Voorgangers: Marina Slot en

Lector: Angela van der Marck

Lezingen: Exodus 17 en Johannes 14

Thema:

Welkom en inleiding

Welkom lieve mensen, welkom vandaag in de Duif als je hier voor het eerst bent en ook als je hier een geregelde gast bent in dit geliefde huis van God en mensen.

Op deze derde zondag in de 40 dagentijd, de periode van inkeer, vasten, toeleven naar het wonderlijke moment van de Paasmorgen klinken er lezingen die in de traditie al eeuwenlang worden gelezen op deze dag.

Juist in deze tijd die voor sommigen gekenmerkt wordt door soberheid en afzien van luxe en overdaad, hebben wij het over water, puur helder water, eerste levensbehoefte, onmisbaar voor mens en dier.

Wij zien het volk onder leiding van Mozes door de woestijn trekken van de ene pleisterplaats naar de andere en dan is er opeens geen water om te putten. Dieren en mensen smachten naar de smaak van het koele water uit de bron. Opstand, verwarring, twist is het gevolg.

Het lijkt alsof de Eeuwige blij moet zijn dat het volk Israël met Mozes is meegegaan.

Het klinkt verwijtend, ruziezoekerig, bijna militant, een bekend geluid in onze tijd, waarin verhoudingen harder worden, waarin vragen minder gemakkelijk lijkt te zijn als afdwingen.

Geef ons water, wij hebben recht op water, jij en de Eeuwige hebben er maar voor te zorgen dat het er is …..en anders zwaait er wat.

Mozes vreest voor zijn leven.

In de tekst uit het Evangelie van Johannes is er een ontmoeting bij de bron, man en vrouw ontmoeten elkaar, jood en samaritaanse raken met elkaar in verbinding, een vruchtbaar gesprek wat aanstekelijk werkt op een groot deel van de omgeving van de Samaritaanse vrouw. Samaritanen waren in de loop der eeuwen zowel politiek al godsdienstig tegengesteld aan het Jodendom van Jeruzalem. De Samaritanen hadden een eigen godsdienstige gemeenschap gesticht afgescheiden van Jeruzalem, die stoelde op hun eigen oeroude, religieuze tradities maar die voor joden onwettig en onrein was.

Jezus trekt het vreemde gebied Samaria binnen, terwijl hij in zijn eigen land Judea als profeet nog lang niet geëerd wordt. Zij vinden hem maar vreemd vooral de leidende klasse van de Farizeeën vindt het allemaal maar niks wat hij doet.

Overweging.

In de streek waar mijn moeder is geboren, ligt een kronkelig weggetje met de weidse naam, Bonrepas, frans voor een goede maaltijd.

De bevolking heeft het vertaald naar, de Boenderpas. Dat past meer in de wat hoekige, agrarische omgeving, maar die naam blijft herinneren aan de doortocht van Napoleon door dit gebied en het feit dat hij het er goed toeven vond.

Mozes had het effies minder, de namen die hij aan de plaatsen gaf, waar het volk in opstand kwam, zijn Massa en Meriba. Massa betekent verzoeking, beproeving. Meriba betekent ruzie, twist. Een goede aanduiding van hoe hij zich voelde daar in de aanwezigheid van de Eeuwige en toch bang om te falen als leider van het volk onderweg.

Hoe zou de Samaritaanse vrouw de plek bij de bron genoemd hebben als ie al geen naam had gehad ??? Verwondering, verbazing over die man die haar niet beoordeelt, niet terugdeinst hoewel ze driedubbel onrein is voor deze Jood, als vrouw, als Samaritaanse en als vrouw die seksueel behoorlijk actief blijkt te zijn.

Ze komt rond het middaguur naar de bron met haar kruik, niet een gebruikelijke tijd, op het heetst van de dag ??? Ontloopt ze de andere vrouwen ?? Heeft ze geen andere plaats om te rusten dan in de schaduw van de waterrijke omgeving van de bron ???

We zullen het nooit weten waarom ze daar op dat tijdstip aanwezig is. Zoals wijzelf ook niet weten waarom wij soms net op de juiste tijd op een bepaalde plaats zijn. Of nog sterker waarom iemand anders die jij tegenkomt net op datzelfde moment daar is waar jij ook bent.

Dat zijn de tijden van vloed en zegen, waarin je geloof gevoed wordt, waarin je je sterker voelt dan ooit.

Waarop je begeistert raakt door de ontmoeting, door de helderheid van kijken, voelen en weten over en weer.

Tijdens de liturgievergadering hebben we elkaar verhalen verteld over die momenten.

Over die avond dat je ontsnapte aan de quarantaine en over het hek klom; de kerk was helemaal leeg, er brandde alleen een Godslampje en het was alsof er een warme deken om je heen viel.

Of die keer op het Centraal Station waar de Sikh je aansprak en zei: ‘Ik begrijp waarom je piekert, maar dat lost niks op. Je vader was een belangrijk man en je piekert over wie hem op moet volgen in het Suriname waar Bouterse nog aan het bewind is'

Het is alsof iemand liefdevol door je heen kijkt, je door en door kent, alsof de geheimen die elk mens heeft er even niet toe doen. Je hoeft niks meer te verbergen, je hoeft geen smoezen te bedenken. Het is zoals het is en je wordt gezien zoals je bent zonder oordeel, zonder twijfel.

De Samaritaanse vrouw voelt dat ze een manmens ontmoet die meer en anders te bieden heeft dan wat ze gewend is. De discipelen die terugkomen, zijn verbaasd en onder de indruk: ze blijven toeschouwer van dit wonderlijk tafereel. Zoals aartsvader Jacob bij de bron zijn geliefde Rachel ontmoette, zo gebeurt er nu weer iets bijzonders tussen een man en een vrouw bij de bron.

Ongetwijfeld zouden wij ook gelijk geloven als zoiets gebeurt in je leven.

Een wonderlijke intense kennismaking zonder reserve, zonder geijkte patronen, zonder hoe het hoort.En wat moeten wij???  Dat is lang niet altijd gemakkelijk want juist het oordeel is er zo gauw; zelfs als het niet in onszelf is, dan hebben de ander of de media wel een beeld geschetst voordat je zelf tot een inschatting van een mens of van een situatie kan komen. In onze tijd hadden tv en krant allang de Samaritaanse verwittigd van de komst van een profeet genaamd Jezus. Ze had allang in achtergrondartikelen alle voors en tegens van deze prediker te horen gekregen. Is Hij de echte Messias ?? Is Jezus een valse profeet ?? Ik kan de koppen wel bedenken. Hoe moeilijk is het voor ons om open en vrij te staan ten opzichte van een mens die anders is. Een mens die een andere leefwijze, een andere cultuur heeft; op een andere wijze de Ene aanbid en wellicht ook in Geest en Waarheid. De vreemde is gauw verdacht in onze maatschappij, wij leven in een verbrokkelende samenleving die wij maar met moeite bij elkaar houden. En elke dag worden meer pogingen gedaan om te scheiden dan om te verbinden. Dat is onze werkelijkheid. Het is bijna een onmogelijke opdracht geworden om al die vaak valse boodschappen van die foute mediaprofeten te deleten en zelf op eigen oordeel en gevoel af te gaan. Daarom is het soms moeilijk om te geloven dat de Eeuwige in jouw buurt is, dat er een bron van eeuwig leven onder handbereik is.

Als je honger hebt of dorst, als je ziek bent of als er net een geliefd mens ziek is geworden. Of zoals ik van de week hoorde : je hebt afscheid moeten nemen van je werk op een moment dat jij er nog niet aan toe was omdat je baas een Poolse medewerker in dienst heeft genomen die jouw werk voor een derde van je salaris doet. Wat moet je dan ?? Is het dan niet gemakkelijker te geloven dat de wereld simpelweg verdeeld is in goed en kwaad zonder schakering ?? Het leven wordt dikwijls zo plat voorgesteld, alsof het zo in de uitverkoop kan; de teksten gaan niet over de mens met alle moois wat daar op en aan is. En juist in dit geval bleek diegene wel sterk te zijn, niet mee te gaan in de verhalen over, in het oordeel van de meerderheid. Vol goede moed pakt hij werk op wat hem voor de voeten komt, zonder bij de pakken neer te gaan zitten.

Jouw voorstellingsvermogen, jouw eigen verhaal zal de kleur moeten aanbrengen. Het verlangen naar echt menselijk contact zonder vooroordeel, zonder het referentiekader van mensen die alleen maar kwaad denken. De stroom van het water, de geur van het leven in al zijn schoonheid en rauwheid, het gevoel weer geleid te worden naar de plek waar het goed toeven is met elkaar, waar delen vanzelf spreekt. Waar mensen aandacht en liefde voor elkaar hebben.

Dat gevoel, die wetenschap zit als een bron van eeuwig leven in ieder mensenkind en het is zo goed dat wij daarin elke keer aangeraakt worden; dat er steeds ontmoetingen zijn zonder oordeel, zonder twijfel waardoor je weet dat de Eeuwige in ons midden is. Wij hoeven er niet voor naar de berg of naar Jeruzalem, wij hoeven niet naar de bron buiten onszelf. De Geest is welkom in ons en de Waarheid maakt ons transparanter dan ooit. Het is ook een heerlijk gevoel je gekend te weten in alle hoeken en gaten van je wezen. Je angsten, je verlangens en je gedachten alles mag er zijn in aanwezigheid van die Ene, eeuwig Liefdevolle die alles van ons weet en bij wie het goed toeven is. Amen.

Nodiging

Jij bent welkom om samen te breken en te delen, brood en wijn tekenen van hoop en leven in gemeenschap. Wij vragen in dit gebaar om leiding over ons leven op de weg van liefde en recht.  Wij willen meewerken aan en dromen over die nieuwe wereld waarin gerechtigheid en vrede gemeengoed zijn. Neem onze twijfel en angst in Uw handen en draag ons als Uw kind.

God van Abraham en Sara, God van Jacob en Rachel, God van Jezus en Maria Magdalena;

Wij willen delen in de kracht van dit sterk en liefderijk geslacht.

Komt want alles is gereed.

Gebed uit de Gemeenschap

Eeuwige,

Water is de eerste levensbehoefte van de mens. Jezus spreekt tegen de Samaritaanse vrouw over levend water, water dat ook voor ons is bedoeld. Dit water is bedoeld als hulpmiddel om ons geloof in U te sterken. Maar net als dat geloof, is ook onze betrokkenheid met dit heilzame water vaak ver te zoeken.

Help ons Eeuwige,als het duister om ons heen wordt en wij de weg naar U kwijt zijn.

Zegenbede 

De Eeuwige zegene ons en zij behoede ons,

De Barmhartige doe zijn aangezicht over ons lichten en zij ons genadig 

Zegenbede

De Eeuwige zegene ons en behoede ons,
De Barmhartige doe haar aangezicht over ons lichten,
De Liefdevolle verheffe zijn aangezicht over ons en geve ons vrede
Amen

| Archief/Bijdragen | Archief 2004 | Marina's "Hoofdpagina" | Gastvoorgangers |

RG 2005-02-28 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl