijk. Er is een aantal goede, ervaren gidsen in onze groep waarnaar wij goed moeten luisteren, want niet iedereen weet even goed wat de juiste weg naar het Koninkrijk is. Zeker als je veel hel op aarde hebt gezien en ervaren, dat is het moeilijk om de hemel mee vorm te geven.

Vol overgave, dat is niet iets wat past in onze harde, gewelddadige maatschappij. Overgave hoort bij onze binnenwereld, bij de intimiteit van onze persoonlijke omgang met God en onze naast medemens. Maar wij kunnen het leren, door de woorden van Jezus; wij kunnen leren vragen, wij kunnen leren vertrouwen en onze knieën buigen niet omdat het moet, maar omdat wij zelf willen weten hoe het is om onze arrogantie en onze assertiviteit even af te leggen en ons in te stellen op het ontvangen van Gods liefde, ons hart te openen voor het geloof in de Eeuwige en de Geest, die onze kracht is. Wij kunnen leren om in kwetsbaarheid en zachtheid uit te wisselen waar wij voor staan in de wereld, wat de zin van ons bestaan is, waarin onze bestemming ligt en wat wij merken van de gemeenschap met God. Wij kunnen vragen, aankloppen, om vergeving vragen en niet schrikken als iemand ons om hulp vraagt. Want wij mogen elke dag vragen om Gods zegen, wij kunnen elke dag kiezen voor de liefde en tegen de haat; wij kunnen zeggen: ik blijf een gabber van God, doe jij ook mee ?
En wat belangrijk is, dat wij ons geborgen weten in Gods hand en dat wij niet stoer hoeven te zijn in het kontakt met God en met elkaar.
Vastbesloten en vol overgave gaan wij als gabbers van God de toekomst tegemoet.
Amen.