Voorganger: Marina Slot

Lector: Nicole van Eijk

Lezingen:

Kahili Gibran over Godsdienst

Lucas 6; 46-49

Thema: Verdediging van het ongewone

Welkom en inleiding

Welkom lieve mensen in de Duif, dit huis van God en mensen.

Wij hebben een speciale zondag vandaag : startzondag van het nieuwe Duifseizoen en open Monumentendag.

Je bent welkom, als je hier voor het eerst komt en ook als je een trouwe gast bent in ons Godshuis.

Het gehele Monumentenweekend staat in het teken van Verdediging en veel oude Verdedigingswerken staan in het middelpunt van de belangstelling.

Omdat ik het leuk vond om ook in de dienst aan te sluiten bij dit thema hebben wij tijdens de liturgievergadering gesproken over verdediging, verdediging van je geloof, van onze manier van kerk-zijn. En wij zijn met elkaar teksten gaan zoeken die daar iets mee te maken hebben. Eigenlijk hebben wij met elkaar de dienst gebouwd van de fundamenten af aan.

Wij lezen vandaag twee teksten een van Kahlil Gibran over godsdienst en een uit het Lucas-Evangelie over geloven en werkelijkheid.

In dit uur hebben wij de stilte en de rust om en in onszelf, onze gedachten en gevoelens gaan haar eigen weg en wij delen met elkaar muziek, woorden en het brood en wellicht meer van het ongewone.

Overweging.

Verdedigen doe je meestal als je wordt aangevallen. Dan bouw je een grote wal om je heen. Je zet er nog een façade voor. En dan is het: kom maar op.

Verdedigen is een vorm van beschermen, opkomen voor: voor jezelf, voor de ander, voor degene die zwakker is dan jij, voor de goede zaak, voor de normen en waarden van jouw groep of van de samenleving waarin je woont.

Verdedigen is scheiden en onderscheiden : het is jouw gelijk of dat van de ander en er kan er maar een winnen.

Als je je verdedigt, is dat wellicht om uiteindelijk vrij te worden, maar de vrijheid is er nog niet.

Het kan zijn dat je je moet verdedigen tegen een fysieke aanval. Dan heb je kracht en snelheid van handelen nodig om te winnen. En als je die niet hebt, is hulp van anderen het enige wat je kan redden.

Je kunt ook psychisch belaagd worden, geestelijk druk en dreiging, iemand of iets kan erop uit zijn om jou te kleineren zodat je onzekerheid alleen maar toeneemt.

Je kunt ook bedreigd worden doordat datgene of diegene die jou dierbaar is, wordt belaagd of je wordt afgenomen.

Meestal zijn wij niet zo blij als wij ons moeten verdedigen, behalve bij een proefschrift als dat goed lukt, of in een rechtzaak als het recht zegeviert.

Maar verdedigen geeft je wel het bewustzijn hoe krachtig, hoe snel en hoe slim je eigenlijk wel bent.

Verdedigen vergt creativiteit, het geeft inzicht in verhoudingen: wie je bondgenoten en wie je vijanden zijn. En ook wie tot de grote groep meelopers behoort.

Verdedigen doe je als je een keuze hebt gemaakt, als je je verantwoordelijkheid neemt in het leven en niet wegduikt of je aanpast. Ook al weet je niet wat je te wachten staat.

De Duif is ooit begonnen in de 19 e eeuw als Schuilkerk voor ons Rooms-katholieke volksdeel dat na de Reformatie in het protestantse gedrang dreigde ten onder te gaan. De katholieken die hier hun geestelijk dak vonden, waren wel in groot in aantal, maar in macht en aanzien waren ze in de minderheid.

Na de kraakactie van 1974 waren de krakers zowel getalsmatig als in wereldlijke en kerkelijke macht een minderheid. Zij moesten zich verdedigen tegen het instituut Rooms-katholieke Kerk dat het gebouw nog steeds in bezit had. Er werd een Stichting opgericht tot Behoud van de Duif, een club zonder geld en goed met alleen goede idealen en veel werkkracht en doorzettingsvermogen.

Wij hebben ons jarenlang moeten verdedigen over van alles en nog wat : over de doop of dat wel geldig was, over de eucharistie hoe we dat deden. Want de sacramenten waren toch voorbehouden aan gewijde priesters en dominee's.

En wij hebben geleerd ons vrij te uiten ten opzichte van de clerus zonder de angst dat wij niet goed genoeg waren.

Wij zijn inhoudelijk anders gaan denken en geloven. Katholieken leerden zelf de Bijbel lezen, later samen met protestante nieuwkomers en mensen zonder kerkelijke achtergrond die zich aansloten bij de Duif.

Wij hebben geleerd hoe het is als je het geloof niet beperkt tot de zondag en er met elkaar naar zoekt om het geloof te leven.

Dat was de vrijheid die wij proefden, voelden en tot het uiterste wilden verdedigen. Maar als je blijft verdedigen, blijf je een gevangene, blijf je een belaagde, blijft je blik vertroebeld door de dogma's van de ander, door de drogredenen die je toegeschoven worden.

Je blijft steken in je eigen reactie op ……

De profeet Kahlil Gibran zegt: wie zijn gedrag laat bepalen door zijn zedenleer, zet zijn zangvogel in een kooi gevangen. Het vrije lied komt niet door tralies en draden.

Als ik eraan denk hoe gekneusd en vleugellam sommigen hier binnen zijn gekomen (mijzelf incluis)en hoe sterk ze waren op het moment dat zij weer konden vliegen.

Want strijd kost slachtoffers, strijd levert pijn op, maar strijd maakt ook sterk. Zeker als je je eruit los kan maken.

In je hoofd kan het soms zo razen. Je verlangens tegenover de werkelijkheid.

Een werkelijkheid die nooit zonder de Eeuwige is.

Ook al heb jij misschien heel andere woorden voor wat wij God of Eeuwige noemen.

Zonder geloof in jezelf, in de mensen om je heen, in dat het goede toch altijd sterker is dan het kwaad, kan geen mens leven.

Zonder het licht van de dromen van vrede, de visioenen van recht en gerechtigheid, zonder andere mensen die jou vertrouwen en samen met je willen bouwen aan een nieuwe toekomst - hoe kort je levensverwachting ook is - is het leven een grote verwarring.

Wij ervaren aan elkaar wat het is om in vrijheid te leven, om steeds te toetsen met elkaar of wij de vrijheid ook spreken in de woorden die hier klinken.

Wij leren het goddelijke en het menselijke in onszelf en in elkaar te zien en te waarderen.

Wij hebben in dit Godshuis samen een tempel gebouwd die staat op de rotsen van het goede dat moet gedaan.

En ieder is hier welkom, ieder die hier binnenkomt met je hele hebben en houden, met je vreugde en verdriet, met je doen en je laten, met je woorden en gedachten van twijfel en niet durven geloven en vertrouwen op die Ene die in ons allen is.

Wij zijn een van lichaam en van ziel, wij zijn onderdeel van een zichtbare wereld die ons vreugde geeft maar ook dikwijls angst aanjaagt en wij maken ook deel uit van de wereld van het ongewone, de vrijheid van de ziel die vleugels heeft en lachend boven al onze problemen en probleempjes zweeft.

Wij bestaan uit een lichaam en een geest, waar in liefde woont, waarin muziek onze eigen snaren prachtig laat klinken en waar het licht binnen in ons schittert als het in aanraking komt met de zon van de ander.

Dat alles en nog veel meer valt te ontdekken als je in vrijheid kan leven en geloven, als je staat in het vertrouwen dat je leven - ook al vind je het soms zwaar, ook al heb je soms het gevoel dat je wereld instort -altijd in verbinding is met de Eeuwige.

Dat is ongewoon, dat is volstrekt ongelofelijk.

En dat valt ook eigenlijk niet uit te leggen, niet te bewijzen.

Want het bewijs, dat zijn wijzelf

Nodiging

Wij zijn het bewijs van de vrijheid van lichaam en ziel,

Wij leven in het vertrouwen dat er altijd iemand ons verdedigt en beschermt ook al is de toekomst donker en onzeker.

Wij zijn welkom aan de Tafel van de Enige die ons al zocht, nog voor wij om haar riepen.

Wij delen brood en wijn als tekenen van leven en van samen.

En wij voelen ons gekend in dit huis en overal waar wij ons bevinden.

Dat is de basis om met elkaar aan tafel te gaan.

Als je je verbonden voelt met degene die naast je is of tegenover.

Als je aangeraakt bent vandaag door wat of wie dan ook.

Komt dan wie je ook bent, waar je ook vandaan komt.

Komt want alles staat gereed.

Zegenbede.

De Eeuwige zegene ons en zij behoede ons.

De Barmhartige doe zijn aangezicht over ons lichten en zij ons genadig.

De Onnoembare verheffe haar aangezicht over ons en geve ons vrede.

Amen.

| Archief/Bijdragen | Archief 2004 | Marina's "Hoofdpagina" | Gastvoorgangers |

RG 2004-09-12 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl