Voorganger: Alet Aalders

Lector: Cees Blaauw

Lezingen:

Inleiding

Voor de kinderen: raken jullie wel eens wat kwijt? Vast wel, iedereen raakt wel eens wat kwijt. Je pen of je knuffel. En dat is heel vervelend. Je had m nou net nodig en nu is ie weg. Je zoekt overal en kan m nergens vinden. En hoe langer je zoekt hoe verdrietiger je wordt. En dan lukt het zoeken ook niet meer. Ik vind m toch niet.

In De Duif staat een beeld van een man, een monnik, die ook ooit iets kwijt was waar hij erg aangehecht was. Hij had een heel mooi boek gemaakt, met de handgeschreven en met mooie versierde letters. En iemand had nu dat boek meegenomen. Antonius, zo heet deze monnik, zocht en zocht maar kon het boek niet vinden. Hij dacht toen: ik ga bidden, en vragen of ik mijn boek terug mag vinden. De monnik die het boek had kreeg spijt dat hij het had meegenomen en bracht het bij Antonius terug.

Nu bidden mensen soms tot Antonius als ze iets kwijt zijn, ze zeggen dan:

"Heilige Antonius, beste vrind; maak dat ik mijn pen of knuffel vind."

Als je de volgende keer weer in De Duif bent ga dan maar op zoek naar zijn beeld.

Jullie mogen nu met Freek mee

Niet alles wat je kwijt raakt zul je zo gemakkelijk weer terug krijgen. Dierbaren die we vandaag met Allerzielen herdenken, krijgen we niet terug.

Als je iets of iemand kwijtraakt raakt, raak je uit balans.

Waarom vindt je die sleutels niet terug nu je zo dringend weg moet?

Waarom verdwijnt alles uit je hoofd, de wereld om je heen, de tijd lijkt stil te staan, als je een geliefde hebt moeten loslaten.

Uit het lood geslagen kun je niet meer nadenken.

Bij ons thuis werd niet tot Antonius gebeden. Mijn moeder zei altijd: zoek er maar niet om kind, dan vind je het vanzelf. En ook dat hielp. Met de rust in je hoofd kun je weer nadenken en dan weet je ook wel weer waar je de boel hebt laten slingeren.

Na verlies van mensen om je heen probeer je dat ook, helaas duurt dat soms jaren voordat je de rust hebt gevonden alles een plek te geven en jezelf weet terug te vinden.

Gebed om rust.

God, schenk mij de rust om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen;

de moed om te veranderen wat ik kan veranderen

en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.

Om één dag tegelijkertijd te leven,

om moeilijke tijden te acepteren als het pad naar de vrede,

om deze zondige wereld, net als Hij deed, te aanvaarden zoals het is,

en niet zoals ik wil als deze zou zijn.

om erop te vertrouwen dat Hij alle dingen zal rechtzetten

als ik me aan Zijn wil overgeef;

om in dit leven gelukkig genoeg te zijn

en om met Hem overgelukkig te zijn;

voor altijd in het volgende leven. Amen.

Overweging

Verlies hoeft niet altijd het einde van de wereld te betekenen, het kan ook juist een nieuwe start zijn. In het tv programma “de wandeling” hoorde ik vorige week zondag iemand zeggen: voor mijn ziekte dacht ik dat ik geen keus had.

Op mijn werk hoor ik regelmatig: ik kan nu niet meer aan iets nieuws beginnen, ik bouw hier een pensioen op en ik zit nu in de hoogste salarisschaal, als ik ergens anders begin krijg ik dat niet meer terug. Als je echt op je plek bent gevallen is er natuurlijk ook geen reden om te veranderen. Waarom zou je. Maar ik hoor ook mensen om me heen die niet happy zijn en toch maar doorgaan op de nou eenmaal ingeslagen weg.

We zijn geneigd snel tevreden te zijn met wat we hebben, nou, eigenlijk voor zekerheid te gaan. Tevreden zijn we er misschien niet mee. Als er van buitenaf geen reden voor wordt gegeven blijven we veilig zitten waar we zijn. Want loslaten doen de meeste mensen liever niet. Verandering is eng, want verandering gaat vaak gepaard met pijn; de pijn van het loslaten van oude ideeën, hoop, dromen en verwachtingen. Het bekende is immers vertrouwd, de uitkomst van bekende patronen voorspelbaar. Zo kom je niet voor verrassingen te staan, en denk je zeker te weten pijn te voorkomen.

Maar wat nu als die boze buitenwereld anders voor je beslist.

Dan kom je juist voor heel vervelende verassingen te staan.

Je spaarcenten voor later, veilig op de bank, verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Je baas heeft je niet langer nodig

Je verliest een dierbare.

Je veilige schip komt in een storm terecht, je veilige haven wordt getroffen door een Tunami.

Daar ben je niet op voorbereid, het overvalt je en het haalt je volledig uit balans.

Wat nu, ja wat nu….

“Jezus Sirach zegt: in ongeluk ligt voor de mens soms geluk

Een buitenkansje leidt soms tot verlies.”

Zolang je blijft zitten waar je zit, zul je dat pas ervaren als je met de neus op de feiten wordt gedrukt. En gedwongen in het diepe wordt gegooid van verandering, verlies en loslaten van wat ooit…In de paniek die dan volgt zal het even duren voordat je de kansen weer ziet.

De stilte in de storm weet te vinden. De vrouw in dat programma wat ik vorige week zag, pakte haar kansen en is gelukkiger dan ooit. Niet met dat ze ziek werd uiteraard, maar wel dat dat haar aan het denken heeft gezet en nieuwe kansen en uitdagingen heeft gebracht.

“Voor alles wat gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel.” Ga er niet vanuit dat de tijd stil blijft staan en de geschiedenis niet voort gaat. Jou leven altijd zo door zal gaan zoals het nu gaat. Prediker bereid ons er op voor: Er is een tijd voor alles, denk niet dat het je altijd voor de wind zal gaan, denk niet dat goede tijden niet meer terug komen. “God heeft alles wat er is de goede plaats in de tijd gegeven, en ook heeft hij de mens inzicht in de tijd gegeven. Toch kan de mens het werk van God niet van begin tot eind doorgronden.” Denk niet dat je altijd zult houden, wat je hebt. Geniet van het leven en maak ervan wat er van te maken is. Durf je kop eens boven het maaiveld uit te steken, om je heen te kijken en je dromen waar te maken.

Soms zal het regenen en soms schijnt de zon. Maar eigenlijk is dat niet waar. Wel wat de regen betreft: soms regent het en soms niet. Maar de zon schijnt altijd! Het kan regenen, onweren, hagelen of sneeuwen; al die tijd schijnt de zon! Zelfs als het nacht is, schijnt de zon.

Er is en tijd voor alles, maar soms zijn we zo druk bezig met 1 ding dat we niet zien dat er iets anders al naar ons wenkt. Je bent zo druk bezig dat je het simpelweg niet waarneemt.

Je kunt niets anders waarnemen dan waar je je aandacht op richt; als je boos bent, is dat meestal zo'n krachtige emotie, dat al je aandacht in die woede gaat zitten. Hetzelfde is het geval bij verdriet en alle mogelijke andere emoties die je overspoelen. Uit het lood geslagen kun je niet meer nadenken.

“Gelukkig de treurenden, want zij zullen getroost worden.” Een zin uit de bergrede die me altijd verbaasde. Hoe kun je nu gelukkig zijn als je treurt? Dat zul je ook zeker niet zijn middenin een storm van emoties. Maar als het betekent dat je na een moeilijke periode de draad weer weet op te pakken, misschien sterker dan ooit weer naar voren treed begrijp ik het wel. Kwijt raken van wat je had, een verlies leiden, hoeft niet het einde van de wereld te betekenen, het kan ook een nieuwe start zijn.

Wat niet betekent dat wat je gedwongen bent achter te laten ook weg is.

Zonder dat was je nooit gekomen waar je nu bent.

Er is een tijd voor het heden, een tijd voor de toekomst maar ook een tijd voor het verleden.

Een tijd om met verdriet of met een glimlach terug te denken aan wie en wat we hebben moeten loslaten, maar

soms is het beter iets moois te verliezen.
Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.

Amen.

ter nagedachtenis een lichtje voor een overleden

                                                                                             dierbare

| Alets "Hoofdpagina" | Gastvoorgangers |

RG 2008-11-02 | © copyright 'De Duif', Amsterdam | deduif@xs4all.nl