Lezingen

• Matteüs 18, 21-35
• Kolossenzen, 3, 12-14
  

Welkom en inleiding

Lieve mensen van harte welkom in deze bijzondere Duifdienst, welkom als je hier voor het eerst bent; wij hopen dat je je hier thuis voelt ! Welkom als je hier vaker komt, want ieder mens doet er toe. Wij zijn blij dat je er bent en dat je met ons mee wilt vieren op deze zondagochtend. Wij beleven een driedubbele vliegende start vandaag : de presentatie van de Duifgemeenschap in onze gerestaureerde kerk, de start van het nieuwe seizoen en inhoudelijk gaat het op deze Vredeszondag ook over opnieuw beginnen en niet stoffig en saai, maar met verve en elan.

Overweging

Petrus vraagt als discipel aan Jezus hoe vaak hij zijn broeder moet vergeven en het antwoord is : zeven maal zeventig maal. Dat is gangbaar in het Koninkrijk van God.
Niet zo zuinig zijn met vergeving als je leerling van Gods Zoon wilt zijn.
Als mens met de opdracht om het Woord van God door te vertellen, heb je een voorbeeldfunctie naar de rest van de mensheid.

Als je dienaar van de Allerhoogste wilt zijn, geeft dat bijzondere verplichtingen. Zoals het liefhebben van je naaste als jezelf, het vergeven van vriend én vijand, het laten stromen van Gods liefde door jou heen en naar anderen toe.
In de gelijkenis zien wij een voorbeeld van zoals het in het dagelijks leven vaak gaat.De liefde en het mededogen die de Eeuwige ons ingeven, krijgen geen vervolg.
De stroom van liefde en vergeving stokt, wrok en ego nemen de overhand en weg is de gemeenschap, de verbinding die ertussen mensen en tussen God en mensen kan zijn.
Liefde is de band van de volmaaktheid en als je daarmee begint en het door je heen laat stromen, is vergeven niet moeilijk meer.

In onze analytische, individualistische samenleving is het geven van een weliswaar genuanceerd oordeel belangrijk. Altijd en overal. Het is niet alleen belangrijk, het is zelfs legitiem. Heb je geen oordeel, dan is dat veel vreemder.
Dat oordelen staat soms haaks op wat liefde kan bereiken, wat ontferming en barmhartigheid vermag, want een oordeel kan ook vanuit een liefdeloze optiek komen.
Vergeven en vergeven worden zijn een heel belangrijk onderdeel van het menselijk vermogen om te leven. Er zijn mensen met wie je nooit ruzie krijgt, maar er is over het algemeen meer strijd, onenigheid in je hart dan je voor mogelijk houdt.
Vergeven is loslaten van oud zeer, is weg laten vliegen, is elkaar de vrije vlucht laten en niet blijven duwen op de pijn, op de schuld, op de haat die sommige situaties met zich mee brengen, iemand weer als nieuw zien en terug zijn bij wie jijzelf bent.
Het is een regelrechte bevrijding, want je doet ook iets goeds voor jezelf.
Jezus zegt in de gelijkenis niks over de voorwaarden waaronder je je medemens moet vergeven, hij zegt gewoon dat je altijd moet kunnen vergeven.
Dat je altijd de ander en jezelf in de gelegenheid moet stellen om vergeven te worden. Door het contact, door de verbinding niet uit de weg te gaan, door je elke keer weer voor te nemen dat het ook anders kan.
Dat je weer opnieuw kunt beginnen met elkaar. Elke keer weer.
Maar hoe doe je dat? Hoe maak je jezelf zo vergevingsbereid dat je zeven maal zeventig maal aan de bak kunt?
Dat kan alleen maar als je je hart vol laat lopen met Gods oneindige liefde, waar genoeg van is voor ons allemaal.

Je kunt op twee manieren naar een mens kijken : met liefde en vrede in je hart en zonder.
Het gevolg is verpletterend : als je de liefde niet hebt, wordt die ander snel verdacht, onbetrouwbaar, slecht enz. Dan wordt je moralistisch en dan is het oordeel vernietigend. Want wat te zeggen bijv. over de dienaar uit de gelijkenis. Die man had een grote schuld bij zijn baas, maar hijzelf kreeg ook nog aardig wat poen van zijn collega, 100 dinariën is 100 keer het dagloon van een arbeider in die tijd.
Natuurlijk zit hij goed fout, want hij heeft vergeving gekregen, maar niet echt ontvangen. Hij heeft zich niet door de liefde en het mededogen van zijn vorst laten vervullen en heeft niet echt een nieuwe start gemaakt. Hij blijft in zijn oude patroon hangen en klimt er niet uit. Dat doen wij ook dikwijls, doen wat je altijd doet, denken wat je al jaren denkt, je gevoelens duiden met oude woorden zonder jezelf de kans te geven opnieuw te beginnen.
Maar is dat strafbaar ? Of moeten wij gewoon allemaal leren om het oude gedrag, het oude kijken af te leggen en voorbij het oordeel te komen naar onszelf en onze medemens. En van belang daarbij is hoe je kijkt naar jezelf en naar de ander.
Kijk je vanuit de verwachting dat jijzelf of de ander het nooit goed, nooit anders kan doen of kijk je vanuit het verlangen dat het beter wordt, dat het mooier kan worden.
Hoe leer je in Godsnaam de liefde ?? Hoe kan je die eeuwige en barmhartige stroom toelaten en jezelf en anderen de vrijheid geven ? Daar zijn een aantal manieren voor.
Een ijzersterke, oud-hollandse is : Wat gij niet wilt dat u geschied, doet dat ook een ander niet.

Maar dan moet je gezegend zijn met invoelingsvermogen en dat heeft niet iedereen.
Een andere manier is : Als je in een situatie komt waarin je bemerkt dat er haat en wrok in je opkomen. Doe dan als volgt : Probeer de liefde die iemand je ooit gaf en die je werkelijk ontroerde voor de geest te halen en als het ware opnieuw te ervaren. Laat dat gevoel weer opkomen en laat je hart zich met dankbaarheid en liefde vullen. Dat gevoel van vervuld raken, geeft je het besef dat jij de liefde waard bent, dat jij in staat bent om liefde te ontvangen en het uit te stralen. En als je dan beseft dat in wezen ieder mens gelijk is, weet je dat elk mens dezelfde angsten kent als jij, dezelfde teleurstelling, boosheid, verdriet en pijn. Gevoelens waardoor je er soms niet mooier op wordt en waardoor je een ander gewild of ongewild wel eens erg kunt kwetsen.

Wij willen allemaal gelukkig zijn en niet lijden. En ons oordeel is dikwijls vertroebeld door wat wij zelf hebben meegemaakt, door ons overspannen ego dat alleen maar groter moet worden om in deze harde maatschappij te overleven.
Als jij in de liefde woont en de liefde woont in jou, geeft het moed om te springen, om de hindernis te nemen van het vastzitten in oude patronen.
Dan heb je genoeg warmte om je heen en in je om jezelf te overwinnen, je zorgen, je boosheid en innerlijke strijd. Dan kan je opnieuw beginnen samen met de ander, samen met jezelf aan een vrije vogelvlucht waarin je alles vanuit een ander, een nieuw perspectief kan zien.

Vanuit het werkelijke verlangen naar het visioen van vrede en naar de lichtheid van een nieuw bestaan in een wereld die weet heeft van het Koninkrijk Gods, kan je de liefde leren, kan je jezelf en anderen vergeven om wat des mensen is.
Dan kan je jezelf toestaan te genieten, dan hoef je jezelf niet meer te kort te doen door oude shit van jezelf of van de ander steeds maar op te rakelen.

Wat te doen als het te zwaar is? Als er bijna geen vergeving mogelijk is, ook dan helpt het niet voor jezelf om te blijven hangen bij het oude en is het goed om dankbaar te zijn voor wat er wel is en het andere, het zwarte, liefdeloze bij die ander te laten. Want als de liefde van God in je is, is er een zachte warmte die de haat en de wrok in jou liefdevol omgeven en laten smelten waar je zelf bij bent.

Je kunt besluiten om vergeving en liefde een grote plaats in je hart te geven. Vandaag kan je dat besluiten als je het al niet had gedaan. Het is niet zo moeilijk om je koppie te buigen voor de mens die gelijk aan jou is. Alleen moet je soms een moment, een plaats kiezen dat het ontvangen kan worden.
Want het is net als met voorrang !! Je neemt geen vergeving, maar je kan het alleen maar krijgen. Ook van jezelf, want alle donkere gedachten, alle oordelen over jezelf zijn ook een vraag om vergeving waard. Alleen als jij jezelf kunt vergeven voor alle negativiteit naar jou als mens, alleen dan kan de liefde een ruime plaats krijgen.
Dan kan je terugkomen bij wie je echt bent, een mens van vlees en bloed, met een warm kloppend hart vol liefde en barmhartigheid.

Jezus zei niet voor niets als hij ergens binnen kwam : Vrede zij u.
Dat in je door laten dringen, geeft vergevingsbereidheid voldoende om heel vaak te kunnen vergeven. Vrede zij u en de alles overrompelende liefde van God onze Vader en van Jezus zijn Zoon.
Amen.

Nodiging

Geliefden van God,
Om de liefde en het leven te delen met elkaar, eten en drinken wij nu op dit moment in dit goddelijk uurtje brood en wijn met elkaar. Om de vrede te vieren, om te weten wat ons ook te wachten staat, dat wij samen zijn en nooit alleen.
Iedereen is belangrijk, ieder mens hier binnen en buiten dit Godshuis doet ertoe en heeft liefde, vrede en gerechtigheid nodig.
Daarom staan wij niet alleen stil bij onszelf maar wij delen hier in de binnenkring van onze wereld in de wetenschap dat er veel meer mensen zijn die de liefde en de vrede herkennen en daarnaar handelen.
Iedereen is welkom, wie je ook bent, hoe verschillend en toch zo gelijk.
Deel met ons mee en maak contact met de liefde, die de band van de volmaaktheid is.
Komt dan want alles staat gereed.

Zegenbede

Zusters en broeders, bekleed je, als Gods heilige en geliefde uitverkorenen, met tedere ontferming, goedheid, nederigheid, zachtheid en geduld. Verdraag elkaar en vergeef elkaar, als de een tegen de ander een grief heeft. Zoals de Barmhartige God jou vergeeft, zo mag ook jij vergeven. Voeg bij dit alles de liefde, die de band van de volmaaktheid is. Zo zegene ons de Eeuwige die is, was en komt.
Amen

| Archief/Bijdragen | Archief 2002 | Marina's "Hoofdpagina" | Gastvoorgangers |

FV 2002-09-15 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl